دوره‌های اخباری‌گری: تفاوت میان نسخه‌ها

با وجود افول مکتب اخباری ها، این جریان تأثیر زیادی بر جریان فکری و فقهی و تفکر اجتهادی در شیعه گذاشت که همچنان آثار آن در فقه امروز وجود دارد.

هرچند در عصر حضور و در زمان [[امام صادق(ع)]] و [[امام باقر(ع)]] گرایش‌هایی به نام حدیث‌گرایی بود اما آغاز اخباری گری در عصر غیبت است که با شیخ صدوق آغاز گردید. استرابادی که او را موسس مکتب اخباری می‌دانند خود معتقد است این مکتب با فقهایی مانند علی بن ابراهیم قمی، صدوق، ابن قولویه، کلینی آغاز گردیده است. قرن چهارم را می‌توان‌ اوج‌ قدرت‌ مكتب‌ حدیث‌‌گرای‌ قم‌ به حساب آورد. از فقیهان‌ حدیث‌‌گرا در این‌ دوره‌، می‌توان‌ كسانی‌ همچون [[كلینی‌]]، [[علی‌ ابن‌ بابویۀ قمی‌]]، [[ابن‌ قولویه‌]]، و [[شیخ صدوق]] را بر شمرد كه‌ در تألیف‌ كهن‌ترین‌ مجموعه‌های‌ فقهی‌حدیثی‌ نقش‌ عمده‌ای‌ ایفا نموده‌اند.<ref>اخباریان، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۹، ص۵۳۷.</ref> در مقابل این عالمان، فقیهانی مانند [[سید مرتضی]]، [[شیخ مفید]]، [[شیخ طوسی]] حضور داشتند.

محمد امین استرابادی (متوفی ۱۰۳۳) را بنیانگذار مکتب اخباری می‌دانند.<ref>پيدايش، سير تطور و تداوم اخباری‌گری، فائز قاسم, شريفی محمد، دوفصلنامه كتاب قيم، پاييز و زمستان ۱۳۹۳، دوره ۴، شماره ۱۱ (ويژه علوم قرآن و حديث)                                                                                     </ref> اخباريگرى جديد كه از ملّا امين استرآبادى آغاز شد، داراى ديدگاه‌هاى ويژه‌اى است‌.<ref>حديث پژوهى، مهريزى، مهدى، ج۱، ص۹۸.</ref> اوج جریان اخباری‌گری در زمان او شکل گرفت. او متاثر از استاد خود ميرزا محمد استرآبادى که گرایش اخباری داشت بود و نخست كتابى به نام الفوائد المدنية تأليف كرد، و در آن اجتهاد را در استنباط احكام شرعى حوادث واقع مورد انكار قرار داد.<ref>ادوار اجتهاد از ديدگاه مذاهب اسلامي،  جناتی، محمدابراهیم، ج۱، ص۳۰۹</ref>

اخباریگری به صورت یک مکتب با یک سلسله اصول معین‌ که منکر حجیت عقل باشد، و همچنین حجیت و سندیت قرآن را به بهانه‌ اینکه فهم قرآن مخصوص اهل‌بیت پیغمبر است و وظیفه مسلمانان رجوع به احادیث‌ اهل بیت است منکر شود، از محمد امین استرابادی آغاز گردید. اخباریان از این پس است که می گویند اجماع، بدعت اهل تسنن است‌ و از میان ادله اربعه یعنی کتاب و سنت و اجماع و عقل، تنها سنت را حجت‌ می‌دانند. آنها مدعی هستند که همه اخباری که در کتب اربعه آمده صحیح‌ و معتبر بلکه قطعی الصدور است.<ref>ده گفتار، مطهری، مرتضی، ج۱، ص۱۰۴.</ref>

برخی گرايش شديد استرابادی به اخبار را عكس العمل شديد در برابر عقل‌گرايى مرحوم محقّق اردبيلى و شاگردان و پيروانش می‌دانند.<ref>دائرة المعارف فقه مقارن، مكارم شيرازى، ناصر، ج۱، ص۱۱۹</ref>

مکتب اخباری در دو قرن یازده و دوازده مکتب فکری بلامنازع بیشتر حوزه های علمیه بوده است. دانش اصولِ فقه و اصوليان از جنبش اخبارى لطمات بسيار خوردند<ref>دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ج۱، ص۵۶۹.</ref> گرايش گسترده اخباری ها به روايات معصومين (ع) و دورى گزيدن از منابع معرفتى ديگر، همانند قرآن و عقل، علت اصلى نام‌گذارى اين گروه به «اخباريان» است.<ref>تاريخ حديث شيعه، طباطبايى، محمد كاظم، ص۲۱۷.</ref> در این دوره کتاب های حدیثی بزرگی مانند بحارالانوار، وسائل الشیعه، الوافی و نیز شروحی بر کتب اربعه مانند روضة المتقين، مرآة العقول و ملاذ الأخيار، و صدها كتاب حديثى كوچك و بزرگ ديگر در اين دوره به رشته نگارش در آمد.<ref>تاريخ حديث شيعه در سده هاى دوازدهم و سيزدهم هجرى، صفره، حسين، ج۱، ص۳۳.</ref>

اخباريگرى، از دهه‌هاى نخستين قرن دوازدهم، بر همه مراكز علمى شيعه در ايران و عراق غلبه كرد و به مدّت چند دهه، فقه شيعى را در انحصار خود داشت و آن‌چنان رشد كرد كه در طىّ قرن دوازدهم، عدّه بسيارى از دانشمندان بزرگ شيعه، اخبارى بودند.

مبارزۀ اصولیان‌ و اخباریان‌ كه‌ از سدۀ ۱۱ ق آغاز گردید و با تندروی‌های‌ اخباریان‌ ادامه‌ یافت‌، در نهایت‌ از سوی‌ مجتهدان‌ و در رأس‌ ایشان‌ آقا وحید بهبهانی‌ به‌ مبارزه‌ای‌ جدی و منسجم‌ بر ضد اخباریگری‌ تبدیل شد.<ref>اخباریان، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۹، ص۵۳۷.</ref>

از علمای اخباری این دو قرن می‌توان به [[محمد تقی مجلسی]]، ملا عبدالله تونی، شیخ حسین کرکی، [[ملا محسن فیض کاشانی]]، ملا محمد طاهر قمی، [[شیخ حر عاملی]]، [[علامه مجلسی]]، شیخ سلیمان بحرانی، [[میرزا محمد اخباری]]، [[شیخ یوسف بحرانی]] و… نام برد.

{{پانویس}}