۱۱٬۸۸۰
ویرایش
جز (Rezapour صفحهٔ داوود(ع) خواننده اهلبهشت را به داوود(ع) خواننده اهل بهشت منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{ویرایش}}{{شروع متن}} | ||
{{سوال}}آیا درست است که حضرت داوود دارای صدای خوشی بود؟ آیا او در بهشت به خوانندگی مشغول است؟ {{پایان سوال}} | {{سوال}}آیا درست است که حضرت داوود دارای صدای خوشی بود؟ آیا او در بهشت به خوانندگی مشغول است؟ {{پایان سوال}} | ||
خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|آیتالله مکارم شیرازی]] در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده میشود. به گفته وی، داوود مجموعهای از اشعار روحانی، مناجاتها و اندرزها را با صدای خوش میخواند. مکارم شیرازی، قاری اهل بهشت بودن داوود را اشاره به صدای زیبا و مناجات پرمحتوای وی در [[بهشت]] دانسته؛ بهگونهای که اهل بهشت از آن لذت برده و بهره میبرند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلاء، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ ش، ص۲۳۶–۲۴۰.</ref> | [[ناصر مکارم شیرازی|آیتالله مکارم شیرازی]] در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده میشود. به گفته وی، داوود مجموعهای از اشعار روحانی، مناجاتها و اندرزها را با صدای خوش میخواند. مکارم شیرازی، قاری اهل بهشت بودن داوود را اشاره به صدای زیبا و مناجات پرمحتوای وی در [[بهشت]] دانسته؛ بهگونهای که اهل بهشت از آن لذت برده و بهره میبرند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلاء، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ ش، ص۲۳۶–۲۴۰.</ref> | ||
به گفته [[ابن میثم بحرانی]] (درگذشت ۶۷۹یا۶۹۹ق) دیگر شارح نهجالبلاغه، دلیل این که داوود را قاری اهل بهشت خواندهاند این است که او دارای صدای خوشی بود و در عرف هر امر نیکویی به بهشت نسبت داده میشود؛ یا به این دلیل است که صدای زیبای داوود انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت میکرد.<ref>بحرانی، میثم بن علی بن میثم؛ شرح نهج البلاغه، مترجم: ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.</ref> | به گفته [[ابن میثم بحرانی]] (درگذشت ۶۷۹یا۶۹۹ق) دیگر شارح نهجالبلاغه، دلیل این که داوود را قاری اهل بهشت خواندهاند این است که او دارای صدای خوشی بود و در عرف هر امر نیکویی به بهشت نسبت داده میشود؛ یا به این دلیل است که صدای زیبای داوود انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت میکرد.<ref>بحرانی، میثم بن علی بن میثم؛ شرح نهج البلاغه، مترجم: ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.</ref> | ||
بيان: قال الفيروزآبادي مزامير داود ع ما كان يتغنى به من الزبور و قال ابن أبي الحديد إن داود ع أعطي من طيب النغم و لذة ترجيع القراءة ما كانت الطيور لأجله تقع عليه و هو في محرابه و الوحش تسمعه فتدخل بين الناس و لا تنفر منهم لما قد استغرقها من طيب صوته و سفائف الخوص جمع سفيفة و هي النسيجة منه و الخوص ورق النخل[[داوود(ع) خواننده اهل بهشت#%20ftn1|[1]]] أقول لعل هذا كان قبل أن ألان الله له الحديد.<ref>بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج14، ص۱۵.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == |