عذاب عمومی پس از پیامبر(ص): تفاوت میان نسخه‌ها

{{پاسخ}}[[خداوند]] خطاب به پیامبرش فرموده تا زمانی که در میان مردم باشد، آن‌ها را عذاب نمی‌کند و همچنین تا زمانی که استغفار کنند، نیز عذاب نمی‌بینند: «{{قرآن|وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فيهِمْ وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ|ترجمه=خداوند، تا تو در میان آن‌ها هستی، آن‌ها را مجازات نخواهد کرد، و نیز تا استغفار می‌کنند خدا عذاب‌شان نمی‌کند.|سوره=انفال|آیه=۳۳}} براساس این آیه دو عامل بازدارنده از نزول عذاب آسمانی بر امت اسلامی وجود دارد:

[[امام علی(ع)]] فرمودند: روی زمین دو وسیله برای امنیت از عذاب الهی وجود دارد؛ یکی وجود پیامبر بود که برداشته شد. اما دومی که استغفار است وجود دارد و باید بدان تمسک جست.<ref>نهج البلاغه حکمت ۸۸.</ref> از این روایت به دست می‌آید که در زمان حیات پیامبر اسلام که قرآن او را «رحمت برای عالمیان» معرفی کرده،<ref>انبیاء ۱۰۷.</ref> مردم از نزول [[عذاب|عذاب آسمانی]] در امان بوده‌اند. در زمان حاضر نیز گرچه گناهانی که سبب نزول عذاب شود، رخ می‌دهد، ولی [[استغفار]] و [[توبه]] و پشیمانی سبب رفع آن عذاب‌ها می‌شود.  

همچنین وجود [[ایمان|مومنانی]] که پیوسته در حال دعا و استغفار هستند، نیز از علت‌های رفع عذاب از سایر مردم می‌باشد. در [[حدیثی قدسی]] از [[پیامبر اسلام]] آمده است که خداوند فرمود: «قسم به عزت و جلالم اگر نبودند آنان‌که مرا به چشم برهم زدن عبادت کنند (یعنی به اندازه چشم برهم زدنی هم از من غافل نیستند). و اگر نمی‌بودند پرهیزگاران، از آسمان یک قطره باران فرو نمی‌فرستادم و یک برگ سبز نمی‌رویاندم.»<ref>شیخ صدوق، ترجمه جامع الاخبار، کتاب فروشی اسلامیه، ۱۴۰۳ق، ص۲۱۱.</ref>  

علاوه بر این‌ها وجود [[امام زمان(عج)]] و دعاهای ایشان نیز در جلوگیری از نزول عذاب‌های آسمانی نقش مؤثر دارد.