تلقین میت: تفاوت میان نسخه‌ها

تلقین میت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۴ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۴۶

۴٬۲۹۹ بایت حذف‌شده ، ‏۴ ژانویهٔ ۲۰۲۲

بدون خلاصۀ ویرایش

Rezapour

automoderated، دیوان‌سالاران، مدیران رابط کاربری، moderator، مدیران

۱۱٬۹۱۳

ویرایش

@@ خط ۴: / خط ۴: @@
 تلقین چیست و چه زمانی خوانده می‌شود؟
 {{پایان سوال}}
-واژهٔ «تلقین» در لغت، بر وزن و معنای «تفهیم» است. این کلمه مصدر باب تفعیل از ریشهٔ «لَقَنَ» است و در آن، معانی دریافت و فهم سریع وجود دارد. مرد لَقن، به کسی می‌گویند که زیرک و تیز فهم است. امام علی ((ع)) در حالی که به سینهٔ مبارکش اشاره می‌کرد، فرمود: «اینجا علمی است، کاش کسی را پیدا می‌کردم تا به او می‌دادم؛ ولی کسی را پیدا کردم که «لقن» (تیز فهم) است؛ اما مورد اعتماد نیست». فارابی می‌گوید: «تَلَقُن الکلام یعنی دریافت و توانایی بر آن است».
+معنای ماده اصلی تلقین، چیزی را فهمیدن یا به کسی فهمانیدن است.<ref>ر. ک. ابن فارس، المقاییس اللّغه، ج۵، ص۲۶۰; و ابن منظور، لسان العرب، ج۱۳، ص۳۹۰; احمد بن محمد فیومی، مصباح المنیر، ج۲، ص۲۵۲; و لغت نامهٔ دهخدا، ج۱۵، ص۹۱۰.</ref> اصطلاح «تلقین» بیشتر، در احکام اموات مطرح است که با حفظ معنای لغوی آن به کار رفته است. خواندن شهادتین، کلمات فرج، اسامی ائمه(ع) و… بر بالین شخص محتضر، در گوش میتی که در قبر گذاشته شده و نزد قبر میتی که مدفون شده است.
-حاصل معنای لغوی مادهٔ اصلی تلقین، چیزی را فهمیدن یا به کسی فهمانیدن است. لَقِنتُ زیداً لَقِنتُ أشیاءً. این فعل ثلاثی مجرد، وقتی به باب تفعیل می‌رود، دو مفعولی می‌شود و از نظر معنا به معنای اصطلاحی مورد بحث ما، بسیار نزدیک می‌شود. لَقَنتُ زیداً الشهادتین یعنی شهادتین را به زید فهماندم.<ref>ر. ک. ابن فارس، المقاییس اللّغه، ج۵، ص۲۶۰; و ابن منظور، لسان العرب، ج۱۳، ص۳۹۰; احمد بن محمد فیومی، مصباح المنیر، ج۲، ص۲۵۲; و لغت نامهٔ دهخدا، ج۱۵، ص۹۱۰.</ref>
+در برخی دعاها نیز چنین خواسته شده است: اللَّهُمَ‏ لَقِّنِّي‏ حُجَّتِي يَوْمَ‏ أَلْقَاكَ‏؛ خداوندا، در روز قیامت حجتم را تلقینم کن.<ref>مجمع البحرین، ج۴، ص۱۳۴.</ref>
-اصطلاح «تلقین» بیشتر، در احکام اموات مطرح است که با حفظ معنای لغوی آن به کار رفته است. خواندن شهادتین، کلمات فرج، اسامی ائمه(ع) و… بر بالین شخص محتضر، در گوش میتی که در قبر گذاشته شده و نزد قبر میتی که مدفون شده است.
+تلقین، به هدف یاد دادن و یادآوری عقاید و مسائل دینی برای میت، در منابع اهل سنت، فراوان وارد شده است.<ref>سیوطی، شرح الصدور، ص۱۵۲ و ۱۵۴.</ref>
-از این تعریف اجمالی، روشن می‌شود که تلقین میت بر سه قسم است که بیان خواهد شد. اصطلاح تلقین کاربرد قرآنی ندارد، اما مصادیق و موارد تلقین در قرآن مجید بسیار آمده است. مانند اینکه حضرت آدم(ع) کلمات و جملاتی را از جانب خداوند تلقی و دریافت کرد که نوعی تلقین بود<ref>راغب اصفهانی، المفردات، ص۷۴۵، مادهٔ لَقَی: «و یقال ذلک فی الادراک بالحس و بالبصر و بالبصیره».</ref> و نیز خداوند برخی از اسمای الهی را تکرار کرده است تا به انسان‌ها تفهیم و تلقین کند. برای نمونه واژهٔ الله و اله ۲۸۰۷ بار و ان الله علی کل شیء قدیر ۴۵ بار تکرار شده‌اند.
-فخر الدین طریحی می‌گوید: «خداوند حجتش را به هر که بخواهد، تلقین می‌کند». چنان‌که در تفسیر این آیه: (یا أَیُّهَا الْإِنْسانُ ما غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَرِیمِ)<ref>انفطار: ۷.</ref>; یعنی «ای انسان چه باعث شد که به خدای کریم خود مغرور گشتی؟»
-گفته‌اند؛ اینکه خداوند، اسم مبارک «کریم» را به دنبال]این توبیخ [آورده است، می‌خواسته است به بندگان تلقین و تفهیم کند که در جواب بگویند «خداوندا]طمع به[ کَرَم تو باعث اغرای من شد».<ref>فخر الدین طریحی، مجمع البحرین، ج۴، ص۱۳۴.</ref>
-لفظ تلقین به معنی لغوی و اصطلاحی آن در روایات فراوان، به کار رفته است.<ref>استعمال لغوی آن گذشت و استعمال اصطلاحی در ادامه می‌آید.</ref> خاقانی تلقین اصطلاحی را، این گونه در شعر به کار برده است.
-میان چار دیواری به خاکش کردم و از خون *** سر گورش بیندودَم چو تلقین کردم ایمانش<ref>لغت نامه ی دهخدا، ج۱۳، ص۹۱۰.</ref>
-اصطلاح «تلقین» در معرفت نفس نیز به کار می‌رود که به معنای لغوی و اصطلاح فقهی آن بی شباهت نیست. انسان به کمک اراده، بر ضعف روانی یا تردید باطنی غلبه کند و آن ضعف یا تردید را بر اثر تعلیم و پند دادن به خود و تکرار در آن زایل سازد و یا برعکس.<ref>لغت نامه ی دهخدا، ج۱۳، ص۹۱۰.</ref>
-لفظ تلقین کاربرد قرآنی ندارد; ولی خداوند، روش تلقین را در قرآن مجید، فراوان به کار گرفته است. تلقین در روایات، به دو معنای لغوی و اصطلاحی اش به کار رفته است. در برخی دعاها نیز چنین خواسته شده است:
-اللهمّ لقنّی یوم القاک; خداوندا، در روز قیامت حجتم را تلقینم کن.<ref>مجمع البحرین، ج۴، ص۱۳۴.</ref>
-واژه ی تلقین به همان معنی لغوی و اصطلاحی اش، به هدف یاد دادن و یادآوری عقاید و مسائل دینی برای میت، در منابع اهل سنت، فراوان وارد شده است.<ref>سیوطی، شرح الصدور، ص۱۵۲ و ۱۵۴.</ref>
 روح با این‌که پس از مرگ وسایل مادی ادراک را از دست می‌دهد، روح می‌گیرد. درک و فهم آنها، همیشه نیازمند وسایل مادی نیست. روح انسان در حال مرگ و پس از آن، فراغتش از حالت خواب بیشتر می‌شود و محدودیت‌های عالم مادی را ندارد.