حائل‌شدن خداوند میان انسان و قلبش در آیه ۲۴ سوره انفال: تفاوت میان نسخه‌ها

== متن آیه ==

| ترجمه = خدا میان آدمی و دلش حایل می‌گردد.

قلب در قرآن کریم استعمال می‌شود در آن چیزی که آدمی به‌وسیله آن درک می‌کند، و به‌وسیله آن احکام عواطف باطنیش را ظاهر و آشکار می‌سازد مثلاً حب و بغض، خوف و رجاء، آرزو و اضطراب درونی و امثال آن را از خود بروز می‌دهد، پس قلب آن چیزی است که حکم می‌کند و دوست می‌دارد و دشمن می‌دارد و می‌ترسد و امیدوار می‌شود و آرزو می‌کند و خوشحال می‌شود و اندوهناک می‌گردد، وقتی معنای قلب این باشد پس در حقیقت قلب همان جان آدمی است که با قوا و عواطف باطنی‌ه‌ای که مجهز است به کارهای حیاتی خود می‌پردازد.<ref>علامه طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ج۹، ص ۵۸.</ref> بعضی مفسران گفته‌اند منظور از قلب، روح و عقل است‏.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۷، ص ۱۲۹.</ref>

== تفسیر ==

خداوند میان انسان و جزء جزء وجودش و تمامی توابعش حائل است، بین او و قلبش، بین او و گوشش، بین او و چشمش، بین او و بدنش و بین او و جانش، و در آنها هم به‌نحو ایجاد تصرف می‌کند، و هم به‌نحو مالک قرار دادن انسان، که هر مقدار از آن را به هر نحوی که بخواهد به سود انسان تملیک می‌کند، و هر مقدار را که نخواهد نمی‌کند. آیه می‌گوید بدانید که خدا مالک حقیقی شما و دلهای شما است، و او از هر چیز به شما نزدیک‌تر است. ‏<ref>علامه طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ج۹، ص ۵۸.</ref>

اما وجه جمع همه این تفسیرها این است که گفته شود: خداوند در همه جا حاضر و ناظر است و به همه موجودات احاطه دارد و مرگ و حیات، علم و قدرت، آرامش و امنیت، توفیق و سعادت همه در دست او و به قدرت اوست؛ به همین دلیل انسان نه چیزی را می‌تواند از او پنهان بدارد و نه کاری را بی‌توفیق او انجام دهد و نه سزاوار است به غیر او روی آورد و از غیر او تقاضا کند؛ چرا که او مالک همه چیز است و محیط به تمام وجود انسان. او به یک یک اجزاء وجودی انسان و توابع آن‌ها محیط است و به‌طور حقیقت همه آن‌ها را مالک است و در آن‌ها به هر صورت که بخواهد تصرف می‌کند و از ملک خود و تصرفاتش هر مقدار که بخواهد به انسان واگذار می‌نماید و به او تملیک می‌کند. پس خداوند، بین انسان و تمام اجزاء وجودش و تمامی توابع آن‌ها حائل است. و بین او و قلبش، بین او و گوشش، بین او و چشمش، بین او و بدنش، و بین او و جانش، هر مقدار از آن‌ها را به هر نحوی که بخواهد به سود انسان تملیک می‌کند و هر مقدار را که نخواهد نمی‌کند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۷، ص ۱۲۹.</ref>

برخی گفته‌اند که منظور این است که خداوند، حتی از خود انسان، به قلب انسان نزدیکتر است. منظور این است که خداوند قادر است که دلها را منقلب گرداند. مسلمین از جنگ می‌ترسیدند، از این‌رو به آنها اعلام کرد که: قادر است میان ایشان و اندیشه‌های ترسناکی که در دلشان هست، فاصله افکند و ترس آنها را تبدیل به ایمنی سازد. محمد بن اسحاق گوید: یعنی قلب نمی‌تواند چیزی را از خداوند مکتوم بدارد.<ref>طبرسی، ترجمه تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص ۱۹۲.</ref>

خداوند بر اراده انسان مسلط می‌شود و نیت‌های او را تغییر می‌دهد و تصمیمات او را به هم می‌زند و فراموشی‌اش را به یادآوری و یادآوری‌اش را به فراموشی و امنیّتش را به ترس و ترسش را به امنیّت مبدّل می‌کند. انسان نمی‌تواند چیزی از مکنونات قلبی خود را از خداوند بپوشاند و او بر نهان‌ها و اندیشه‌های وی آگاه است.<ref>طبرسی، ترجمه تفسیر جوامع الجامع، ج۲، ص: ۴۶۳.</ref> برخی گفته‌اند این آیه تمثیلی از غایت قرب حق است.<ref>ملا فتح‌الله کاشانی، منهج الصادقین فی إلزام المخالفین، ج۴، ص ۱۸۷.</ref>

== مطالعه بیشتر ==

== منابع ==

{{پانویس|۲}}

  | بازبینی نویسنده =