چاه عریضه جمکران: تفاوت میان نسخه‌ها

از مکان‌های مقدس و منتسب به امام زمان(عج) [[مسجد جمکران]] است که در قم قرار دارد. چاهی در این مسجد وجود دارد که برای آسان شدن کار برای مردم، نوشتن عریضه و [[توسل]] به [[امام زمان(ع)]] ایجاد شده است و غیر از این هیچ قداستی ندارد.

==عریضه نویسی ==

درگرفتاریها، بلاها و ترس از طرف [[پیامبر اکرم(ص)]] و ائمه(ع) توصیه شده است که از [[دعا]] و توسل کمک گرفته شود. یکی از راه‌های استمداد از خدا و تسکین، عریضه نوشتن است. عریضه گاه خطاب به خداوند است و در آن فرد نیازمند ضمن اشاره به مشکل و حاجت مورد نظر خود به مقام و منزلت یکی از معصومین یا همه آنها در پیشگاه خداوند متوسل می‌شود یا اینکه مستقیماً به معصوم نوشته می‌شود تا او بواسطه ارج و منزلتی که در نزد خداوند دارد، از خدا برآورده شدن آن حاجت و نیاز را درخواست نماید و در واقع واسطه بین خدا و بنده خدا بشود یا اینکه خود معصوم بواسطه ولایت و قدرتی که از ناحیه پروردگار به او عطا شده‌است، به اذن خداوند این نیاز و گرفتاری را برطرف سازد. بدیهی است که هیچ از این امور با قیودی که به آنها ذکر شد به اموری نظیر شرک و بت‌پرستی و بدعت منتهی نمی‌شوند.  

* [[امام صادق(ع)]] می‌فرمایند: «هرگاه کسی حاجت و درخواستی از خداوند متعال داشته باشد یا از موضوعی در هراس باشد آن را به این ترتیب که بیان می‌شود بر روی کاغذی بنویسد و در آب جاری یا در چاه عمیقی بیندازد…»<ref>قمی، شیخ عباس، کلیات منتهی الامال، اول، نشر الهادی، ۱۳۷۶، ص۹۲۷.</ref>

* و نقل شده: «هر کس حاجتی دارد، آنچه را که ذکر می‌شود در یک قطعه کاغذی بنویسد و در ضریح یکی از ائمه یا در نهر آب یا در چاه آب بیندازد.»<ref>شیخ عباس قمی، منتهی الامال، ص۸۹.</ref>

آنچه از روایات فهمیده می‌شود، عریضه نوشتن و در چاه انداختن یکی از راه‌های توسل است و چاه جمکران هم فقط به خاطر اینکه نزدیک جمکران می‌باشد مردم بعد از بجا آوردن اعمال مسجد حاجت‌های خود را نوشته و درون آن چاه می‌اندازند و اگر مردم گریه می‌کنند به خاطر محبت به امام زمان(ع) بوده و بخاطر گرفتاری‌های خودشان می‌باشد. اگر برای چاه گریه و زاری کرده و به خود چاه متوسل شوند هم شرک بوده و هم بدعت می‌باشد که در روایت و مکتب اسلام مردود است.

* پیامبر(ص) می‌فرماید: «چون درمانده و گرفتار شدی پس به حجت استغاثه کن که او تو را می‌یابد و برای کسی که از او استغاثه کند پناه و فریادرس است.»<ref>غفاری، ابراهیم، آیین نیایش، اول، استان قدس رضوی، ۱۳۷۳، ص۳۱.</ref>

 

{{مطالعه بیشتر}}