آیة الکرسی: تفاوت میان نسخه‌ها

آيه الکرسی در ميان مسلمانان هميشه مورد توجه و تعظيم خاصی بوده و علت آن است كه همۀ معارف و تعاليم اسلام بر‌اساس «توحيد» استوار است و در آيه‌الكرسی توحيد به جامع‌ترين شكل و در نهايت ايجاز و اختصار بيان شده است. در اين آيه هم ذات خداوند توصيف شده و هم صفات و افعال او.<ref>غزالی، محمد، ''جواهر القرآن''، مصر، 1329 ق، به نقل از دائرة المعارف بزرگ اسلامی،  مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۹، ص۱۲</ref>

از [[پیامبر(ص)]] شده است که قرآن والاترين کلام‌هاست و [[سوره بقره]]، سرور قرآن و آيه‌الکرسی سرور سوره بقره.<ref>فرهنگ‌نامه علوم قرآن، دفتر تبلیغات اسلامی، ج۱، ص۳۵۶۱</ref> [[شیخ طوسی]] در [[کتاب امالی شیخ طوسی|امالی]] از [[امام علی(ع)]] روایت کرده است که «باور نمی‌کنم کسی که اسلام را فهمیده باشد یا در اسلام متولد شده باشد و صبح کند شب را و آیه الکرسی را نخواند؛ آنگاه فرمود: اگر بدانید که این آیه چیست و در این آیه چه چیزی هست در هیچ حالی آن را ترک نخواهید کرد».<ref>طوسی، محمد، الامالی، قم، دار الثقافه، چاپ اول، 1414ق، ص508.</ref>

روایات فراوانی درباره اهمیت تلاوت آیه‌الکرسی و فضیلت آن آمده است.<ref>روض الجنان و روح الجنان في تفسير القرآن، ابوالفتوح رازی، ج‏3، ص: 397

 

 

{{جعبه نقل‌قول|پیامبر (ص): آيه‌الكرسى از گنجى زير عرش الهى به من داده شده است و به هيچ پيامبرى قبل از من داده نشد.<ref>تفسير برهان جلد 1 صفحه 245- بحار الانوار جلد 89 صفحه 264 حديث 7 (باب فضائل سوره يذكر فيها البقره و آية الكرسى) براى اطلاع بيشتر به بحار الانوار جلد 89 صفحه 262 تا 272 مراجعه فرمائيد. به نقل از تفسیر نمونه

[[امام باقر (ع)]] می‌فرماید: هر كس آيه الكرسى را يك بار بخواند، خداوند هزار امر ناخوش آيند از امور ناخوشايند دنيا، و هزار امر ناخوشايند از آخرت را از او بر طرف می‌‏كند كه آسان‏ترين ناخوشايند دنيا، فقر، و آسان‏ترين ناخوشايند آخرت، عذاب قبر است.<ref>مجمع البيان، جلد 1 و 2 صفحه 360 و 361. به نقل از تفسیر نمونه

</ref> در [[تفسير عياشى]] از امام صادق (ع) روايت آورده كه فرمود: [[ابوذر]] به رسول خدا (ص) عرض كرد: يا رسول اللَّه، مهم‏ترين و پر فضيلت‏ترين آيه‌‏اى كه بر تو نازل شده كدام است؟ فرمود: آیه الكرسى‏.<ref>ترجمه تفسير الميزان، ج‏2، ص: 514

ارزش و مقام آیه الکرسی به خاطر معارف دقیق و لطیفی است که در این آیه آمده است که خداشناسی و توحید خالص را شامل می‌شود. در این آیه مجموعه‌‏اى از صفات جمال و جلال او وجود دارد. ابتدا از ذات اقدس الهى و مساله توحيد اسماء حسنى و صفات او شروع می‌كند، و از حی (زنده) و قائم بودن خداوند می‌گوید. «حى»، تمام صفات الهى مانند علم و قدرت و سميع و بصير بودن و مانند آن را شامل می‌شود و قيوم، نياز تمام موجودات را به او بازگو می‌كند و لذا گفته‏‌اند اين دو با هم اسم اعظم الهى است.<ref>تفسير نمونه، ج‏2، ص: ۲۶۴</ref>

اهميت آيه الكرسى از اين نظر است كه مجموعه‌‏اى از معارف اسلامى و صفات خداوند اعم از صفات ذات و فعل، مخصوصا مساله توحيد در ابعاد مختلف را در بر گرفته‏ است.<ref>تفسير نمونه، ج‏2، ص: 277

 

</ref>

* [[علامه طباطبائی]] می‌فرماید: آیه الکرسی فقط شامل آیه ۲۵۵ سوره بقره است و فقرات دیگر جزء آیه الکرسی نیست و در ادعیه و [[نمازهای مستحبی]] که خواندن آیه الکرسی وارد شده به همین مقدار اکتفاء می‌شود و جمع کثیری از علماء و مفسرین نیز همین نظریه را صحیح می‌دانند و از روایات هم این معنی استفاده می‌شود.<ref>مهر تابان، یادنامه علامه طباطبائی، ص۱۸۰.</ref> [[آیت الله مکارم شیرازی]] با ذکر شش دلیل تبیین می‌کند که آیه الکرسی تنها آیه ۲۵۵ سوره بقره است: '''یک''': تمام رواياتى كه در فضيلت آن وارد شده و از آن تعبير به آية الكرسى كرده همه نشان می‌‏دهد كه يك آيه بيش نيست. '''دو''': تعبير به كرسى فقط در همان آيه اول است و نام‏گذارى به آيه‌الكرسى نيز مربوط به همين آيه است. '''سه''': در بعضى از احاديث به همين معنى تصريح شده مانند حديثى كه در [[امالى شيخ صدوق]] از امام على (ع) نقل شده است كه ضمن بيان فضيلت آية الكرسى از اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ شروع فرمود تا وَ هُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ‏. '''چهارم''': در مستدرک سفينة البحار، آمده است: آية الكرسى تا وَ هُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ‏ است. '''پنجم''': در حديثى از [[امام سجاد (ع)]] می‌خوانيم كه پيامبر (ص) فرمود: كسى كه چهار آيه از اول سوره بقره و آيه الكرسى و دو آيه بعد از آن و سه آيه از آخر بقره را بخواند، هرگز ناخوشايندى در خودش و مالش نمی‌بيند و شيطان به او نزديك نمی‌‏شود، و قرآن را فراموش نمی‌كند. '''ششم''': در بعضى از روايات وارد شده كه آيه‌الكرسى پنجاه كلمه است و در هر كلمه‌‏اى پنجاه بركت است شمارش كلمات آيه نيز نشان می‌دهد كه تا وَ هُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ‏ پنجاه كلمه است.<ref>تفسير نمونه، ج‏2، ص: ۲۷۶ و ۲۷۷