دلیل تفاوت رنگ و نژاد در نسل آدم(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

{{پایان سوال}}

{{پاسخ}}

==از نگاه دانشمندان==

مردم کشورهای مختلف و مناطق گوناگون جهان از لحاظ رنگ پوست، مو و چشم، جمجمه و طول قد و غیره از یکدیگر متمایز می‌گردند. دانشمندان وجود رنگ دانه‌های قهوه‌ای در بدن را که در افراد مختلف بروز و نمودی مختلف دارد، علت این تمایزات می‌دانند. در این رابطه «هانری والوا» می‌نویسد: «در بین صفات نژادی مهم‌تر از همه رنگ پوست است و روی همین پایه، قدیمی‌ترین تقسیم بندیها که مصری‌های قدیم نیز بدان اشاره کرده‌اند به همین ویژگی مربوط می‌شد. رنگ بدن مربوط به وجود دانه‌هایی است به نام دانه‌های رنگین که رنگ آنها قهوه‌ای زرد رنگ بوده و در طبقات عمیق بدن وجود دارد و تعدادآنها متغیر می‌باشد، اگر تعداد رنگ دانه‌ها زیاد باشد، پوست تیره شده و رنگ بدن قهوه‌ای یا سیاه خواهد بود مثل سیاهان و اگر دانه‌ها کم باشد، رنگ بدن زرد قهوه‌ای یا زرد روشن خواهد بود. مثل بیشتر مردم قاره آسیا و اگر اساساً این رنگ دانه‌ها وجود نداشته باشد یا فوق‌العاده کم باشد، پوست بدن، رنگ سفید مایل به قرمز خواهد داشت مثل مردمان اروپای شمالی»<ref>هانری والوا، نژادهای انسانی، ترجمه احمد تاجبخش، تهران، ۱۳۳۸ش، ص۹.</ref> در همین رابطه «میخائیل نستورخ، نیز می‌نویسد: «شدت رنگ پوست به مقدار و اندازه رنگ دانه‌های قهوه‌ای رنگ است که در بدن به شکل متبلور و محلول وجود دارد. سیاه‌های آفریقایی و استرالیایی رنگ دانه‌های زیادتری دارند»<ref>میخائیل نستورخ، مبدأ نژادهای انسان، ترجمه فرامرز نعیم، تهران: نشر اندیشه، ۱۳۳۸، ص۱۰.</ref> همین نویسنده سپس ذکر می‌کند که: «شرایط جغرافیایی، عوامل اجتماعی و وضع بهداشت در رنگ پوست تأثیر فوق‌العاده‌ای می‌گذارند.»<ref>میخائیل نستورخ، مبدأ نژادهای انسان، ص۱۰.</ref>

==دلایل روایی==

* [[شیخ صدوق]] در کتاب علل الشرایع نقل می‌کند که از [[رسول خدا(ص)]] پرسیدند: … آیا آدم از همه گِل‌ها آفریده شد یا از گِل واحد؟ حضرت فرمود: از همه گِل‌ها، و اگر از گل واحد آفریده شده بود مردم برخی، برخی دیگر را نمی‌شناختند (یعنی همه شبیه هم می‌شدند)... در خاک سفیدی، سبزی، قرمزی و … وجود دارد. برخی خاک‌ها نرم و برخی خشن هستند و لذا برخی از مردم سفید، برخی زرد و برخی قرمز یا سیاه هستند. این اختلاف رنگها طبق رنگ خاک‌هاست.»<ref>شیخ صدوق، علل الشرایع، نجف: مطبعه حیدریه، ۱۳۸۶ه، ج۲، ص۴۷۱ و حویزی، عبد علی بن جمعه، تفسیر نور الثقلین، تهران: مطبعه علمیه، چاپ دوم، (بی تا)، ج۴، ص۱۷۷.</ref>