شرح حکمت نهم نهج‌البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

{{شروع متن}}

{{سوال}}

{{پایان سوال}}

{{پاسخ}}

برخی از مفسرین این فراز از [[نهج‌البلاغه]] را این گونه بیان نموده‌اند که هرگاه انسان دارای ثروت، قدرت و مقام بشود کارهای خوبی می‌تواند انجام بدهد که آن را انسان ضعیف و بی‌بضاعت نمی‌تواند انجام دهد یعنی کارهای خوبی که از عهده دیگران برنمیاید این شخص و گروه صاحب قدرت و ثروت انجام می‌دهد، ولی همین انسان وقتی رو به ضعف می‌رود کارهای کوچک خود را هم به شایستگی نمی‌تواند انجام بدهد زیرا هنگام اقبال دنیا اسباب انجام کارهای خیر فراهم بود و حالا از دست رفته است.<ref>بحرانی، میثم بن علی، اختیار مصباح السالکین، مشهد، اول، ۱۳۶۶ش، ص۵۷۹.</ref>

برخی دیگر از شارحان نهج‌البلاغه این کلام را به گونه دیگری تفسیر نموده‌اند، معیار و ملاک اقبال و رو آوردن مردم به یک انسان، این است که دارای مقام، قدرت، ثروت و ... باشد در چنین شرائطی دیده می‌شود که دیگران سعی می‌کنند به هر نحوی خود را به آن صاحب مقام عاریتی نزدیک کنند و برای رسیدن به این هدف خویش از گفتن و نشر خوبی‌هائی را که آن شخص ندارد ولی در دیگران یافت می‌شود، برای او و به نفع او برشمارند.<ref>جعفری، محمد تقی، ترجمه و تفسیر نهج البلاغه، هفتم، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۷۶ش، ج۲۳، ص۱۸۷.</ref> یعنی مسئله ثناگوئی بی‌دلیل بسیاری از افراد هدف سوء آنان است، نتیجه سوء این عملکرد زشت که بر معیاری باطل بنا نهاده شده، این است که اگر روزی هدف مورد نظر چاپلوسان برآورده نشود یا آن صاحب مقام و قدرت، مقام و قدرتش را از دست بدهد و دنیا به او پشت کند، دیگر نه تنها خوبی‌های دیگران را ذکر نمی‌کند بلکه حتی نیکی‌های او را نیز منکر می‌شود و راه‌کار این مشکل اجتماعی قرار گرفتن تحت تعلیمات اسلامی و تربیت‌های سازنده آن است که از یک‌سو توانایی‌ها و استعدادهای خدادادی انسان را تحریک می‌کند که برای خود و جامعه‌اش کاری کند و اراده‌اش را تقویت نموده و از وابستگی خویش به غیر خدا بکاهد و اصلاً به مقتضای توحید افعالی احدی غیر از خدا را مؤثر نبیند و در خود نیازی به تملق دیگران نبیند. از سوی دیگر به موجب اینکه هر چه غیر خداست از خود استقلال ندارد بنابراین تنها تکیه گاه انسان باید به غنی و بی‌نیاز مطلق یعنی خداوند باشد.

{{پایان پاسخ}}

{{مطالعه بیشتر}}