۱۱٬۹۱۳
ویرایش
A.rezapour (بحث | مشارکتها) (ابرابزار) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۶: | خط ۶: | ||
سیاست [[امام علی(ع)]] در دوران خلفا راجع به فتوحات، سیاست عدم دخالت علنی و قبول نکردن مسئولیت در میدان جنگ و سیاست بود؛ ولی از آنجا که در دوران خلیفه دوم «عمر» فتوحات گسترده بوده و [[عمر]] تمایل شدیدی داشت که با امام علی(ع) مشورت کند، سزاوار نبود که جامعه اسلامی از ارشادات امام بهرهمند نشود. فلذا امام به خاطر مصالح اسلام و مسلمین او را راهنمایی میکرد.<ref>کامل ابن اثیر، ج۲، ص۱۸۱؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۱۹۴۵؛ سیره پیشوایان، ص۷۴؛ تاریخ خلفا، رسول جعفریان، ص۲۰۸.</ref> | سیاست [[امام علی(ع)]] در دوران خلفا راجع به فتوحات، سیاست عدم دخالت علنی و قبول نکردن مسئولیت در میدان جنگ و سیاست بود؛ ولی از آنجا که در دوران خلیفه دوم «عمر» فتوحات گسترده بوده و [[عمر]] تمایل شدیدی داشت که با امام علی(ع) مشورت کند، سزاوار نبود که جامعه اسلامی از ارشادات امام بهرهمند نشود. فلذا امام به خاطر مصالح اسلام و مسلمین او را راهنمایی میکرد.<ref>کامل ابن اثیر، ج۲، ص۱۸۱؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۱۹۴۵؛ سیره پیشوایان، ص۷۴؛ تاریخ خلفا، رسول جعفریان، ص۲۰۸.</ref> | ||
[[عمر بن خطاب]]، خلیفه دوم مسلمانان، در ابتدا تصمیم داشت فرماندهی سپاه اسلام را بر عهده بگیرد.<ref>محمودآبادی، «تاریخنگاران و رویداد قادسیه»، ص۲۵.</ref> اما [[امام علی(ع)|امام علی(ع)]] با این عمل مخالفت کرد و او را برحذر داشت.<ref>نهج البلاغه، تصحیح صبحی صالح، خطبه۱۴۶، ص۲۰۳.</ref> | |||
برخی نقل کردهاند که خلیفه در ابتدا فرماندهی سپاه را به امام علی(ع) پیشنهاد داد و ایشان از پذیرش این مسئولیت امتناع کرد.<ref>احمد عادل کمال، القادسیة، ص۱۵.</ref> | |||
امام علی(ع) شخصاً در فتوحات شرکت نکرد، چون خلیفه و خلافت او را نامشروع میدانست. ولی اینکه خلفا از ارشادات امام بهره میجستند امر غیرقابل انکاری است و امام در جنگ جسر علیرغم اینکه خلیفه مایل بود، امام شرکت کند، همکاری نکرد.<ref>مسعودی، مروج الذهب، ترجمه پاینده، انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ سوم، ۱۳۶۵ش، ج۱، ص۱۳۷۷.</ref> | امام علی(ع) شخصاً در فتوحات شرکت نکرد، چون خلیفه و خلافت او را نامشروع میدانست. ولی اینکه خلفا از ارشادات امام بهره میجستند امر غیرقابل انکاری است و امام در جنگ جسر علیرغم اینکه خلیفه مایل بود، امام شرکت کند، همکاری نکرد.<ref>مسعودی، مروج الذهب، ترجمه پاینده، انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ سوم، ۱۳۶۵ش، ج۱، ص۱۳۷۷.</ref> |