۱٬۴۰۷
ویرایش
قاتلان عمار: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
«... | این روایت در اکثر کتب روایی اهل سنت نقل شده است؛ «... عن النبی(ص) ان عماراً تقتلُه الفئه الباغیه و اجمعوا علی انه قتل…»<ref>ابن حجر عسقلانی، الاصابه فی تمییز الصحابه، بیروت، دارالکتب العربی، ج۲، ص۵۰۶.</ref> ترمزی بیان میکند که از پیامبر اکرم(ص) به صورت متواتر و قطع نقل شده که فرمود: «عمار را گروه باغی می‌کشد، ...»؛ ابن اثیر نیز در اسدالغابه روایت پیامبر(ص) را درباره او چنین می‌آورد: «... تقتله الفئه الباغیه»<ref>ابن اثیر، اسدالغابه فی معرقه الصحابه، بیروت، دارالشعب، ج۴، ص۱۳۵.</ref> ابن حجر در تایید این روایت بیان میکند که این روایت از روایات بسیار معتبر و متواتر است که هیچ‌کس از علماء، این حدیث را مردود نشمرده است. | ||
ابن کثیر در کتاب البدایه و النهایه این حدیث را از عمار آورده است «اخبرنی حبیبی (رسول الله(ص)) انه تقتُلنی الفئه الباغیه»؛ | ابن کثیر در کتاب البدایه و النهایه این حدیث را از عمار آورده است «اخبرنی حبیبی (رسول الله(ص)) انه تقتُلنی الفئه الباغیه»؛ وی این روایت را از صحیح مسلم نقل میکند که سند آن به ابی سعید خدری منتهی می‌شود. روایت موثق ابی سعید می‌گوید این روایت را کسی که از من بهتر است از پیامبر نقل کرده «حدثنی من هو خیرٌ منی ـ یعنی ابا قتاده ـ ان رسول الله(ص) قال لعمار: «تقتلک الفئه الباغیه»؛ و از ام سلمه نیز نقل شده: یقتل عماراً الفئه الباغیه».<ref>ابن کثیر، البدایه و النهایه، بیروت، مکتبه المعارف، چاپ ششم، ۱۴۰۹، ج۶، ص۲۱۴.</ref> | ||
طبری که از مورخان و دانشمندان بزرگ اهل سنت است، این روایت را در تاریخ خود آورده است. سند طبری به ابومسعود و حذیفه ختم می‌شود که از رسول خدا شنیدند که به عمار گفته است ای پسر سمیه (عمار) تو را گروه باغیه به شهادت می‌رسانند …<ref>طبری، تاریخ طبری، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ دوم، ۱۴۰۸، ج۳، ص۹۸.</ref> | طبری که از مورخان و دانشمندان بزرگ اهل سنت است، این روایت را در تاریخ خود آورده است. سند طبری به ابومسعود و حذیفه ختم می‌شود که از رسول خدا شنیدند که به عمار گفته است ای پسر سمیه (عمار) تو را گروه باغیه به شهادت می‌رسانند …<ref>طبری، تاریخ طبری، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ دوم، ۱۴۰۸، ج۳، ص۹۸.</ref> | ||