automoderated، ناظمان (CommentStreams)، trustworthy
۱۶٬۰۱۱
ویرایش
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
کسی که نمازش او را از منکر و فحشا دور نسازد، آن نمازش چیزی به او اضافه نمیکند مگر دوری از خداوند را.<ref>الغزالي، أبو حامد، إحياء علوم الدين، بیجا، دار الکتاب العربي، لبنان، بیتا، ج۲، ص۷۶.</ref> | کسی که نمازش او را از منکر و فحشا دور نسازد، آن نمازش چیزی به او اضافه نمیکند مگر دوری از خداوند را.<ref>الغزالي، أبو حامد، إحياء علوم الدين، بیجا، دار الکتاب العربي، لبنان، بیتا، ج۲، ص۷۶.</ref> | ||
امام رضا درباره حکمت نماز می فرماید حكمت نماز، اقرار به ربوبيت خداوند عز و جل و شريك نگرفتن براى اوست. ايستادن در پيشگاه جبروت الهى، با خوارى و بيچارگى، افتادگى و اعتراف و درخواست بخشش گناهان گذشته است. صورت نهادن بر خاك در هر روز براى بزرگداشت خداوند جلّ جلاله است، تا به ياد او نه فراموشكار و گردنكش كه فروتن و خوار و خواهان و مشتاق فزونى دين و دنياى خود باشد. افزون بر اينها، نماز، ذكر خداوند عز و جل و دوام آن در شب و روز است تا بنده، مالك و مدبّر و آفريدگارش را از ياد نبرد وگرنه سركشى و طغيان مىكند و اين در ياد كردن پروردگار عز و جل و ايستادن در پيشگاهش نهفته است، كه او را از سرپيچى نهى مىكند و از انواع فساد باز مىدارد.<ref>محمدی ریشهری، محمد، الصلاة في الكتاب و السنة، ترجمه عبدالهادی مسعودی، قم، موسسه علمى فرهنگى دار الحديث، ۱۳۷۷، ص۱۹.</ref> | |||
{{مطالعه بیشتر}} | {{مطالعه بیشتر}} |