اذعان امام علی(ع) به امامت خود: تفاوت میان نسخه‌ها

اذعان امام علی(ع) به امامت خود (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۹ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۵۴

۳٬۶۰۹ بایت حذف‌شده ، ‏۱۹ سپتامبر ۲۰۲۱

بدون خلاصۀ ویرایش

A.ahmadi

automoderated

۶٬۳۴۱

ویرایش

@@ خط ۲: / خط ۲: @@
 {{شروع متن}}
 {{سوال}}
-آیا در کلام امیر مؤمنان علی (سلام الله علیه) و خصوصاً در نهج البلاغه مطلبی در مورد امامت امامان پس از ایشان یا حتی امامت خودشان وجود دارد؟
+آیا در کلام امام علی(ع) درباره امامت خود او نیز روایتی وجود دارد؟{{پایان سوال}}
-{{پایان سوال}}
-{{پاسخ}}
+{{پاسخ}}{{جعبه نقل‌قول|بخش از سخن امام علی(ع) در روز شورا: شما را به خدا قسم آیا کسی جز من در شما هست که پیامبر به او گفته باشد: «هر که من مولای اویم پس علی مولای او است، خدایا هر که ولایتش پذیرفت او را تحت ولایت خود قرار ده، خدایا دوستانش را دوست و دشمنانش را دشمن بدار...»}}
-امیر مؤمنان بارها و بارها بر امامت برحق خود و نیز امام حسن و امام حسین و بقیه ائمه بر حقانیت خود استدلال کرده‌اند و مردم را از جایگاه امامت و شخص امامان آگاه ساخته‌اند که نمونه‌هایی از این استدلال‌ها در نهج البلاغه و دیگر کتاب‌های معتبر آمده است.
+امام علی(ع) بارها بر حق امامت خود تصریح و برای آن استدلال کرده و مردم را از جایگاه امامت خود آگاه کرده است. بر اساس خطبه شش نهج‌البلاغه امام علی(ع) به حقی که پس از رحلت پیامبر(ص) از او غصب شد تصریح کرده است.<ref>ترجمه و شرح نهج البلاغه به قلم سیدعلی نقی فیض الاسلام به خط طاهر خوشنویس، ص۵۸؛ نهج البلاغه به قلم صبحی صالح، بیروت، ص۵۳.</ref> در خطبه شقشقیه نیز، خلافت را به پیراهنی تشبیه کرده، که ابوبکر با اینکه می‌دانست علی(ع)‌ مستحق آن است، پوشید.<ref>فیض الاسلام، ص۴۶؛ صبحی صالح، ص۴۸.</ref> در خطبه دوم<ref>نهج البلاغه، فیض الاسلام، ص۴۵؛ صبحی صالح، ص۴۷.</ref> و نامه ۶۲<ref>فیض الاسلام، ص۱۰۴۸؛ صبحی صالح، ص۴۵۱.</ref> نیز، به استحقاق اهل بیت(ع) برای خلافت و غصب آن توسط دیگران اشاره شده است.
-== تصریح امیر مؤمنان بر امامت خود در نهج البلاغه ==
+بر اساس منابع شیعه و اهل سنت، امام علی(ع) بارها به حدیث غدیر برای استحقاق خود نسبت به خلافت، استدلال کرده است. از آن جمله روز شورای خلافت و دوره عثمان خلیفه سوم است.{{مدرک|date=سپتامبر ۲۰۲۱}} علامه امینی عالم شیعه، برخی روایات اهل سنت در این باره را در کتابی با نام المناشده و الاحتجاج بحدیث الغدیر گردآوری کرده است.
-=== خطبه ششم ===
-این خطبه را حضرت وقتی ایراد فرمودند که طلحه و زبیر نقض بیعت کردند. از آن جناب تقاضا شد که آن دو را تعقیب نکند و با آنها وارد جنگ نشود. حضرت ضمن ردّ تقاضای آنها فرمودند: به خدا سوگند از زمان وفات رسول اکرم تا امروز پیوسته از حق خود محروم و ممنوع شدم و بر کار خویش تنها ایستاده بودم: (... فو الله ما زلت مدفوعاً عن حق مستأثراً علیَّ منذ قبض الله نبیه ـ صلی الله علیه و آله وسلم ـ حتّی یوم الناس هذا)<ref>ترجمه و شرح نهج البلاغه به قلم سیدعلی نقی فیض الاسلام به خط طاهر خوشنویس، ص۵۸؛ نهج البلاغه به قلم صبحی صالح، بیروت، ص۵۳.</ref>
-=== خطبه دوم فراز ۱۳ ===
-حضرت پس از برگشتن از جنگ صفین خطبه خواندند که در قسمتی از آن فرمودند: آل محمد ـ صلی الله علیه و آله وسلم ـ اساس و پایه دین و ستون ایمان و یقین هستند، دور افتادگان از راه حق، به آنان رجوع کرده و واماندگان، به ایشان ملحق می‌شوند و خصائص امامت در آنان جمع و حق ایشان است و بس، وصیت پیامبر وارث بودن از او درباره آنان ثابت است، در این هنگام حق به سوی اهلش برگشته و به جایی که از آن خارج شده بود منتقل گردید: (... و لهم خصایصُ حقّ الولایه، وفیهم الوصیّه والوراثه الآن اذ رجع الحقّ الی اهله ونقل الی منتقله)<ref>نهج البلاغه، فیض الاسلام، ص۴۵؛ صبحی صالح، ص۴۷.</ref>
-=== خطبه سوم، معروف به شقشقیّه ===
-حضرت علی(ع) این خطبه را در جواب ابن عباس فرموده‌اند: آگاه باش! سوگند به خدا که پسر ابی قحافه (ابوبکر) خلافت را مانند پیراهنی پوشید و حال آنکه می‌دانست من برای خلافت مانند قطب آسیاب هستم (این نوعی تشبیه است یعنی همان‌طور که قطب آسیاب محور سنگ آسیاب است من هم مرکز ثقل خلافت هستم)... دیدم صبر کردن خردمندانه است، صبر کردم در حالی که چشمم را خاشاک و گلویم را استخوان گرفته بود…: (أما و الله لقد تقمّصها ابن ابی فحافه، و انّه لیعم انّ محلّی منها محلّ القطب من الرّحی…)<ref>فیض الاسلام، ص۴۶؛ صبحی صالح، ص۴۸.</ref>
-=== نامه ۶۲ ===
-از نامه‌های آن حضرت (علیه السّلام) است به اهل مصر، آنگاه که مالک اشتر را والی و فرمانروای آن سامان گردانید؛ در قسمتی از این نامه آمده است: خداوند سبحان محمّد (صلّی اللّه علیه و آله) را برانگیخت ترساننده جهانیان (از عذاب الهیّ) و گواه بر پیغمبران (که برای رستگاری مردم از جانب خدای تعالی فرستاده شده‌اند) چون آن حضرت درگذشت پس از او مسلمانان درباره خلافت نزاع و گفتگو کردند و سوگند بخدا دلم راه نمی‌داد و به خاطرم نمی‌گذشت که عرب پس از آن حضرت (صلّی اللّه علیه و آله) خلافت را از اهل بیت و خاندان او به دیگری واگزارند، و نه آنکه آنان پس از آن بزرگوار (با همه سفارش‌ها و آشکارا تعیین نمودن مرا برای خلافت در غدیر خمّ و سائر مواضع) آنرا از من بازدارند.<ref>فیض الاسلام، ص۱۰۴۸؛ صبحی صالح، ص۴۵۱.</ref>
 == استدلال امیر مؤمنان به امامت خود در دیگر کتاب‌ها ==
 اگر امام علی(ع) در سقیفه حضور نداشت تا به غدیر احتجاج کند، در روز شورای خلافت ـ طبق نقل اهل سنّت ـ و در روزگار خلیفه سوم و روزگاران دیگر بدان احتجاج کرد. علاوه بر (الغدیر)، مرحوم علامه امینی کتاب مستقلی در این موضوع دارند به نام (المناشده و الاحتجاج بحدیث الغدیر) که در حدود ۱۰۰ صفحه روایات اهل سنّت را در این باب با سند ذکر می‌کند که به عنوان نمونه یک روایت نقل می‌شود:
-امام علی(ع) در روز شورا طی سخنانی پس از احتجاج به افتخارات بزرگ خود از قبیل سبقت در توحید، برادری جعفر طیار، داشتن عمویی چون شیر خدا و رسول و سید الشهداء حمزه، داشتن همسری چون فاطمه، سیده زنان اهل بهشت، داشتن دو سبط نبی چون حسن و حسین دو آقای بهشت، فرمودند: شما را به خدا قسم آیا کسی جز من در شما هست که پیامبر به او گفته باشد: هر که من مولای اویم پس علی مولای اوست، خدایا هر که ولایتش پذیرفت او را تحت ولایت خود قرار ده خدایا دوست بدار دوستانش را و دشمن بدار دشمنانش را و یاری کن یاورانش را، حاضران به غایبان نیز برسانند و همگی گفتند نه به خدا قسم.
 از این قبیل روایات فراوان داریم و حتّی در روایتی که در الغدیر نیز آمده است امام علی(ع) مفصّل‌تر، واقعه غدیر و سخنان پیامبر(ص) را بیان می‌فرمایند.