automoderated، ناظمان (CommentStreams)، trustworthy
۱۵٬۹۷۵
ویرایش
تنبیه الامة و تنزیه الملة: تفاوت میان نسخه‌ها
←نویسنده
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
میرزا محمد حسین نائینی فرزند شیخ الاسلام حاجی میرزا عبدالرحیم نائینی از چهره‌های برجسته روحانیت و رهبران فکری شیعه در سال ۱۲۷۷ق در شهر نائین از توابع اصفهان متولد شد. وی پس از فراگیری مقدمات علوم دینی در زادگاهش و در هفده سالگی برای ادامه تحصیل به اصفهان که در آن روزگار پرآوازه‌ترین حوزه علمی شیعه بوده رهسپار می‌شود. نائینی در سال ۱۳۰۳ هـ.ق. برای ادامه تحصیل و پیمودن مدارج عالی علمی راهی عتبات می‌شود و پس از توقف کوتاه در نجف اشرف به حوزه سامراء که در آن زمان توسط میرزای شیرازی حیات علمی یافته بود می‌رود و از حوزه درس اساتید بزرگ حوزه سامرا چون [[میرزای شیرازی]]، [[سید اسماعیل صدر]] و [[سید محمد فشارکی اصفهانی]] بهره می‌برد. در سال ۱۳۱۴هـ.ق. همراه با استادش سید اسماعیل صدر به حوزه کربلا رهسپار می‌شود. مدت دو سال از استوانه‌های دانش در حوزه کربلا بهره می‌جوید و پس از آن به نجف اشرف مشرف می‌شود. زمانی که نائینی به حوزه نجف پا نهاده درس آخوند خراسانی از شهرت و جایگاه کم مانندی برخوردار بوده و حدود هزار مجتهد و فاضل نامور در آن شرکت می‌جسته‌اند. وی از آن پس در حوزه نجف به عنوان مجتهدی توانا برخوردار از شایستگی‌های علمی سیاسی در میدان‌های گوناگون ظاهر شد. نائینی در سال ۱۳۵۵ هـ.ق دار فانی را وداع گفت و در [[حرم امام علی(ع)]] به خاک سپرده شد.<ref>سید عباس میری، سیری در زندگانی علمی و سیاسی و اخلاقی نائینی، حوزه سال ۱۳۷۵، شماره ۷۶و ۷۷.</ref> | میرزا محمد حسین نائینی فرزند شیخ الاسلام حاجی میرزا عبدالرحیم نائینی از چهره‌های برجسته روحانیت و رهبران فکری شیعه در سال ۱۲۷۷ق در شهر نائین از توابع اصفهان متولد شد. وی پس از فراگیری مقدمات علوم دینی در زادگاهش و در هفده سالگی برای ادامه تحصیل به اصفهان که در آن روزگار پرآوازه‌ترین حوزه علمی شیعه بوده رهسپار می‌شود. نائینی در سال ۱۳۰۳ هـ.ق. برای ادامه تحصیل و پیمودن مدارج عالی علمی راهی عتبات می‌شود و پس از توقف کوتاه در نجف اشرف به حوزه سامراء که در آن زمان توسط میرزای شیرازی حیات علمی یافته بود می‌رود و از حوزه درس اساتید بزرگ حوزه سامرا چون [[میرزای شیرازی]]، [[سید اسماعیل صدر]] و [[سید محمد فشارکی اصفهانی]] بهره می‌برد. در سال ۱۳۱۴هـ.ق. همراه با استادش سید اسماعیل صدر به حوزه کربلا رهسپار می‌شود. مدت دو سال از استوانه‌های دانش در حوزه کربلا بهره می‌جوید و پس از آن به نجف اشرف مشرف می‌شود. زمانی که نائینی به حوزه نجف پا نهاده درس آخوند خراسانی از شهرت و جایگاه کم مانندی برخوردار بوده و حدود هزار مجتهد و فاضل نامور در آن شرکت می‌جسته‌اند. وی از آن پس در حوزه نجف به عنوان مجتهدی توانا برخوردار از شایستگی‌های علمی سیاسی در میدان‌های گوناگون ظاهر شد. نائینی در سال ۱۳۵۵ هـ.ق دار فانی را وداع گفت و در [[حرم امام علی(ع)]] به خاک سپرده شد.<ref>سید عباس میری، سیری در زندگانی علمی و سیاسی و اخلاقی نائینی، حوزه سال ۱۳۷۵، شماره ۷۶و ۷۷.</ref> | ||
میرزای نائینی را تربیت شده مکتب میرزای شیرازی می‌دانند که شخصیت چند بعدی و دارای جنبه سیاسی اجتماعی نیز هست. او در نهضت تنباکو مشاور میرزای شیرازی بود و به سفارش او بود که [[شیخ حسن کربلایی]] «تاریخ دخانیه» را نگاشت.<ref>اصفهانی کربلایی، شیخ حسن، تاریخ دخانیه، به کوشش رسول جعفریان، نشر الهادی، چاپ اول، ۱۳۷۷ش.</ref> | میرزای نائینی را تربیت شده مکتب میرزای شیرازی می‌دانند که شخصیت چند بعدی و دارای جنبه سیاسی اجتماعی نیز هست. او در نهضت تنباکو مشاور میرزای شیرازی بود و به سفارش او بود که [[شیخ حسن کربلایی]] «تاریخ دخانیه» را نگاشت.<ref>اصفهانی کربلایی، شیخ حسن، تاریخ دخانیه، به کوشش رسول جعفریان، نشر الهادی، چاپ اول، ۱۳۷۷ش.</ref> | ||
=== در نظر دیگران === | === در نظر دیگران === | ||
[[آقا بزرگ تهرانی]] (درگذشت ۱۳۴۸) درباره مقام علمی میرزا می‌نویسد: «دانش بسیار و گسترده داشت. ادب فارسی و عربی را به مرحله کمال رسانده بود و از دانش کلام و فلسفه بهره فراوان داشت. در دانش فقه یگانه و میدان‌دار بود. اما در علم اصول موضوع بزرگ‌تر از اینها بود؛ زیرا بر کلیات دانش اصول آگاهی دقیق و کامل داشت و در آن دقت و ژرفکاوی فوق‌العاده و شگفت‌آور انجام داد و به گونه‌ای شگفت‌آور مباحث آن را استوار و مستحکم ساخت که آوازه دیدگاه‌های ژرف وی در اصول در فضای آن روز طنین‌انداز شد.»<ref>آقابزرگ تهرانی، نقباء البشر، ج۲، ص۵۹۵. به نقل از: میری، سید عباس، «سیری در زندگانی علمی و سیاسی و اخلاقی نائینی»، حوزه، سال ۱۳۷۵، شماره ۷۶ و ۷۷.</ref> | [[آقا بزرگ تهرانی]] (درگذشت ۱۳۴۸) درباره مقام علمی میرزا می‌نویسد: «دانش بسیار و گسترده داشت. ادب فارسی و عربی را به مرحله کمال رسانده بود و از دانش کلام و فلسفه بهره فراوان داشت. در دانش فقه یگانه و میدان‌دار بود. اما در علم اصول موضوع بزرگ‌تر از اینها بود؛ زیرا بر کلیات دانش اصول آگاهی دقیق و کامل داشت و در آن دقت و ژرفکاوی فوق‌العاده و شگفت‌آور انجام داد و به گونه‌ای شگفت‌آور مباحث آن را استوار و مستحکم ساخت که آوازه دیدگاه‌های ژرف وی در اصول در فضای آن روز طنین‌انداز شد.»<ref>آقابزرگ تهرانی، نقباء البشر، ج۲، ص۵۹۵. به نقل از: میری، سید عباس، «سیری در زندگانی علمی و سیاسی و اخلاقی نائینی»، حوزه، سال ۱۳۷۵، شماره ۷۶ و ۷۷.</ref> | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
[[پرونده:تجدد.jpg|بندانگشتی| کتاب «آستانهٔ تجدد» در شرح تنبیه الامة و تنزیه الملة|287x287پیکسل]] | [[پرونده:تجدد.jpg|بندانگشتی| کتاب «آستانهٔ تجدد» در شرح تنبیه الامة و تنزیه الملة|287x287پیکسل]] | ||
== معرفی == | == معرفی == | ||