شفاعت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی با توجه با آیاتی که شفاعت را رد می‌کنند می گویند: «با باز بودن راه شفاعت آئين و شريعت در نظر عامه‏ سست می‌‏شود و احكام دگرگون مي‌گردد و اين بر خلاف حكمت بعثت پيمبران و تشريع شرايع است بلكه منشأ اختلال نظم و ترويج گناه می‌گردد چنان كه در بعضى از امم كه به اين آرزوها مغرورند ديده می‌شود و چه بسا اينگونه مغروران از مردمى كه دين بر آنها حاكم نيست و تنها قوانين و و جدان بر آنها حكومت می‌كند گناه و قانون شكنی‌شان بيشتر می‌گردد زيرا اينها به اميد و اتكاء بشفاعت شافعين سد وجدان را مانند حدود دين درهم می‌شكنند و به هر گناهى خود را می‌‏آلايند و از هر اقدام بخير و توجه بصلاح و اصلاحى وامانده می‌گردند. از سوى ديگر نااميدى و يأس، مجرم و گناهكار را بيشتر بجرم و گناه می‌‏آلايد و از توجه بخير باز مي‌دارد و بر شقاوتش می‌افزايد، گر چه در توبه بروى همه باز است، ولى توبه كه برگشت و تحول و انقلاب كامل است براى همه يكباره آسان نيست مگر آنكه اميد به دستگيرى و كشش حق و نمايندگان او آهسته آهسته گناهكار را مستعد توبه گرداند، و در ميان بيم و اميد او را از يأس و تسليم به شر و غرور و سركشى بر خير، بدارد، پس اصل شفاعت محدود، و نويد بآن از اصول خير و رحمت و تربيت است.»<ref>پرتوى از قرآن، ج۱، ص۱۵۰</ref>

در بیشتر آیات مربوط به شفاعت، به‌طور کل این امر از غیر خداوند سلب شده و آن را تنها، منحصر به خداوند می‌داند. این آیات، شفیع را در برابر خدا قرار می‌دهد. به مشرکین می‌گوید شما هیچ شفیع و یاوری ندارید. هیچ دوست و کمک کننده ای ندارید که شما را از عتاب دوزخ، نجات دهد. هیچ‌کس قدرت آن را ندارد تا شما را از عدل خداوند، کنار کشد و به تعبیر دیگر، امر حسابرسی، به شما تعلق نگیرد. هیچ احدی، اینگونه قدرتی ندارد و خدا هم چنین قدرتی به کسی تفویض نکرده است. نه به جانداری و نه به بی جانی. این امر، مخصوص اوست. به پیامبر به صراحت می‌گوید که به صراحت بگوید این، تنها از آن خداست.

مفسرین با تمسک به این آیات، اصل را بر وجود شفاعت گذاشته‌اند و وجود شفیع را ازبدیهیات دین گرفته‌اند.«شفاعت» در معنى صحيحش براى حفظ همين تعادل است، و وسيله‏‌اى است براى بازگشت گناهكاران و آلودگان، و در معنى غلط و نادرستش موجب تشويق و جرات بر گناه است‏.»<ref>تفسیر نمونه،ج۱،ص۲۲۳</ref>