وکیل‌ نبودن پیامبر(ص) بر مردم: تفاوت میان نسخه‌ها

«انذار» و «تبشیر»

مردم را تذکر بده که وظیفه تو تنها تذکر دادن است ، تو دست زور به ایشان ندارى مگر افرادى از ایشان که از تذکر و پندگیرى روى گردانند و کفر مى ورزند))، چون تذکر دادن آن جناب به افراد آن چنانى لغو و بى فایده است و معلوم است که تولى و اعراض و کفر، همواره بعد از تذکر رخ مى دهند، پس ‌ آنچه با این استثناء نفى شد تذکر مکرر است ، گویا فرموده: تو به ایشان تذکر بده و تذکر خود را پى بگیر و آن را قطع مکن ، مگر از کسى که یکبار و دو بار تذکرش دادى و او روى گردانید و کفر ورزید که در این صورت دیگر لازم نیست به تذکر خود ادامه دهى، بلکه باید از او اعراض کنى ، تا خداى تعالى به عذاب بزرگتر معذبش سازد.<ref>علامه طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۴۶۰.</ref>

رسول خدا (ص ) تنها رسولى است مبلغ و بس ، حاکم و مصیطر بر مردم نیست.<ref>علامه طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ج۳، ص۱۹۲.</ref>

== عدم تعلق مشیت الهی بر ایمان مردم به صورت اجباری. ==