پرش به محتوا

مراد از ضعیف بودن بنده در دعای کمیل: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
(ابرابزار)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲: خط ۲:
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
امام علی ـ (ع) ـ در دعای کمیل می‌فرماید: (انا عبدک الضعیف و برداشت من این است که می‌فرماید که تو میدانی من ضعیفم و مرا از آتش جهنم می‌بخشی) منظور از ضعیف بودن چیست آیا منظور این است که انسان ضعیف النفس است و اگر گناهی انجام دهد خدا چون می‌داند او ضعیف است، او را می‌بخشد؟
امام علی(ع) در دعای کمیل می‌فرماید: {{متن عربی|أَنَا عَبْدُکَ الضَّعِیفُ}} منظور از ضعیف بودن چیست؟ آیا منظور این است که انسان ضعیف‌النفس است و اگر گناهی انجام دهد خدا چون می‌داند او ضعیف است، او را می‌بخشد؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
دعای کمیل، نیایش و ناله‌های پرخروش امام علی ـ (ع) ـ است که انسان با خواندن آن به مفهوم عالی عشق و عرفان پی می‌برد. به عبارت دیگر دعای کمیل جلوه ای از نیایش عاشقانه امام علی (ع) با معبود خویش است که در سراسر آن، عرفان موج می‌زند.
'''دعای کمیل'''، نیایش [[امام علی(ع)]] است که با خواندن آن می‌توان به مفهوم عشق و [[عرفان]] پی برد. در جمله «أَنَا عَبْدُکَ الضَّعِیفُ» امام می‌فرماید: من بنده ضعیف و ناتوان تو هستم. منظور از ضعیف بودن انسان در این جمله را  شاید بتوان گفت این کلام امام علی(ع) اشاره به آیه {{قرآن|وَخُلِقَ الْإِنْسَانُ ضَعِيفًا|سوره=نساء |آیه=۲۸|ترجمه=انسان ضعیف خلق شده‌ است}} دارد. انسان ضعیف است زیرا [[قوای شهوانی]] را که خداوند در او قرار داده‌ است، همیشه با خواسته‌های او در ستیز و کشمکش است و او را به سوی آنها برمی‌انگیزد و خداوند با قرار دادن [[ازدواج]] از شدت شهوت او کاسته و تحمل سختی آن را، آسان کرده‌ است.<ref>علامه طباطبائی، محمد حسین، تفسیر المیزان، ترجمه صالحی کرمانی، بنیاد علمی و فکری علامه طباطبائی، ج۴، ص۴۳۳.</ref>


اما در جمله «انا عبدک الضعیف» امام علی ـ (ع) ـ می‌فرماید: من بنده ضعیف و ناتوان تو هستم. منظور از ضعیف بودن انسان در این جمله شاید بتوان گفت این کلام علی ـ (ع) ـ اشاره به آیه شریفه {{قرآن|و خلق الانسان ضعیفاً}}<ref>نساء / ۲۸.</ref>؛ «انسان ضعیف خلق شده‌است» دارد. انسان ضعیف است زیرا قوای شهوانی را که خداوند در او قرار داده‌است، همیشه با خواسته‌های او در ستیز و کشمکش است و او را به سوی آنها برمی‌انگیزد و خداوند متعال بر این انسان منت نهاده و با قرار دادن ازدواج از شدت شهوت او کاسته و تحمل سختی آن را، آسان کرده‌است.<ref>علامه طباطبائی، محمد حسین، تفسیر المیزان، ترجمه صالحی کرمانی، بنیاد علمی و فکری علامه طباطبائی، ج۴، ص۴۳۳.</ref>
اما موضوع جالب توجه در این دعا این است که امام علی(ع) در عین حال که مراتب ضعف و ناتوانی خود را ابراز می‌کند، [[مقام بندگی]] {{متن عربی|أَنَا عَبْدُکَ}} خود را نیز به پیشگاه پروردگار عرضه می‌دارد و این مقام بندگی، مرتبه‌ای است بزرگ که کسی به آن مقام نمی‌رسد مگر آن که دارای [[قلب سلیم]] باشد و خود را در هر حال در مرتبه رضا و تسلیم قرار دهد. بنابر این علی(ع) است که می‌تواند در پیشگاه خدا بگوید: {{متن عربی|أَنَا عَبْدُکَ الضَّعِیفُ}} نه اینکه به ادعا گفته شود در حالی که شرایط بندگی به جا آورده نشده است.


اما موضوع جالب توجه در این دعا این است که امام علی ـ (ع) ـ در عین حال که مراتب ضعف و ناتوانی خود را ابراز می‌کند، مقام بندگی ـ «انا عبدک» ـ خود را نیز به پیشگاه پروردگار عرضه می‌دارد و این مقام بندگی، مرتبه ای است بزرگ که کسی به آن مقام نمی‌رسد مگر آن که دارای قلب سلیم باشد و خود را در هر حال در مرتبه رضا و تسلیم قرار دهد. بنابر این علی (ع) است که می‌تواند در پیشگاه خدا بگوید: «انا عبدک الضعیف» نه اینکه ما ادعای بندگی کنیم در حالی که شرایط بندگی را بجای نیاورده ایم.
[[امام سجاد(ع)]] در [[دعای ابو حمزه ثمالی]] می‌فرماید: {{متن عربی|اِلي مَنْ يذْهَبُ الْعَبْدُ اِلاّ اِلي مَوْلاهُ|ترجمه=کجا برود بنده غیر از در خانه آقای خود.}} سپس امام(ع) بلافاصله متوجه این امر شده که شاید در مقام بندگی قصوری حاصل شده باشد، به دنبال گفتارش می‌فرماید: {{متن عربی|وَ اِلي مَنْ يلْتَجِئُ الْمَخْلوُِ اِلاّ اِلي خالِقِهِ|ترجمه=و به کجا پناه برد مخلوق، جز به درگاه خالق خود.}} اشاره به این است که خدایا اگر شایستگی مقام بندگی در من نیست و حق بندگی را بجای نیاوردم و مرا به بندگی خود، نپذیری! پس من از مخلوق و آفریدگان تو خارج نیستم.<ref>زمردیان، احمد، علی(ع) و کمیل، تهران، انتشارات امیرکبیر، چاپ دوم، ۱۳۶۱ش، ص۲۷۵.</ref>


همانگونه که امام سجاد ـ (ع) ـ در دعای ابو حمزه ثمالی عرض می‌کند: «الیه من یذهب العبد الا الی مولاه؛ یعنی کجا برود بنده غیر از در خانه آقای خود.» سپس امام ـ (ع) ـ بلافاصله متوجه این امر شده که شاید در مقام بندگی قصوری حاصل شده باشد به دنبال گفتارش عرض می‌کند: و الی من یلتجی المخلوق الا الی خالقه؛ و به کجا پناه برد مخلوق، جز به درگاه خالق خود. این اشاره به این است که خدایا اگر شایستگی مقام بندی در من نیست و حق بندگی را بجای نیاوردم و مرا به بندگی خود، نپذیری! پس من از مخلوق و آفریدگان تو خارج نیستم.<ref>زمردیان، احمد، علی (ع) و کمیل، تهران، انتشارات امیرکبیر، چاپ دوم، ۱۳۶۱ش، ص۲۷۵.</ref>
بنابر این مراد از ضعیف بودن انسان، این است او در مقابل خواهش‌های نفسانی و شهوات، ضعیف و ناتوان است. و امام(ع) در این فراز از [[دعای کمیل]] با اظهار به [[مقام عبودیت]] و با اطمینان به مرتبه بندگی خود، ابراز ضعف و ناتوانی کرده و شدت نیازمندی خود به خداوند را در ادامه آن و بیان حالت مسکین و ... اشاره کرده‌ است.
 
بنابر این مراد از ضعیف بودن انسان، این است او در مقابل خواهش‌های نفسانی و شهوات، ضعیف و ناتوان است. و امام ـ (ع) ـ در این فراز از دعای شریف کمیل با اظهار به مقام عبودیت و با اطمینان به مرتبه بندگی خود، ابراز ضعف و ناتوانی کرده و شدت نیازمندی خود به خداوند متعال را در ادامه آن با اشاره به حالت مسکین و… کرده‌است.
{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}
{{مطالعه بیشتر}}
{{مطالعه بیشتر}}


== معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر ==
== معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر ==
۱ـ نفحات اللیل در شرح دعای کمیل، محمد رضا کلباسی.
* نفحات اللیل در شرح دعای کمیل، محمد رضا کلباسی.


۲ـ علی ـ (ع) ـ و کمیل بشرحی بر دعای کمیل، احمد زمردیان.
* علی(ع) و کمیل شرحی بر دعای کمیل، احمد زمردیان.
{{پایان مطالعه بیشتر}}
{{پایان مطالعه بیشتر}}


خط ۳۲: خط ۳۰:
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =
  | شناسه =-
  | تیترها =
  | تیترها =شد
  | ویرایش =
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی =شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =
خط ۴۲: خط ۴۰:
  | بازبینی =
  | بازبینی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت =
  | اولویت =ج
  | کیفیت =
  | کیفیت =ج
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}
۱٬۴۰۷

ویرایش