روایت «از شر کسى که خودش را سبک می‌شمارد، ايمن مباش»: تفاوت میان نسخه‌ها

در مورد حدیث {{متن عربی|مَنْ هَانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ فَلَا تَأْمَنْ شَرَّهُ}}توضیح دهید؟

{{پایان سوال}}

== متن و ترجمه حدیث ==

{{عربی بزرگ|مَنْ هَانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ فَلَا تَأْمَنْ شَرَّهُ|ترجمه=از شرّ كسى كه خودش را سبك شمارد ايمن مباش.<ref>تحف العقول عن آل الرسول علیهم السلام، ج۱، ص۴۸۳، بحارالانوار، ج75، ص365، حدیث1</ref>}}

==کرامت انسانی==

همه انسان‌ها از دیدگاه قرآن دارای کرامت ذاتی‌اند، چرا که انسان موجودی برگزیده الهی است که خداوند او را نسبت به سایر موجودات عالم، در آفرینش کرامت بخشیده و در میان موجودات این جهان، از مواهب و توانایی‌ها، ظرفیت و قابلیت‌های خاصی برخوردار است که او را از دیگر آفریدگان ممتاز می‌سازد. اما کرامت و ارزش انسان در گرو انتخاب آگاهانه راه کمال و [[تقوا]] است. در این مسیر طبعاً همه انسان‌ها دارای ارزش مطلق و یکسان نخواهند بود، بلکه [[اهل ایمان]] و [[عمل صالح]] دارای فضایل و ارزش‌های والا و مثبت، و [[اهل کفر]] و [[عصیان]] دارای رذایل و عناصر منفی بوده و هر یک مراتب مختلفی خواهند داشت.

منظور از کرامت ارزشی، کرامتی است که بالقوه در [[ضمیر انسان]] وجود دارد. حال او است که باید ارزش این کرامت را به فعلیت برساند. حرکت آگاهانه به سوی ارزش‌ها و به گونه‌ای حرکت کردن که کرامت ذاتی را به کرامت ارزشی متصل نماید.<ref>فرهادیان، رضا، مبانی تعلیم و تربیت، ص۲۵۲.</ref> در [[سوره اسراء]] آیه ۱۷ خداوند به ارزش و کرامت انسان اشاره نموده و می‌فرماید: «ما [[فرزندان آدم]] را کرامت بخشیدیم»

شخصیت هر فرد نشانگر ارزش وجودی آن در اجتماع و جامعه است. [[گناه]] مهمترین عامل تخریب شخصیت فرد است. آدمی به جز آنچه که زیر بنای موقعیت، آبرو و منش ظاهری او را می‌سازد، باید در صدد به دست آوردن عوامل دیگری برآید که بنیانگذار [[ارزش‌های معنوی]] گردد. [[ترک گناه]] از بزرگترین این عوامل است که سازنده شخصیت حقیقی هر فرد می‌باشد. [[امام علی(ع)]] در [[نهج‌البلاغه]] می‌فرماید: {{متن عربی|مَنْ كَرُمَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ هَانَتْ عَلَيْهِ شَهَوَاتُهُ|ترجمه=کسی که برای خود شخصیت قائل است، شهواتش در پیش او پست و ناچیز خواهد بود.}}<ref>نهج‌البلاغه، ترجمه محمد دشتی، قم، دفتر نشر مصطفی، ۱۳۷۹ش، کلمات حکمت، ش۴۴۹، ص۷۳۶.</ref> بزرگترین الگوی منش، الگوی نهانی شخصیت است که هر کس باید در [[وجدان]] و [[ذات]] خود، بدان برسد و گناه هر چند پنهانی، این پیکره را از درون می‌شکند، هرچند در بیرون، مردم آن را سالم بپندارند. در جای دیگر حضرت علی(ع) چنین می‌فرماید: {{متن عربی|مَنْ هَانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ فلا تُرْجَ خیرُه|ترجمه=کسی که شخصیت نزد او خوار و پست باشد، به خیر او امیدی نیست.}}<ref>غررالحکم، ترجمه محمد علی انصاری، قم، طبع مؤسسه سازمان چاپ و صحافی درالکتب، ص۶۱۱، فصل ۷۸.</ref>