معجزات پیامبران: تفاوت میان نسخه‌ها

واژه «معجزه» از مصدر «اعجاز» گرفته شده از ریشه ثلاثی مجرّد «عجز» است که به معنای درماندگی، ناتوانی و نیز پایانه و انتهای هر چیز است.}}<ref>ابن فارس، مقاییس اللّغه، ج۴، ص۲۳۲.</ref> و در اصطلاح علم کلام و تفسیر «اعجاز» کار شگفت و امر خارق‌العاده ای است که پیامبران الهی بر خلاف قوانین عادی و جاری طبیعت، به منظور اثبات ادّعای رسالت خدایی خویش انجام می‌دهند، اموری که اشخاص عادی از انجام مانند آن ناتوان و درمانده اند.<ref>سعیدی روشن، محمد باقر، معجزه‌شناسی، پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی. ص۱۸،</ref> پیامبران الهی که از طرف خداوند برای هدایت انسان‌ها مبعوث شده‌اند، باید در دعوت خودشان دارای مشخّصه و علامتی باشند که مردم با مشاهده آن، آنها را تصدیق کنند، زیرا اگر انبیا برای دعوی خود این ویژگی را نداشته باشند، مردم پیامبران حقیقی را از پیامبران دروغین تشخیص نخواهند داد؛ از این رو پیامبران الهی باید «معجزه» داشته باشند، تا مردم بفهمند که این شخص با خدا ارتباط دارد و در نتیجه کلامش را بپذیرند؛ لذا در قرآن کریم نقل شده است که وقتی انبیا برای آنها مبعوث می‌شدند از ایشان نشان و علامت نبوت مطالبه می‌کردند: