مفهوم و جایگاه دین در غرب: تفاوت میان نسخه‌ها

هربرت اسپنسر<ref>Herbert Spencer.</ref> در تعریف دین می‌گوید: «دین اعتراف به این حقیقت است که کلیه موجودات، تجلیات نیرویی هستند که فراتر از [[علم]] و [[معرفت]] باشد».<ref>Hick. J. Philosophy of Religion. P. ۱۷.</ref>

فرهنگ مختصر آکسفورد در بیان ماهیت دین می‌نویسد: «دین، شناخت موجود فوق بشری است که دارای [[قدرت]] مطلقه است و به تعبیر دیگر، دین باور به خدا یا خدایان متشخصی است که شایسته [[اطاعت]] و پرستش‌اند».<ref>Ibid. P. ۲۱۰.</ref>

شلایر ماخر<ref>F. Schliermacher</ref> دین را «احساس اتکای مطلق» می‌داند.<ref>Ibid. P. ۲۲.</ref> تعریف و قرائت دیگری از دین همین نظر را بیان می‌کند. ماتیو آرنولد<ref>Mathew Arnold.</ref> نوشت: «دین همان اخلاق است که احساس و عاطفه به آن تعالی و حرارت و روشنی بخشیده است».<ref>Ibid. P. ۲۳.</ref>

هم‌چنین ویلیام جیمز<ref>۵. James.</ref> [[پراگماتیست]] معروف گفت: «بنابراین، مذهب عبارت خواهد بود از تأثرات و احساسات و رویدادی که برای هر انسانی در عالم تنهایی و دور از همه بستگی‌ها، روی می‌دهد».<ref>جیمز، ویلیام، دین و روان، ترجمه مهدی قائمی، ص۶.</ref>

بنابراین، دین در غرب عنصری دو وجهی Dichotomous است که گاهی بر بعد معرفتی، آموزه‌ای و اعتقادی آن تأکید شده است و زمانی ـ به خصوص در چند دهه اخیر ـ جنبه احساسی، عاطفی و درونی آن نگاه را خیره کرده است. این همه تأکید و حساسیت که در زمینه «تجربه دینی» نشان داده می‌شود و این‌که حتی دین را در تجارب روحی و حالات روانی خلاصه کرده‌اند و گوهر دین را تا به این حد تحویل و تنزّل می‌دهند، همه در چارچوب تلقی دوم می‌گنجد.