لؤلؤ و مرجان: تفاوت میان نسخه‌ها

  | موضوع                = آداب منبر و امام حسین(ع)

ميرزا حسين نورى طَبَرسى. وى يكى از بزرگ‌ترين محدّثان در قرون اخير و مى‌توان گفت بزرگ‌ترين محدّث سده چهاردهم هجرى است.

وى در هجدهم شوال 1254، در «يالو»، از روستاهاى شهر «نور» مازندران (طبرستان) به دنيا آمد. او كه در هشت سالگى پدرش را از دست داد، هنوز به سن بلوغ نرسيده بود كه با فقيه بزرگ ملّا محمّد على محلّاتى آشنا شد. سپس به تهران مهاجرت كرد و با عالم جليل شيخ عبد الرحيم بروجردى (پدر همسرش) آشنا شد و از وى بهره‌ها برد. سپس همراه او در سال 1273 ق، به عراق هجرت نمود و پس از نزديك چهار سال اقامت در نجف و بازگشت به تهران، دوباره به عراق سفر كرد و چندى ملازم آية اللَّه شيخ عبد الحسين تهرانى مشهور به «شيخ العراقين» بود. پس از مراجعت به وطن و عزيمت به حج، به نجف بازگشت و در درس آية اللَّه مجدّد شيرازى (ميرزا سيّد حسن/ ميرزاى بزرگ)، شركت جست و در سال 1292 ق، همراه وى به سامرّا مهاجرت نمود و اهل و عيال خود را نيز به همراه برد. در آن جا نيز پس از يك بار مراجعت به وطن و انجام دو سفر حج، به سامرّا بازگشت و در آن جا ماند تا اين كه استادش در سال 1312 ق، وفات يافت. دو سال بعد، عازم نجف گرديد تا در آن جا بماند؛ امّا پس از چند روز تحمّل بيمارى، در سال 1320 ق، درگذشت.<ref>وفايى، مرتضى، تاريخ حديث شيعه از آغاز سده چهاردهم هجرى تا امروز، قم، موسسه علمى فرهنگى دار الحديث، ۱۳۹۰ش، ص۲۳ و ۲۴.</ref>