|
|
| (۲۲۵ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| ==جایگاه==
| | مدخل: نام روضه بر مراسم روضه‌خوانی |
| موسى بن عمران<ref>حجازی، التفسير الواضح، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۷۴۶.</ref> بزرگ‌ترین پیامبر و رهبر بنی‌اسرائیل<ref>شبستری، اعلام القرآن، ۱۳۸۷ش، ص۹۳۷</ref> که آنان را از اسارت مصری‌ها، آزاد کرد و به سمت سرزمین موعود حرکت داد.<ref>خرمشاهی، «موسی(ع)»، ج۲، ص۲۱۸۰.</ref>
| |
| حضرت موسی(ع) یکی از پنج پیامبر<ref>زحیلی، تفسير الوسيط، ۱۴۲۲ق، ج۲، ص۱۱۸۱.</ref> اولوالعزم بود.<ref>شبستری، اعلام القرآن، ۱۳۸۷ش، ص۹۳۷</ref> نام حضرت موسی(ع) ۱۳۶ بار در قرآن آمده<ref>رهبریان، «موسی»، دانشنامه معاصر قرآن کریم، ص۱۱۲۳.</ref> و معجزات بسیاری از او در قرآن نقل شده است.<ref>رهبریان، «موسی»، دانشنامه معاصر قرآن کریم، ص۱۱۲۳.</ref> قرآن داستان‌های زندگی حضرت موسی را بیش از دیگر پیامبران یاد کرده است.<ref>رهبریان، «موسی»، دانشنامه معاصر قرآن کریم، ص۱۱۲۳.</ref> او داماد حضرت شعیب بود.<ref>تراجم أعلام النساء، ج2، ص: 145</ref>
| |
|
| |
|
| قرآن، موسی(ع) را با اخلاص، رسول و نبی معرفی می‌کند<ref>سوره مریم، آیه۵۱.</ref> و در آیه ۱۴۴ سوره اعراف می‌گوید او را به جهت رسالت و گفتگو کردن با خداوند بر قومش برتری داده است.<ref>سوره اعراف، آیه۱۴۴.</ref>
| |
| الواح<ref> المحرر الوجيز في تفسير الكتاب العزيز، ج1، ص: 148</ref> و تورات بر حضرت موسی نازل شد.<ref>التفسير المنير في العقيدة و الشريعة و المنهج، ج21، ص: 216.</ref> او صاحب کتاب آسمانی و شریعت بود<ref>رهبریان، «موسی»، دانشنامه معاصر قرآن کریم، ص۱۱۲۳.</ref> و شريعت او را نزدیک‌ترین شریعت در میان ادیان الهی به شریعت اسلام دانسته‌اند.<ref>التفسير الواضح، ج1، ص: 746</ref>
| |
|
| |
|
| موسی(ع) از پیامبران اولوالعزم بود و به همین جهت، رسالت او را محدود به گروهی یا مکان معینی ندانسته‌اند و معتقدند رسالت او جهانی و برای همگان بوده است.<ref>تفسير من وحي القرآن، ج14، ص: 28</ref> البته برخی محققان براساس آیات قرآن و تورات، معتقدند که دین یهود و کتاب تورات، دینى قومى است و خطاب آن به بنى اسرائیل (فرزندان یعقوب) میباشد و خطابى به سایر امت‌ها ندارد.<ref>احمدی، [http://ensani.ir/fa/article/91907/نظریه-اى-در-باره-محدود-بودن-شریعت-حضرت-موسى-و-حضرت-مسیح-به-بنى-اسرائیل-1- «نظریه‌ای درباره محدود بودن شریعت حضرت موسی و خضرت عیسی به بنی‌اسرائیل»]</ref>
| | عدة الداعی و نجاح الساعی |
|
| |
|
| '''سخن گفتن با خداوند'''{{سخ}}
| | از تألیفات نفیس و مهم است. مولف در این نوشتار از روشی استفاده کرده که میان نویسندگان آن زمان رواج نداشته است.<ref>میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب ''عدّة'' ''الداعي'' ونجاح الساعي»، ص۹۳.</ref> |
| {{اصلی|گفتگوی حضرت موسی با خداوند}}
| |
| [[خداوند]] با [[حضرت موسی(ع)]] مستقیم، بدون واسطه و در غیر قالب همیشگی وحی، سخن گفت.<ref>مغنیه، تفسير الكاشف، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۴۹۵.</ref>برخی دیگر از عالمان شیعه، معتقدند سخن گفتن خداوند، امر حقیقی بوده که آثاری مانند سخن گفتن‌های عادی دارد، اما به اعضا و جوارح مادی مثل دهان نیاز ندارد.<ref>طباطبائی، الميزان في تفسير القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۳۱۵.</ref>
| |
|
| |
|
| برخی مفسران شیعه معتقدند خداوند امواج صوتى و کلمات را در فضا يا اجسام میآفريد و سخن گفتن او، این چنین بود.<ref>مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۶، ص۳۶۳.</ref> در مقابل برخی مانند [[علامه طباطبایی]] معتقدند، خداوند برای ما چگونگی سخن گفتن را ذکر نکرده و ما نیز از تعابیر قرآن، چگونگی این سخن گفتن را به‌دست نمی‌آوریم.<ref>طباطبائی، الميزان في تفسير القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۳۱۶</ref>
| | ابوالعباس احمد بن محمد بن فهد الاسدی الحلی الکربلایی که در شهر حله در عراق متولد شد. او را از بزرگ‌ترین مراجع شیعه دانستند که در شهر کربلا بروز پیدا کرد.<ref>میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب ''عدّة'' ''الداعي'' ونجاح الساعي»، ص۹۵.</ref> او از اساتیدی مانند شهید اول درس خواند و شاگردانی را نیز تربیت کرد. بیش از بیست اثر به تألیف او وجود دارد که کتاب عدة الداعی و نجاح الساعی از جمله آن‌ها است.<ref>میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب ''عدّة'' ''الداعي'' ونجاح الساعي»، ص۹۸.</ref> |
|
| |
|
| صفت «کلیم الله» (کسی که خدا با او سخن گفت) را مختص به حضرت موسی(ع) دانسته‌اند.<ref>فضل الله، تفسير من وحي القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۲۰، ص۲۰۲.</ref> هرچند برخی معتقدند خداوند در معراج با پیامبر اسلام بدون واسطه سخن گفت.<ref>بروجردی، تفسير جامع، ۱۳۶۶ش، ج۲، ص۴۶۲.</ref>
| | او در سال ۸۴۱ قمری در شهر کربلا وفات یافت.<ref>میر زوین، حیدر عبدالحسین، «منهج ابن فهد الحلّي في كتاب ''عدّة'' ''الداعي'' ونجاح الساعي»، ص۹۹.</ref> |
| | |
| | و لما كان المقصود من وضع هذا الكتاب الترغيب في الدعاء و الحث عليه و حسن الظن بالله و طلب ما لديه فاعلم أنه قد ورد في الأخبار عن الأئمة الأطهار ما يؤكد ذلك و يدل عليه و يرغب فيه و يهدي إليه.<ref>عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 12</ref> |
| | |
| | و فيها مقدمة و ستة أبواب. أما المقدمة ففي تعريف الدعاء و الترغيب فيه<ref>عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 12</ref> |
| | |
| | و لما كان المقصود من وضع هذا الكتاب الترغيب في الدعاء و الحث عليه و حسن الظن بالله و طلب ما لديه فاعلم أنه قد ورد في الأخبار عن الأئمة الأطهار ما يؤكد ذلك و يدل عليه و يرغب فيه و يهدي إليه.<ref>عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 12</ref> |
| | |
| | عدة الداعي و نجاح الساعي، ص: 341 |
| | |
| | الباب الأول في الحث على الدعاء و يبعث عليه العقل و النقل |
| | |
| | الباب الثاني في أسباب الإجابة |
| | |
| | الباب الثاني في أسباب الإجابة |
| | |
| | الباب الرابع في كيفية الدعاء |
| | |
| | الباب الخامس فيما ألحق بالدعاء و هو الذكر |
| | |
| | الباب السادس في تلاوة القرآن |
| | |
| | خاتمة الكتاب في أسماء الله الحسنى |
| | |
| | == دریدن لباس در عزاداری == |
| | من در اینجا به‌عنوان نمونه چند روایتی از کتاب‌های شیعه نقل می‌کنم: |
| | #ابی‌عبدالله می‌فرماید: دادوفریاد و نوحه‌خوانی برای میت جایز نیست و لازم ندارد اما مردم نمی‌دانند. |
| | #ابی‌عبدالله می‌فرماید: دادوفریاد و گریه و نوحه بر مرده لازم نیست و نباید صاحب‌عزا لباس پاره کند (سینه‌چاک کند). |
| | #امام صادق هنگام مرگش وصیت کرد: به خاطر مرگ من صورت خود را نزده و لباس‌هایتان را پاره نکنید. |
| | منبع شبهه: سایت اسلام هاوس: http://www.islamhouse.com |