۸٬۳۹۶
ویرایش
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '|شاخه فرعی' به '| شاخه فرعی') |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'هٔ' به 'ه') |
||
خط ۶: | خط ۶: | ||
«[[نفخ]]» به معنای دمیدن در چیزی است.<ref>قاموس قرآن، قرشی، سید علی اکبر، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ذیل ماده نفخ.</ref> واژه نفخ در [[قرآن]]، ۷ مرتبه آمده و در ۶ مرتبه اشاره به نفخ در صور، که در پایان جهان و در قیامت صورت میگیرد دارد و یک مرتبه در سوره سجده آیه ۹، اشاره به نفخ روح دارد: {{قرآن|ثُمَّ سَوَّاهُ وَ نَفَخَ فيهِ مِنْ رُوحِهِ|ترجمه=سپس بدنش را آراستیم و در آن از روح خویش دمیدیم.}} | «[[نفخ]]» به معنای دمیدن در چیزی است.<ref>قاموس قرآن، قرشی، سید علی اکبر، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ذیل ماده نفخ.</ref> واژه نفخ در [[قرآن]]، ۷ مرتبه آمده و در ۶ مرتبه اشاره به نفخ در صور، که در پایان جهان و در قیامت صورت میگیرد دارد و یک مرتبه در سوره سجده آیه ۹، اشاره به نفخ روح دارد: {{قرآن|ثُمَّ سَوَّاهُ وَ نَفَخَ فيهِ مِنْ رُوحِهِ|ترجمه=سپس بدنش را آراستیم و در آن از روح خویش دمیدیم.}} | ||
آیه فوق اشاره به رحم مادر دارد. زمانی که نطفه منعقد میشود تنها یک نوع «حیات نباتی» است و دارای تغذیه و رشد و نمو است ولی از حس و حرکت که نشانه حیات حیوانی و قوه ادراکیه که نشانه حیات انسانی است؛ در آن خبری نیست. اما تکامل نطفه به مرحلهای میرسد که شروع به حرکت میکند که قرآن تعبیر به نفخ روح مینماید<ref>مکارم شیرازی، ناصر و همکاران، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ بیست و هشتم، ۱۳۷۱، ج۱۷، ص۱۲۶.</ref> و از لحاظ حقوق اسلامی، اگر اقدامی علیه جنین صورت بگیرد و جنین سقط شود و از چهار ماه بیشتر باشد؛ حکم یک انسان کامل را دارد و لذا لازم است دیه یک انسان کامل پرداخت شود. | |||
خداوند، روحی که به انسان دمیده را به خود نسبت میدهد. واژه «روحی» نشاندهنده آن است که روح انسان روح الهی است و اضافه، اضافه تشریفی است به این معنا که مقام انسان رابالا ببرد.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، قم، انتشارات اسراء، ج۱۲، ص۲۲۶.</ref> | خداوند، روحی که به انسان دمیده را به خود نسبت میدهد. واژه «روحی» نشاندهنده آن است که روح انسان روح الهی است و اضافه، اضافه تشریفی است به این معنا که مقام انسان رابالا ببرد.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، قم، انتشارات اسراء، ج۱۲، ص۲۲۶.</ref> |