۱۱٬۹۱۳
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
از امام صادق(ع) نقل شده چون روح مؤمن از بدنش خارج شد، ملائکه آن را به آسمان میبرند و بر او ترحم و طلب مغفرت میکنند. ... آنجا خداوند دستور میدهد که روح او را، نزد جسدش برگردانید.<ref>علم الهدى، معاد و عدل، ص۸۸ و ۸۹.</ref> امام باقر(ع) فرمود: روح کافر را پس مرگ، به آسمان میبرند، ... و ملائکه او را لعنت میکنند.<ref>علم الهدى، معاد و عدل، ص۸۸ و ۸۹.</ref> | از امام صادق(ع) نقل شده چون روح مؤمن از بدنش خارج شد، ملائکه آن را به آسمان میبرند و بر او ترحم و طلب مغفرت میکنند. ... آنجا خداوند دستور میدهد که روح او را، نزد جسدش برگردانید.<ref>علم الهدى، معاد و عدل، ص۸۸ و ۸۹.</ref> امام باقر(ع) فرمود: روح کافر را پس مرگ، به آسمان میبرند، ... و ملائکه او را لعنت میکنند.<ref>علم الهدى، معاد و عدل، ص۸۸ و ۸۹.</ref> | ||
۲. هول مطلع را وحشت قبر دانستهاند. وقتی جنازه را داخل قبر میکنند، هول و وحشت عظیمی بر او چیره میشود | ۲. هول مطلع را وحشت قبر دانستهاند. وقتی جنازه را داخل قبر میکنند، هول و وحشت عظیمی بر او چیره میشود. این معنا در روایتی از سلمان فارسی نقل شده است.<ref>کفایه الموحدین، ج۳، ص۲۲۵; و معاد و عدل، ص۹۲.</ref> ترمذی از عالمان اهلسنت روایتی را نقل کرده که در زمان خاکسپاری، شخص مرده مشغول است؛ زیرا به استقبال هول مطّلع و سؤال نکیر و منکر میرود.<ref>سیوطی، شرح الصدور، ص۱۵۵.</ref> | ||
اللَّهُمَّ أَعِنِّي عَلَى هَوْلِ الْمُطَّلَعِ وَ وَسِّعْ عَلَيَّ ضِيقَ الْمَضْجَعِ وَ ارْزُقْنِي خَيْرَ مَا قَبْلَ الْمَوْتِ وَ ارْزُقْنِي خَيْرَ مَا بَعْدَ الْمَوْتِ.؛ بار خدايا، مرا بر هراس سركشى به آخرت يارى كن، و تنگىِ آرامگاه را بر من گشايش ده. | |||
== ترس از هول مطلع == | == ترس از هول مطلع == | ||
علی(ع) | امام علی(ع) مردم را انذار میداد که خود را برای تنگی قبرها، شدت اندوه و هول مطلع آماده کنید.<ref>صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۰۹، خ ۱۹۰.</ref> امام همچنین پس از مذمت دنیا و بیان سختیهای آن فرمود: پس از دنیا، هول مطلع، سکرات موت و ایستادن در برابر عدل الهی است.<ref>صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۳، خ ۸۳، ب ۲۴.</ref> | ||
خود را برای | |||
پس از دنیا، هول مطلع، سکرات موت و ایستادن در برابر عدل الهی است.<ref>صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۳، خ ۸۳، ب ۲۴.</ref> | |||
امام حسن مجتبی ( | امام حسن مجتبی(ع) هنگام مرگ، بسیار میگریست. وقتی علت را جویا شدند، فرمود: | ||
برای دو چیز می گریه میکنم، هول مطلع و جدایی از دوستان.<ref>بحار الانوار، ج۶، ص۱۶۱ و ۱۶۰، حدیث ۲۲.</ref> | برای دو چیز می گریه میکنم، هول مطلع و جدایی از دوستان.<ref>بحار الانوار، ج۶، ص۱۶۱ و ۱۶۰، حدیث ۲۲.</ref> |