نبودن شفا در عمل حرام: تفاوت میان نسخه‌ها

[[منابع روایی شیعه]] روایات متعددی نقل شده است که بر اساس آنها در عمل حرام، هیچ شفائی وجود ندارد.

* [[پیامبر(ص)]] می‌فرمایند: «در چیزهای حرام، هیچ شفائی نیست» و نیز در روایت دیگری چنین بیان شده است: «شفای شما در چیزهایی که بر شما تحریم شده، قرار داده نشده است».<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۵۷، ص۱۶۲.</ref>

* از [[امام صادق(ع)]] در رابطه با اثر دارویی شراب پرسیدند، آن حضرت فرمود: «به درستی خدای عزوجل در چیزی که آن را حرام کرده، دواء و شفائی قرار نداده است.»<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵۹، ص۸۶، به نقل از طبّ الائمه، ص۳۲.</ref>

* [[ابن ابی‌یعفور]] به امام صادق(ع) عرض کرد: «به مرضی مبتلا هستم که هر وقت شدت می‌کند، قدری نبیذ (شراب انگور) می‌آشامم، درد ساکن می‌شود. امام(ع) فرمود: نیاشام؛ به درستی که حرام است و جز این نیست که از شیطان است و می‌خواهد تو را به حرام بیندازد، اگر از شراب خوردنت ناامید شود، درد برطرف می‌شود. ابن ابی‌یعفور از محضر امام(ع) در مدینه مرخص شد و به کوفه برگشت و دردش بیشتر شدت کرد، بستگانش برایش نبیذ (شراب انگور) آوردند و اصرار به خوردنش کردند. او گفت: به خدا سوگند، قطره‌ای از آن را نخواهم آشامید، چند روزی به شدت ناراحت بود تا اینکه درد برطرف شد و تا آخر عمر به آن مرض مبتلا نشد.»<ref> حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، بیروت، داراحیاء التراث العربی، چاپ چهارم، ۱۳۹۱ق، ج۱۷، ص۲۷۷.</ref>