بر پا داشتن نماز: تفاوت میان نسخه‌ها

[[قرآن کریم]] برای [[نماز]] از افعال خواندن و انجام دادن استفاده نکرده، بلکه «اقامه نماز» تعبیر شده است. نماز با فعل «اقامه» در صورت‌های گوناگون یاد شده است و عبارت {{قرآن|أَقيمُوا الصَّلاةَ|ترجمه=نماز را به پا دارید}}<ref>سوره بقره، آیه۴۳. ۸۳. ۱۱۰. سوره نساء، آیه۷۷. سوره انعام، آیه۷۲. سوره اعراف، آیه۲۹. سوره یونس، آیه۸۷. سوره نور، آیه۵۶. سوره روم، آیه۳۱. سوره شوری، آیه۱۳. سوره الرحمن، آیه۹. سوره طلاق، آیه۲. سوره مزمل، آیه۲۰.</ref> مکرر در قرآن بیان شده است.

منظور از «اقامه» این است که تنها خودتان نمازخوان نباشید، بلکه چنان کنید که آیین نماز در جامعه انسانی برپا شود و مردم با عشق و علاقه به آن روی آورند و آثار نماز در جامعه به بار نشیند.

به گفته بعضی از مفسران، تعبیر «اقامه نماز» به جای خواندن یا به جا آوردن نماز، بیان می‌کند که نماز شما تنها اوراد و اذکار نباشد که بر زبان جاری می‌کنید، بلکه آن را به‌طور کامل بپا دارید؛ آن گونه که آثار نماز در چهره و زندگی شما دیده شود. تنها لقلقه زبان و راست و خم شدن نباشد، بلکه روح نماز که همان تسلیم مطلق در برابر خدا در همه امور است، در زندگی شما جریان یابد. و حضور دل و توجه قلبی در پیشگاه خدا، که روح نماز است، در نماز حاصل شود.

 

[[امام رضا(ع)]] در این باره می‌فرماید: «روح نماز و اقامه آن به این است که انسان در هر شبانه روز، از فساد روی‌گردان باشد؛ و برای آنکه بنده، مدبر و خالقش را فراموش نکند؛ که در این صورت به نعمت‌های او طغیان و سرکشی کرده، پس بنده در این حالت در ذکر خالقش، و قیام در پیشگاه پروردگارش، از معاصی و گناهان رویگردان است.»<ref>العروسی الحویزی، تفسیر نورالثقلین، نشر مؤسسه التاریخ العربی، ج۱، ص۹۴.</ref>