پسندیدن گناه خود برای دیگران: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پایان سوال}}

{{پاسخ}}

گرایش‌هایی که در انسان وجود دارد، به لحاظ مصادیق اخلاقی متنوع هستند و نفس انسان نیز بر اساس تنوع این گرایش‌ها تنوع خواهد یافت. دسته‌ای از این گرایش‌ها انسان را از راه خلاف و نامشروع به اشباع [[گرایش‌های غریزی]] وادار می‌نماید. این دسته از گرایش‌ها «نفس اماره» نام دارد، چرا که انسان را به بدی‌ها فرمان می‌دهد. [[قرآن]] از زبان [[حضرت یوسف(ع)]] می‌فرماید: {{قرآن|وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِی إِنَّ النَّفْسَ لأمَّارَه بِالسُّوءِ إِلا مَا رَحِمَ رَبِّی|سوره=یوسف|آیه=۵۴}} تا زمانی که میل و کشش‌های انسان شکوفا نشده و به فعلیت نرسیده‌اند، نفس انسان همواره به بدی‌ها امر می‌کند.

بنابراین نفس یک حقیقت است که در مراحل مختلف به عنوان «اماره»، «لوّامه» و «مطمئنه» نامیده می‌شود. نفس یک وجود است یعنی همان وجود انسان که بر اثر شرایط مختلفی که برای او پیش می‌آید و فعالیت‌های گوناگونی که انجام می‌دهد و بهره‌های متنوعی که می‌گیرد این عناوین بر آن بار خواهد شد.<ref>مصباح یزدی، محمد تقی، اخلاق در قرآن، ج۱، ص۲۰۳</ref>

[[امام سجاد(ع)]] در مورد نفس اماره در مناجات خویش به خدا چنین می‌گوید: «خدای من، به تو شکایت می‌کنم از نفسی که همواره به بدی فرمان می‌دهد و به سوی گناه می‌شتابد و به معاصی تو حریص است … شیفته [[لهو و لعب]] است، آکنده از غفلت و بی‌خبری است، مرا به سوی [[گناه]] می‌شتاباند و در کار [[توبه]]، امروز و فردا می‌کند».<ref>محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، ح۶۱۹۹.</ref> طبق این بیان، نفس اماره که به بدی‌ها فرمان می‌دهد و شیفته لهو و لعب و اعمال خلاف است، بی‌تردید شایستگی آن را ندارد که میزان و معیار قرار گیرد.

{{پایان پاسخ}}