«اول المسلمین» بودن پیامبر اسلام(ص): تفاوت میان نسخه‌ها

«اول المسلمین» بودن پیامبر اسلام(ص) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۱ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۴

۷۲ بایت حذف‌شده ، ‏۲۱ اوت ۲۰۲۲

بدون خلاصۀ ویرایش

A.rezapour

automoderated، ناظمان (CommentStreams)، trustworthy

۱۶٬۱۰۵

ویرایش

@@ خط ۷: / خط ۷: @@
 خداوند در سوره انعام آیه ۱۶۳ از زبان رسول‌الله(ص) می‌فرماید: {{قرآن|لا شَرِیکَ لَهُ وَبِذَلِکَ أُمِرْتُ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِینَ}} شریکی برای او نیست، و به همین دستور یافته‌ام و من نخستین مسلمانم.
-سؤالی که در آیه فوق مطرح است این است که، چگونه پیامبر(ص) اولین مسلمان بوده، در حالی که خداوند درباره حضرت نوح(ع) می‌فرماید: {{قرآن|وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ}}<ref>یونس/۷۲.</ref> مأمورم که از مسلمانان باشم. و درباره ابراهیم(ع) و فرزندش اسماعیل آمده است که: {{قرآن|رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَیْنِ}} خداوندا ما را برای خودت مسلمان قرار ده.}}<ref>بقره/۱۲۸.</ref> و درباره حضرت یوسف آمده است که {{قرآن|توفنی مسلماً}}<ref>یوسف/۱۰۱.</ref> مرا مسلمان بمیران و همچنین پیامبران دیگر.
+چگونه پیامبر(ص) اولین مسلمان بوده، در حالی که خداوند درباره حضرت نوح(ع) می‌فرماید: {{قرآن|وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ}}<ref>یونس/۷۲.</ref> مأمورم که از مسلمانان باشم. و درباره ابراهیم(ع) و فرزندش اسماعیل آمده است که: {{قرآن|رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَیْنِ}} خداوندا ما را برای خودت مسلمان قرار ده.}}<ref>بقره/۱۲۸.</ref> و درباره حضرت یوسف آمده است که {{قرآن|توفنی مسلماً}}<ref>یوسف/۱۰۱.</ref> مرا مسلمان بمیران و همچنین پیامبران دیگر.
 در پاسخ می‌توان گفت «مسلم» به معنی کسی است که در برابر فرمان خدا تسلیم است و این معنی درباره همه پیامبران الهی و امت‌های مؤمن آنها صادق است، با این حال اولین مسلمان بودن پیامبر اسلام(ص) یا از نظر کیفیت و اهمیت اسلام او است، زیرا درجه تسلیم و اسلام او بالاتر از همگان بود. یا اولین فرد از این امت بود که آئین قرآن و اسلام را پذیرفت. در بعضی از روایات نیز وارد شده که منظور نخستین کسی است که در عالم ارواح به دعوت پروردگار و سؤال او در زمینه الوهیتش پاسخ مثبت داد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۶، ص۶۱؛ طباطبایی، محمدحسین، تفسیر المیزان، انتشارات جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ج۷، ص۳۹۴.</ref>