تسبیح: تفاوت میان نسخه‌ها

براساس آیات قرآن، تمامی موجودات عالم،<ref>آیه ۴۴ سوره اسراء</ref> زمین و آسمان‌های هفتگانه<ref>سوره اسراء، آیه۴۴.</ref>، کسانی که نزد خداوند هستند<ref>آیه ۲۰۶ سوره اعراف</ref> و هر شخصی که در آسمان و زمین وجود دارد<ref>آیه ۴۱ سوره نور</ref> مشغول تسبیح خداوند هستند. در قرآن از تسبیح فرشتگان<ref>سوره فصلت آیه ۳۸، سوره بقره آیه ۳۰.</ref> کوه‌ها و پرندگان<ref>آیه ۷۹ سوره انبیاء</ref> و رعد<ref>آیه ۱۳ سوره رعد</ref> نیز سخن گفته شده است.

کلمه تسبیح در ادبیات و ادبیات عرفانی هم به معنای سبحه که به معنای ذکر گرفتن می‌باشد و هم به معنای به پاکی یاد کردن خدا که حاکی از شعور و نیایش همه موجودات است آمده است. بسیاری از شاعران تسبیح موجودات عالم را نه تکوینی که ظاهر می‌دانند. مولوی می‌گوید: «از میان مشت هر پاره سنگ/ در شهادت گفتن آمد بی درنگ.» سعدی در فضیلت تسبیح می گوید:«گفتم این شرط آدمیت نیست/ مرغ تسبیح گوی من خاموش.» اکثر شاعران عرفانی معتقد هستند تسبیح موجودات به زبان قال و قابل رویت است اما این شهود با علم حضور و چشم دل حاصل  می‌شود. <ref>آرام محمدرضا، شعور و تسبيح کيهاني در نگاه قرآني و ادبی، بهارستان سخن (ادبيات فارسي)، بهار و تابستان ۱۳۹۰، دوره ۷، شماره ۱۷، از صفحه  ۱۹۷ تا صفحه ۲۱۸.</ref>