automoderated
۶٬۳۴۱
ویرایش
حدیث کسب شهرت به‌وسیله عبادت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
== بررسی محتوایی == | == بررسی محتوایی == | ||
بر اساس حدیث مشهور شدن به [[عبادت]]، کسی که خودش را به وسیله | بر اساس حدیث مشهور شدن به [[عبادت]]، کسی که خودش را به وسیله عبادت میان مردم مشهور کند، باید در دینداری او شک کرد. در دیگر روایات نیز، خودنمایی در عبادت و با تقوا جلوه دادن خود در بین مردم، امری ناپسند شمرده شده است. | ||
مراد از این روایات را نکوهش [[ریا در عبادت]] دانسته‌اند. | |||
مراد از این حدیث، کسی دانسته شده که | |||
ریا و اشتهار پیدا کردن میان مردم با چند کار می‌تواند تحقق یابد: | ریا و اشتهار پیدا کردن میان مردم با چند کار می‌تواند تحقق یابد: | ||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
از توضیحات و شرح‌هایی که برخی از بزرگان، ذیل روایات اشتهار به عبادت آورده‌اند، می‌توان به این نتیجه رهنمون شد که ریا و خودنمایی در امور مستحبی نمود و جلوهٔ بیشتری دارد: | از توضیحات و شرح‌هایی که برخی از بزرگان، ذیل روایات اشتهار به عبادت آورده‌اند، می‌توان به این نتیجه رهنمون شد که ریا و خودنمایی در امور مستحبی نمود و جلوهٔ بیشتری دارد: | ||
به گفته علامه مجلسی، محدث شیعه قرن یازدهم قمری، می‌نویسد: اگر انسان امور مستحبی را دور از نگاه مردم و در پنهانی انجام دهد، پاداش بیشتری خواهد داشت و گرنه ممکن است به مرور زمان غرور و خود برتربینی دامن انسان را بگیرد و اخلاصش از بین برود؛ لذا، خداوند دوست ندارد بنده‌اش به جای اینکه خود را نزد خدا عزیز کند، در حضور مردم عزیز باشد. ریا و خودنمایی در انجام واجبات نمود کمتری دارد؛ زیرا واجبات را بقیه نیز انجام می‌دهند، بر خلاف مستحبات که همه آن را انجام نمی‌دهند و اگر مخفیانه به جا آورده شود ریایی نخواهد شد.<ref>رک: مجلسی، محمدتقی، روضه المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، قم، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق، ج۱۳، ص۱۰۰.</ref> | |||
فیض کاشانی نیز اینگونه روایات را ناظر بر انجام مخفیانه مستحبات می‌داند که مؤمنان می‌بایست اعمال مسحتبی خودشان را به رخ مردم نکشانند.<ref>فیض کاشانی، محمد محسن، الوافی، اصفهان، چاپ اول، ۱۴۰۶ق، ج۲۶، ص۱۶۰.</ref> | فیض کاشانی نیز اینگونه روایات را ناظر بر انجام مخفیانه مستحبات می‌داند که مؤمنان می‌بایست اعمال مسحتبی خودشان را به رخ مردم نکشانند.<ref>فیض کاشانی، محمد محسن، الوافی، اصفهان، چاپ اول، ۱۴۰۶ق، ج۲۶، ص۱۶۰.</ref> | ||