automoderated، ناظمان (CommentStreams)، trustworthy
۱۶٬۱۰۵
ویرایش
واژه ودود در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
واژه ودود در قرآن چند بار آمده است و معنای آن چیست{{پایان سوال}} | واژه ودود در قرآن چند بار آمده است و معنای آن چیست{{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}}[[ودود]] دو بار در قرآن آمده است که به معنای دوستدار و از اسماء خداوند است. این کلمه صیغه مبالغه می‌باشد و از ریشه ود که به معنای حب است. ودود یک بار همراه کلمه غفور و یک بار همراه رحیم آمده است. | ||
== معنای ودود == | == معنای ودود == | ||
اين واژه صيغه مبالغه و به معناى شخص بسيار پر محبت است و در قرآن مجيد، يكبار همراه «غفور»؛ (بسيار آمرزنده) و يكبار همراه «رحيم» آمده كه هر دو وصف، با معناى «ودود» تأكيد و تأييد مى‌شود. مرحوم كفعمى در «مصباح» مى‌گويد: «ودود» ـ هنگامى كه به عنوان وصفى از اوصاف الهى به كار رود ـ به معناى كسى است كه بندگان را دوست دارد، از آنها راضى مى‌شود و اعمال آنها را مى‌پذيرد يا به معناى كسى است كه دوستى بنده‌اش را در دل ديگران مى‌اندازد.<ref>پایگاه اطلاع رسانی آیت الله مکارم شیرازی، بخش اسما و صفات خدا</ref> | اين واژه صيغه مبالغه و به معناى شخص بسيار پر محبت است و در قرآن مجيد، يكبار همراه «غفور»؛ (بسيار آمرزنده) و يكبار همراه «رحيم» آمده كه هر دو وصف، با معناى «ودود» تأكيد و تأييد مى‌شود. مرحوم كفعمى در «مصباح» مى‌گويد: «ودود» ـ هنگامى كه به عنوان وصفى از اوصاف الهى به كار رود ـ به معناى كسى است كه بندگان را دوست دارد، از آنها راضى مى‌شود و اعمال آنها را مى‌پذيرد يا به معناى كسى است كه دوستى بنده‌اش را در دل ديگران مى‌اندازد.<ref>پایگاه اطلاع رسانی آیت الله مکارم شیرازی، بخش اسما و صفات خدا</ref> | ||
و كلمه" ودود" بر وزن فعول از اسماى خداى تعالى است و از ماده " | و كلمه" ودود" بر وزن فعول از اسماى خداى تعالى است و از ماده "ود" اشتقاق يافته و كلمه: "ود" با كلمه "حب" به يك معنا است الا اينكه از موارد استعمال اين دو كلمه بر میآيد كه "ود" نوع خاصى از حب است و آن حبى است كه آثار و پی‌آمدهايى آشكار دارد مثل، الفت و آمد و شد.<ref>ترجمه تفسير الميزان، علامه طباطبایی، ج۱۰، ص۵۶۰</ref> | ||
== ودود در قرآن == | == ودود در قرآن == | ||
واژه ودود در قرآن دو بار آمده است:{{قرآن|وَاسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ ۚ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ|ترجمه=و از پروردگار خود آمرزش بخواهيد، سپس به درگاه او توبه كنيد كه پروردگار من مهربان و دوستدار [بندگان] است.|سوره=هود|آیه=۹۰ | واژه ودود در قرآن دو بار آمده است . هر دو بار درباره خداوند بکار برده شده است:{{قرآن|وَاسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ ۚ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ|ترجمه=و از پروردگار خود آمرزش بخواهيد، سپس به درگاه او توبه كنيد كه پروردگار من مهربان و دوستدار [بندگان] است.|سوره=هود|آیه=۹۰}} | ||
«ذكر اين كلمه بعد از كلمه" رحيم" اشاره به اين است كه نه تنها خداوند به حكم رحيميتش به بندگان گنهكار توبه كار توجه دارد بلكه از اين گذشته آنها را بسيار دوست می‌دارد كه هر كدام از اين دو (رحم و محبت) خود انگيزهاى است براى پذيرش استغفار و توبه بندگان»<ref>تفسير نمونه، آیت الله مکارم شیرازی، ج۹، ص۲۱۲</ref> علامه طباطبایی ذیل این آیه می‌گوید: «اگر خداى تعالى را ودود خوانده به همين جهت است كه او بندگان خود را دوست می‌دارد و آثار محبت خود را با افاضه نعمتهايش بر آنان ظاهر میسازد.»<ref>ترجمه تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ج۱۰، ص۵۶۰</ref> | |||
در جای دیگر قرآن آمده است:{{قرآن|وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ|ترجمه=او آمرزنده و دوست‌دارنده است.|سوره=بروج|آیه=۱۴}} برخی ودود در اینجا را به معنای کثیرالموده دانسته اند.<ref>ترجمه تفسير الميزان، علامه طباطبایی، ج۲۰، ص۴۲۰</ref> | |||
اکثر مترجمان قرآن، ودود را به معنای دوستدار گرفته‌اند. | |||
{{پایان پاسخ}} | |||
ریشه این کلمه هم در قرآن امده است: {{قرآن|إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَٰنُ وُدًّا|ترجمه=كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‌اند، به زودى [خداى] رحمان براى آنان محبتى [در دلها] قرار مى‌دهد.|سوره=مریم|آیه=۹۶}} و واژه مودت که مشتق این کلمه است.{{پایان پاسخ}} | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||