«اول المسلمین» بودن پیامبر اسلام(ص): تفاوت میان نسخه‌ها

«اول المسلمین» بودن پیامبر اسلام(ص) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۲ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۲۹

۳۰ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۲ اوت ۲۰۲۲

بدون خلاصۀ ویرایش

A.rezapour

automoderated، ناظمان (CommentStreams)، trustworthy

۱۶٬۱۰۵

ویرایش

@@ خط ۶: / خط ۶: @@
 {{پاسخ}}
+پیامبر در قرآن خود را اولین مسلمان می نامد.
 == متن آیه ==
@@ خط ۲۴: / خط ۲۷: @@
 بعضى گفته‏‌اند: مقصود اين است كه آن جناب اول مسلمان از اين امت است‏
-== عدم تعارض با مسلمان بودن پیامبران پیشین ==
+=== عدم تعارض با مسلمان بودن پیامبران پیشین ===
-خداوند درباره حضرت نوح(ع) می‌فرماید: {{قرآن|وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ}}<ref>یونس/۷۲.</ref> مأمورم که از مسلمانان باشم. و ۱۳۱ بقره ابراهیم. ۴۲ ذاریات لوط. آیه ۴۴ نمل ملکه سبا.
+در قرآن کسانی پیش از پیامبر(ص) هستند که مسلمان شناخته می‌شوند. [[حضرت نوح(ع)]] می‌فرماید: {{قرآن|وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ|ترجمه=و من مأمور شده‌ام كه از تسليم‌شدگان باشم.|سوره=یونس|آیه=۷۲}} و حضرت ابراهیم می‌گوید من تسلیم پروردگار جهانیان شدم.<ref>سوره بقره آیه ۱۲۸ و ۱۳۱.</ref> و درباره لوط<ref>سوره ذاریات آیه ۳۶.</ref> حضرت یوسف،<ref>سوره یوسف آیه ۱۰۱.</ref> و حضرت سلیمان و ملکه سبأ<ref>سوره نمل آیه ۴۴.</ref> هم آمده است.
-درباره ابراهیم(ع) و فرزندش اسماعیل آمده است که: {{قرآن|رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَیْنِ}}<nowiki> خداوندا ما را برای خودت مسلمان قرار ده.}}</nowiki><ref>بقره/۱۲۸.</ref> و درباره حضرت یوسف آمده است که {{قرآن|توفنی مسلماً}}<ref>یوسف/۱۰۱.</ref> مرا مسلمان بمیران و همچنین پیامبران دیگر.
 در این آیات معنای «مسلم» به معنی کسی است که در برابر فرمان خدا تسلیم است و این معنی درباره همه پیامبران الهی و امت‌های مؤمن آنها صادق است، با این حال اولین مسلمان بودن پیامبر اسلام(ص) یا از نظر کیفیت و اهمیت اسلام او است، زیرا درجه تسلیم و اسلام او بالاتر از همگان بود. یا اولین فرد از این امت بود که آئین قرآن و اسلام را پذیرفت. در بعضی از روایات نیز وارد شده که منظور نخستین کسی است که در عالم ارواح به دعوت پروردگار و سؤال او در زمینه الوهیتش پاسخ مثبت داد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۶، ص۶۱؛ طباطبایی، محمدحسین، تفسیر المیزان، انتشارات جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ج۷، ص۳۹۴.</ref>