شأن نزول آیه «إنا فتحنا لک فتحا مبينا»: تفاوت میان نسخه‌ها

[[سوره فتح]] چهل و هشتمین سوره قرآن و از سوره‌های مدنی و دارای ۲۹ آیه است. این سوره چنان‌که از نامش پیداست، پیام‌آور فتح و پیروزی است. پیروزی بر دشمنان اسلام، پیروزی چشم‌گیر و قاطع. (خواه پیروزی مربوط به فتح مکه باشد یا صلح حدیبیّه یا فتح خیبر یا پیروزی به‌طور مطلق)

این سوره پس از ماجرای حدیبیّه در سال ۶ هجرت نازل شده است. پیامبر(ص) در سال ۶ هجرت تصمیم گرفت که به اتفاق [[مهاجر|مهاجرین]] و [[انصار]] و سایر مسلمانان به عنوان مراسم «عمره» به سوی مکه حرکت کند. و قبلاً به مسلمانان اطلاع داده بود که من در خواب دیدم همراه یارانم وارد [[مسجدالحرام]] شدیم و مشغول مناسک حج عمره هستیم. مسلمانان در ذی‌الحلیفه نزدیک مدینه احرام بستند و با تعداد زیادی شتر برای قربانی حرکت کردند. وضع حرکت پیامبر(ص) به خوبی نشان می‌داد که هدفی جز انجام این عبادت بزرگ ندارند. تا اینکه پیامبر(ص) و یارانش وارد سرزمین حدیبیه شدند.<ref>. حدیبیه قریه‌ای در نزدیکی مکه بود که حدود ۲۰ کیلومتر تا مکه فاصله داشت.</ref>

ولی در اینجا قریش باخبر شدند و راه را بر پیامبر اکرم(ص) و یارانش بستند و از ورود آنها به مکه جلوگیری کردند و در واقع تمام سنّت‌هایی را که در زمینهٔ امنیت زایران خانهٔ خدا در ماه حرام داشتند، زیرپا گذاشتند. چرا که آن‌ها معتقد بودند در ماه‌های حرام (از جمله ماه ذی‌القعده که پیامبر(ص) در آن ماه قصد عمره داشت) به ویژه در حال احرام نباید مانع هیچ‌کس شد، حتی اگر کسی قاتل پدر خویش را در این ایام و در این مراسم می‌دید ابداً متعرّض او نمی‌شد. در اینجا ماجرای مفصلی پیش آمد که به عقد قرارداد صلحی میان پیامبر(ص) و مشرکان مکه به نام [[صلح حدیبیه]] منتهی شد.

ولی به هر صورت آن سال مانع ورود پیامبر اکرم(ص) و یارانش به مکه شدند، ناچار پیامبر اکرم(ص) به یارانش دستور داد که شترهای خود را در همان‌جا قربانی کنند، سرهای خود را بتراشند و از احرام بیرون آیند و به سوی مدینه بازگردند. در اینجا طوفانی از غم و اندوه مسلمانان را فرا گرفت، وانبوهی از ناراحتی‌ها و گاه شک و تردید بر افراد ضعیف‌الایمان غالب شد. موقعی که پیامبر(ص) از حدیبیه به سوی مدینه می‌آمد، مرکبش سنگین شد و از حرکت بازایستاد و در همین حال چهرهٔ مبارک حضرت(ص) غرق سرور و شادمانی بی‌سابقه‌ای گشت و فرمود هم‌اکنون آیات سورهٔ فتح بر من نازل شد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، قم، دارالکتب الاسلامیه، چاپ سوم، تاریخ انتشار، ۱۳۶۷، ج۲۲، ص۷.</ref>