تسبیح مخلوقات خداوند: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پاسخ}}تسبیح موجودات عالم، از مفاهیم یقینی در فرهنگ اسلامی و قرآنی است.

تسبیح در لغت بمعنی تنزیه و تقدس<ref>المنجد فی اللغه و الاعلام، ذیل لغت تسبیح.</ref> است و مراد از تسبیح خداوند، توجّه هر شیء به خداوند عزوجل و تقدیس و تنزیه او از هر نقص و عیبی<ref>رستگاری، یعسوب الدین، تفسیر البصائر، قم، دارالکتاب، ۱۴۰۳ق، ج۵۴، ص۶۰۱.</ref> می‌باشد، و بعبارت دیگر منزه دانستن حق تعالی از نقائص می‌باشد. ملاصدرا می‌گوید تسبیح و روح آن عبارت است از تجربه و خالص نمودن ذات الهی از وابستگی‌های موجودات و آمیزش پدیده‌ها و امکان. و حقیقت تسبیح را گواهی بر یگانگی خالق و دورداشت او از نارسایی‌ها و کاستی‌ها و اظهار عظمت و بزررگی او و دلالت بر قدرت و خدایی خداوند می‌داند.<ref>صدرالدین شیرازی، تفسیر سوره جمعه،  ترجمه و تصحیح محمد خواجوی، انتشارات مولی، ص۱۵، به نقل از مقاله تبیین فلسفی مسأله تسبیح موجودات از دیدگاه ملاصدرا، مجله فلسفی تحلیلی، شماره سی سه، بهار و تابستان ۱۳۹۷، ص۶۳ ۸۷، شمس اله سراج، حجت منصوری.</ref>

در آغاز سوره‌های [[مُسَبِّحات]] تسبیح خداوند آمده است.   

طبق آیات و روایات که شعور و ادراک را در تمامی موجودات عالم اثبات می‌کند، تسبیح مخلوقات عالم تسبیح حقیقی و واقعی می‌باشد و تمامی موجودات جهان با زبان ویژه خود، خدای خود را تسبیح می‌گویند. وجود شعور و ادراک در تمامی موجودات جهان در آیات قرآن وجود دارد:

 

۱ـ مورچه‌ای گفت: مورچگان به لانه‌های خود پناه ببرید تا سلیمان و سپاهیان او شما را نابود نکنند در حالی که آنها متوجه نیستند (نمل: ۱۸).

 

 

۳ـ سلیمان وارث داود شد و گفت مردم: زبان پرندگان بما تعلیم شده است. (نمل:۱۶).

 

۴ـ برخی از صخره‌ها از ترس خدا از نقطه‌ای می‌افتد. (بقره: ۷۴).

 

۵ـ نزدیک است از حیله آنان، کوه‌ها از جای خود کنده شوند. (ابراهیم: ۴۶).

 

۶ـ در آن روز زمین اخبار خود را بازگو می‌کند زیرا پروردگار او به او وحی کرده است. (زلزال: ۵–۴).

 

۷ـ به آسمان و زمین گفت از روی رغبت یا کراهت تحت فرمان در آیند، گفتند ما از روی اطاعت زیر فرمان درآمدیم. (فصلت: ۱۱).

 

۸ـ روزی فرا می‌رسد که زبانها و دستها و پاهای آنان بر ضرر آنان گواهی می‌دهد. (نور: ۲۴).

 

«چهارپایان در چراگاه‌ها، درندگان در بیابانها، پرندگان در آشیانه‌ها ترا تسبیح می‌گویند، دریا با امواج متلاطم خود و ماهیان در میان آنها ترا تنزیه می‌نمایند.»<ref>منشور جاوید، همان، ج۲، ص۱۰۶.</ref>