trustworthy
۲٬۵۶۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
(اصلاح ارقام) |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
[[خداوند]] در | [[خداوند]] در [[قرآن]]، به دوست داشتن افرادی تصریح کرده است. خداوند پنج بار در قرآن آورده که احسانکنندگان را دوست دارد. متقین(پرهیزکاران) دیگر گروهی هستند که خداوند از محبت خود درباره این گروه صحبت میکند. صابران، پاکان، توبهکنندگان، دادگران نیز از کسانی هستند که خداوند در قرآن فرموده، آنان را دوست دارد. | ||
== احسانکنندگان(نیکوکاران) == | == احسانکنندگان(نیکوکاران) == | ||
براساس قرآن، خداوند نیکوکاران را دوست دارد: {{قرآن|وَأَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ|ترجمه=و نيكى كنيد كه خدا نيكوكاران را دوست مىدارد.|سوره=بقره|آیه=۱۹۵}} | براساس قرآن، خداوند نیکوکاران را دوست دارد: {{قرآن|وَأَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ|ترجمه=و نيكى كنيد كه خدا نيكوكاران را دوست مىدارد.|سوره=بقره|آیه=۱۹۵}} | ||
خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
* آیات ۱۳ و ۹۳ سوره مائده | * آیات ۱۳ و ۹۳ سوره مائده | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
[[علامه طباطبایی]] احسان را انجام دادن هر عملى به بهترین نحو و بدون عیب دانسته که | [[علامه طباطبایی]] احسان را انجام دادن هر عملى به بهترین نحو و بدون عیب دانسته است که فقط برای خدا باشد.<ref>طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۴، ص۲۸.</ref> | ||
براى محبت خداوند به محسنين، آثارى در دو بخش دنيایى و اخروى ذکر کردهاند؛ هدايت، دريافت پاداش زودهنگام در دنيا، يارى خداوند، بهرهمندى از رحمت الهى، برخوردارى از جايگاه والا، | براى محبت خداوند به محسنين، آثارى در دو بخش دنيایى و اخروى ذکر کردهاند؛ هدايت، دريافت پاداش زودهنگام در دنيا، يارى خداوند، بهرهمندى از رحمت الهى، برخوردارى از جايگاه والا، از آثار دنیایی احسان است. از جمله آثار اخروى نیز به نعمتهاى بهشتى و پاداش بیشتر، پذيرفته شدن عمل و مصونيت از عقاب اشاره شده است.<ref>ابوذر تشكّرى صالح، آثار محبت خداوند به محسنين در قرآن، نشریه معرفت، موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی (ره)، شماره ۱۸۰.</ref> | ||
== توبهکنندگان و پاکان == | == توبهکنندگان و پاکان == | ||
براساس آیه ۲۲۲ [[سوره بقره]]، خداوند توبهکنندگان و پاکان را دوست دارد. [[توبه]] به معناى برگشتن به سوى خداوند است.<ref> | براساس آیه ۲۲۲ [[سوره بقره]]، خداوند توبهکنندگان و پاکان را دوست دارد. [[توبه]] به معناى برگشتن به سوى خداوند است.<ref>طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۲، ص۳۱۷. </ref> کلمه (توابین) به معنای کسی است که بسیار توبه میکند.<ref>طوسى، محمد بن حسن، التبيان في تفسير القرآن، بيروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ اول، بیتا، ج۶، ۴۶۸.</ref> خداوند هر نوع توبهای را دوست میدارد(توبه با استغفار، توبه با عمل، توبه با اعتقاد راستین و ...).<ref>طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۲، ص۳۱۸.</ref> | ||
[[پرونده:إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ.jpg|بندانگشتی|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ|400x400px]]در آیه دیگری آمده که خداوند مطهرین(پاکیزگان) را دوست دارد:{{قرآن|ترجمه=زيرا خدا پاكيزگان را دوست دارد.|سوره=توبه|آیه=۱۰۸}} پاکیزگی و طهارت، معنای گستردهای دارد که هر گونه پاکسازی روحانی از آثار شرک و گناه، و پاکسازی جسمانی را شامل میشود. | [[پرونده:إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ.jpg|بندانگشتی|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ|400x400px]]در آیه دیگری آمده که خداوند مطهرین(پاکیزگان) را دوست دارد:{{قرآن|ترجمه=زيرا خدا پاكيزگان را دوست دارد.|سوره=توبه|آیه=۱۰۸}} پاکیزگی و طهارت، معنای گستردهای دارد که هر گونه پاکسازی روحانی از آثار شرک و گناه، و پاکسازی جسمانی را شامل میشود.<ref>مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، تهران، دار الكتب الإسلاميه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۸، ص۱۴۰.</ref> | ||
== اهل تقوا و جهاد == | == اهل تقوا و جهاد == | ||
موضوع دوست داشتن [[تقوا|متقین]] (پرهیزکاران) توسط خداوند، در آیات ۴ و ۷ [[سوره توبه]] و آیه ۷۶ [[سوره آلعمران]] آمده است. تقوا در اصطلاح قرآن به معناى پرهیز از کارهاى حرام است.<ref>علامه طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ج۹، ص۲۰۲</ref> گروههايی چون تبهکاران، گمراهان، سرکشان، ستمکاران، مجرمان، مقابل متقين قرار میگيرند.<ref>مدخل تقوا، دانشنامه بزرگ اسلامی، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ج۱، ص | موضوع دوست داشتن [[تقوا|متقین]] (پرهیزکاران) توسط خداوند، در آیات ۴ و ۷ [[سوره توبه]] و آیه ۷۶ [[سوره آلعمران]] آمده است. تقوا در اصطلاح قرآن به معناى پرهیز از کارهاى حرام است.<ref>علامه طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ج۹، ص۲۰۲</ref> گروههايی چون تبهکاران، گمراهان، سرکشان، ستمکاران، مجرمان، مقابل متقين قرار میگيرند.<ref>مدخل تقوا، دانشنامه بزرگ اسلامی، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ج۱، ص ۳۷۵۶.</ref> در سوره بقره پنج ویژگی برای متقین برشمرده شده است: | ||
* [[ایمان به غیب]] | * [[ایمان به غیب]] | ||
* برپا داشتن [[نماز]] | * برپا داشتن [[نماز]] | ||
خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
* یقین به آخرت.<ref>سوره بقره، آیات ۲ تا ۴.</ref> | * یقین به آخرت.<ref>سوره بقره، آیات ۲ تا ۴.</ref> | ||
خداوند در سوره صف<ref>سوره صف، آیه ۴.</ref> و سوره مائده<ref>سوره مائده، آیه ۵۴.</ref> اذعان به دوست داشتن کسانی که در راه خدا جهاد میکنند، کرده است:{{قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ|ترجمه=خدا دوست دارد كسانى را كه در راه او جهاد مىكنند.|سوره=صف|آیه=۴}} | خداوند در سوره صف<ref>سوره صف، آیه ۴.</ref> و سوره مائده<ref>سوره مائده، آیه ۵۴.</ref> اذعان به دوست داشتن کسانی که در راه خدا [[جهاد]] میکنند، کرده است:{{قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ|ترجمه=خدا دوست دارد كسانى را كه در راه او جهاد مىكنند.|سوره=صف|آیه=۴}} | ||
== توکلکنندگان و صابران == | == توکلکنندگان و صابران == | ||
براساس آیات قرآن، خداوند توکلکنندگان را دوست دارد.<ref>سوره آل | براساس آیات قرآن، خداوند توکلکنندگان را دوست دارد.<ref>سوره آل عمران، آیه ۱۵۹</ref> [[توكل]] به معناى اعتماد و تكيه كردن بر خداوند است.<ref>مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج۱۵، ص۵۷۳</ref> توكل از درهاى ايمان است.<ref>ملا محسن فیض کاشانی، المحجّة البيضاء، به نقل از مكارم شيرازى، ناصر، اخلاق در قرآن، ج۲، ص۲۶۶</ref> توکل کننده، فردی است که میداند خدا رزق و امر او را برعهده میگیرد و از این رو فقط به او متکی است و امید به غیر او ندارد.<ref>دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ج۱، ص۴۰۶۲</ref> خداوند كسانى كه به او اعتماد دارند و از ديگران انتظاری ندارند، دوست دارد.<ref>طبرسی، ترجمه تفسير مجمع البيان، ج۴، ص: ۳۱۵ | ||
</ref> | </ref> | ||