تغییر ضمیر در دعا: تفاوت میان نسخه‌ها

در روایتی از [[معصوم(ع)]] اختراع و ساختن دعا نهی شده است. در کتاب [[کافی]] روایتی با این مضمون نقل شده است: {{متن عربی|دخلت علی أبی عبدالله(ع) فقلت: جعلت فداک إنی اخترعت دعاء قال: دعنی من اختراعک|ترجمه=بر امام صادق(ع) وارد شدم و گفتم فدایتان شوم من از پیش خود دعایی اختراع کرده‌ام؛ حضرت فرمود رها کن مرا از اختراع خود.}} <ref>محمد بن یعقوب الکلینی، الکافی، تهران: دارالکتب الاسلامیه، ج ۳، ص ۴۷۶، ح ۱.</ref>. سپس [[امام صادق(ع)]] به راوی حدیث دعایی آموزش می‌دهد.  

برخی عالمان شیعه با تکیه بر این روایت ساختن ادعیه و اذکار و استفاده از آنها به جای ادعیه و اذکار مأثور (نقل شده از معصوم) را، از سوی برخی گروه‌های مذهبی، مذمت کرده‌اند. برای نمونه، [[میرزا حبیب الله هاشمی خویی]]،شارح [[نهج البلاغه]] و [[فقیه شیعه]] در قرن سیزدهم و چهاردهم قمری، استفاده [[صوفیه]] از ادعیه، اوراد و اذکار غیر مأثور را نقد کرده است.<ref>میرزا حبیب الله الهاشمی الخوئی، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغه، تهران، مکتبة الاسلامیة، ج ۱۳- ص ۳۸۱.</ref>   

در روایاتی دیگر تغییر در [[دعای مأثور]] نیز از سوی معصوم(ع) نهی شده است. در روایتی که [[عبدالله بن سنان]] از امام جعفر صادق(ع) نقل کرده است آمده که «شبهاتی به شما خواهد رسید، پس بدون راهنما و پیشوای هدایت کننده خواهید ماند و در آن شبهه نجات نمی‌یابد مگر کسی که دعای غریق را بخواند، گفتم دعای غریق چگونه است؟ فرمود می‌گویی: {{متن عربی|یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِکَ}} پس گفتم {{متن عربی|یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْاَبْصَارِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِکَ}} حضرت فرمود به درستی که خداوند عزوجل مقلب قلوب و ابصار است، اما چنان‌که من می‌گویم بگو، {{متن عربی|یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِکَ}}<ref>صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، قم، جامعه مدرسین، ۱۴۰۵ هجری، ص۳۵۲، ح۴۹.</ref>

این رویکرد موجب شده است تا عالمان شیعه نسبت به تغییر در متن ادعیه مأثور حساسیت نشان دهند و از آن منع کنند. [[شیخ عباس قمی]]، در [[کتاب مفاتیح‌الجنان|مفاتیح‌الجنان]] بعد از نقل [[زیارت وارث]] می‌گوید: «این زیارت، معروف به زیارت وارث است و مأخذ آن کتاب مصباح المتهجد شیخ طوسی است که از کتب معتبر و معروف نزد علما است و من این زیارت را بلاواسطه از همان کتاب شریف نقل کردم؛ آخر زیارت شهدا همین بود که ذکر شد {{متن عربی|فَیا لَیتَنی کنْتُ مَعَکم فَأفُوزَ مَعَکم}} پس بخشی که برخی بعد از این ذکر کرده‌اند {{متن عربی|فِي اَلْجِنَانِ مَعَ اَلنَّبِيِّينَ وَ اَلصِّدِّيقِينَ وَ اَلشُّهَدَاءِ وَ اَلصَّالِحِينَ وَ حَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقاً اَلسَّلاَمُ عَلَى مَنْ كَانَ فِي اَلْحَائِرِ مِنْكُمْ وَ عَلَى مَنْ لَمْ يَكُنْ فِي اَلْحَائِرِ مَعَكُمْ}} تمامی این‌ها زیادی است.<ref>عباس بن محمدرضا القمی، مفاتیح الجنان، تهران، انتشارات جاویدان، ص ۸۵۴–۸۵۹.</ref>

در ادامه، شیخ عباس قمی به نقل از استاد خود در [[کتاب لؤلؤ و مرجان]] اضافه می‌کند که این کلمات که متضمن چند [[دروغ]] واضح است علاوه بر جسارت، ارتکاب بر بدعت و افزودن بر فرموده [[امام معصوم(ع)]] است و چنان شایع و متعارف شده که البته چند هزار مرتبه در شب و روز در حضور [[مرقد ابی عبد الله الحسین(ع)|مرقد ابی عبدالله الحسین(ع)]] و محضر [[ملائکه مقربین]] و مطاف [[انبیا]] و [[مرسلین(ع)]] به آواز بلند خوانده می‌شود و احدی بر ایشان ایراد نمی‌کند و از گفتن این دروغ و ارتکاب این [[معصیت]] نهی نمی‌نمایند.<ref>عباس بن محمدرضا القمی، مفاتیح الجنان، تهران، انتشارات جاویدان، ص ۸۵۴–۸۵۹.</ref>