trustworthy
۲٬۵۶۶
ویرایش
برخاستن هنگام شنیدن نام امام زمان(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
اصلاح ارقام
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: واگردانی دستی |
(اصلاح ارقام) |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
علامه امینی در الغدیر آورده است وقتي دعبل خزاعي در حضور امام رضا(ع) شعر مفصلي{{یادداشت|این شعر به قصیده «مدارس آیات» یا قصیده «تائیه»، معروف است که دعبل خزاعی در فضایل و مصیبت‌های اهل بیت(ع) سرود و آن را به امام رضا(ع) تقدیم نمود. این قصیده مشهورترین و بلندترین شعر دعبل خزاعى است که هم از نظر صنایع لفظى و ادبى و هم از نظر محتواى غنى و عالمانه در نهایت زیبایى و قوت است. برخی این قصیده را ۱۳۰ بیت دانسته‌اند. نگاه کنید به: چوبین، حسین، دعبل شاعر امام رضا (ع)، ناشر: مرکز انتشارات علمی دانشگاه آزاد اسلامی، ۱۳۷۷شف ص۲۳۱.}} درباره امامان معصوم(ع) خواند و در باره قیام امام عصر(ع) این بیت را خواند: | |||
{{شعر|خُرُوجُ إِمَامٍ لَا مَحَالَةَ خَارِجٌ|يَقُومُ عَلَى اسْمِ اللَّهِ وَ الْبَرَكَاتِ}} | {{شعر|خُرُوجُ إِمَامٍ لَا مَحَالَةَ خَارِجٌ|يَقُومُ عَلَى اسْمِ اللَّهِ وَ الْبَرَكَاتِ}} | ||
به یقین امامي خروج مي‌كند و با نام خدا و بركات الهي قيام مي نمايد. | به یقین امامي خروج مي‌كند و با نام خدا و بركات الهي قيام مي نمايد. | ||
امام رضا(ع) به شدت گريست و به دعبل فرمود: {{نقل قول|اي دعبل خزاعي شعري كه درباره امام غائب بيان كردي چيزيست كه روح القدس به زبان تو انداخته است.}} سپس دست بر سر خود گذاشته و با تواضع بلند شد و براي فرج حضرت حجت(ع) دعا كرد.<ref>علامه اميني، الغدير، بيروت، دارالكتاب العربي، چاپ چهارم، سال ۱۳۹۷ق، ج۲، ص۳۶۱.</ref> | امام رضا(ع) به شدت گريست و به دعبل فرمود: {{نقل قول|اي دعبل خزاعي شعري كه درباره امام غائب بيان كردي چيزيست كه روح القدس به زبان تو انداخته است.}} سپس دست بر سر خود گذاشته و با تواضع بلند شد و براي فرج حضرت حجت(ع) دعا كرد.<ref>علامه اميني، الغدير، بيروت، دارالكتاب العربي، چاپ چهارم، سال ۱۳۹۷ق، ج۲، ص۳۶۱.</ref> | ||
اصل داستان شعر خواندن دعبل در حضور امام رضا(ع) شیخ صدوق در کتاب عیون اخبار الرضا<ref>ابن بابويه، محمد بن على، عيون أخبار الرضا عليه السلام، تهران، نشر جهان، چاپ اول، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۲۶۵.</ref> و کتاب کمال الدین<ref>ابن بابويه، محمد بن على، كمال الدين و تمام النعمة - تهران، اسلامیه، چاپ دوم، ۱۳۹۵ق، ج۲، ص۳۷۲. طبرسى، فضل بن حسن، إعلام الورى بأعلام الهدى، تهران، اسلامیه، چاپ سوم، 1390 ق، ص311.</ref> و دیگران نقل کرده‌اند؛<ref>خزاز رازى، على بن محمد، كفاية الأثر في النصّ على الأئمة الإثني عشر، قم، بیدار، ۱۴۰۱ ق، ص۲۷۶.</ref> اما اشاره‌ای به ایستادن و دست بر سر گذاشتن امام رضا(ع) نیست و بلکه امام با شنیدن اشعار مربوط به قیام حضرت مهدی(ع) به شدت گریه کرده و امام عصر(ع) را به دعبل معرفی می‌کند. از همین‌روست که مرحوم خوئی از مراجع تقلید در پاسخ این سوال که آیا در خصوص دست گذاشتن بر سر و بلند شدن هنگام ذکر [[قائم(ع)]] روايتی وجود دارد؟ می‌نویسد در این باره روایتی پیدا نکردیم جز اینکه آمده است وقتی دعبل خزاعي نزد [[امام رضا(ع)]] شعر مفصلي درباره [[امامان معصوم(ع)]] خواند و یادی از حضرت مهدی(ع) کرد؛ امام دستش را بر سرش گذاشت و با تواضع بلند شد و برای فرجش دعا کرد.<ref>خوئی، ابو القاسم، صراط النجاة(تعليق الميرزا التبريزي)، دفتر نشر برگزیده، چاپ اول، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۴۶۵</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||