automoderated، دیوان‌سالاران، مدیران
۷٬۲۳۰
ویرایش
معجزات امامان شیعه برای اثبات امامت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
(معجزات امامان شیعه برای اثبات امامت) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = | | شاخه اصلی = کلام | ||
|شاخه فرعی۱ = | |شاخه فرعی۱ = امامت عامه | ||
|شاخه فرعی۲ = | |شاخه فرعی۲ = راه شناخت امام | ||
|شاخه فرعی۳ = | |شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
آيا | آيا امامان(ع) براي اثبات مقام امامت، معجزه انجام داده‌اند؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
انجام معجزه دلیل و برهان است برای اثبات یک مقام الهی و امامان شیعه در مورادی که خود صلاح دیده اند با هدف اثبات مقام امامت خود برای برخی افراد معجزات و کراماتی انجام داده اند. | |||
==حقیقت معجزه== | |||
معجزه كاري است که بر خلاف قوانین طبيعت و با اتكاء به قدرت الهي انجام مي گيرد و داراي دو علامت است: | |||
* از راه تعليم و تعلّم حاصل نمی شود و نمیتوان برای انجام آن آموزش دید. | |||
* مغلوب عامل ديگري واقع نمي گردد.<ref>مصباح يزدي، محمد تقي، راه و راهنما شناسي، دفتر انتشارات اسلامي، چ دوم، ۱۳۷۹، ص ۶۰.</ref> مرحوم آيت الله خويي(ره) در این مورد مي فرمايد: معجزه عبارت است از دليلی كه براي اثبات مقام ارائه مي گردد. اين مقام، چه مقام نبوت باشد و يا امامت، دليل بر صدق مدعا را معجزه مي گويند كه به عنايت الهي صادر شده باشد.<ref>خوئي، ابوالقاسم، البيان، قم، چاپ حوزه علميه، ۱۳۹۴ هـ .ق، ج۱، ص ۴۵.</ref> | |||
بنابر این معجزه عبارت است از دليل و برهان بر اثبات یک مقام الهي و امامان معصوم (ع) براي اثبات مقام الهي خود در مواردي كه صلاح مي ديدند از خود معجزاتي نشان مي دادند. | |||
===معجزات امامان=== | |||
==امام علی(ع)== | |||
از اصبغ بن نباته نقل شده است كه روزي درمحضر اميرالمؤمنین (ع) بودم، عده اي از اصحاب، كه از آن جمله ابوموسي اشعري، عبدالله بن مسعود، انيس بن مالك، ابوهريره و... وارد شدند، به آن حضرت گفتند: از معجزاتي كه خداوند به شما اختصاص داده است نشان دهيد. حضرت فرمود: شما چگونه هستيد و اين چه سؤالي است كه شما كرديد...، خداوند فرموده است: «اگر كسي بعد از حجت ايمان نياورد به عذاب سخت گرفتار خواهد شد... سپس آنان گفتند: يا اميرالمؤمنين، ما به خدا و رسولش ايمان آورديم و به او توكل مي كنيم. و بعد حضرت فرمود: به نام خدا و بركات او با من برخيزيد، و ما با آن حضرت برخاستيم. و درجايي بوديم كه هيچگونه آبي در آنجا نبود، در همان حال ناگهان در برابر خود باغ سرسبزي كه نهرهايي از آب در آن جاري بود را مشاهده كرديم. به امام علي عليه السّلام عرض كرديم: يا اميرالمؤمنين، به خدا قسم اين نشانه امامت است. و غير آن را نيز به ما نشان دهيد حضرت فرمود: اين مرا كافي است و خداوند نيكو وكيل است...<ref>مجلسي، محمد باقر، بيروت، مؤسسه الوفاء، بحار، ج ۴۲، ص ۵۴،</ref> | از اصبغ بن نباته نقل شده است كه روزي درمحضر اميرالمؤمنین (ع) بودم، عده اي از اصحاب، كه از آن جمله ابوموسي اشعري، عبدالله بن مسعود، انيس بن مالك، ابوهريره و... وارد شدند، به آن حضرت گفتند: از معجزاتي كه خداوند به شما اختصاص داده است نشان دهيد. حضرت فرمود: شما چگونه هستيد و اين چه سؤالي است كه شما كرديد...، خداوند فرموده است: «اگر كسي بعد از حجت ايمان نياورد به عذاب سخت گرفتار خواهد شد... سپس آنان گفتند: يا اميرالمؤمنين، ما به خدا و رسولش ايمان آورديم و به او توكل مي كنيم. و بعد حضرت فرمود: به نام خدا و بركات او با من برخيزيد، و ما با آن حضرت برخاستيم. و درجايي بوديم كه هيچگونه آبي در آنجا نبود، در همان حال ناگهان در برابر خود باغ سرسبزي كه نهرهايي از آب در آن جاري بود را مشاهده كرديم. به امام علي عليه السّلام عرض كرديم: يا اميرالمؤمنين، به خدا قسم اين نشانه امامت است. و غير آن را نيز به ما نشان دهيد حضرت فرمود: اين مرا كافي است و خداوند نيكو وكيل است...<ref>مجلسي، محمد باقر، بيروت، مؤسسه الوفاء، بحار، ج ۴۲، ص ۵۴،</ref> | ||
==امام باقر(ع)== | |||
از قطب رواندي نقل شده است كه روزي ابوصلاح كناني به خانه امام باقر (ع) مي رود، در را كوبيده، كنيز و خدمتكار امام (ع) مي آيد. در اين هنگام دست به سوي او برده و اهانتي مي كنند. در اين زمان امام (ع) از خانه صدا مي زند و مي فهماند كه ديوار خانه مانع از ديدار آن حضرت نمي گردد. و سپس وارد خانه شده به حضرت مي گويد: به خدا قسم اين كار از روي بي اعتنايي و قصد اهانت نبود. بلكه مي خواستم بر يقينم بيافزايم. امام (ع) فرمود: اگر گمان داري كه اين در و ديوار وسيله اي حائل بين من و شما مي شود، پس فرق ميان من و شما چه خواهد بود. و بپرهيز كه ديگر عملي اينگونه ناشايست به جا نياوري.<ref>قمي، شیخ عباس، منتهي الامال، انتشارات هجرت، ۱۳۷۱، ج ۲، ص ۱۹۹.</ref> | از قطب رواندي نقل شده است كه روزي ابوصلاح كناني به خانه امام باقر (ع) مي رود، در را كوبيده، كنيز و خدمتكار امام (ع) مي آيد. در اين هنگام دست به سوي او برده و اهانتي مي كنند. در اين زمان امام (ع) از خانه صدا مي زند و مي فهماند كه ديوار خانه مانع از ديدار آن حضرت نمي گردد. و سپس وارد خانه شده به حضرت مي گويد: به خدا قسم اين كار از روي بي اعتنايي و قصد اهانت نبود. بلكه مي خواستم بر يقينم بيافزايم. امام (ع) فرمود: اگر گمان داري كه اين در و ديوار وسيله اي حائل بين من و شما مي شود، پس فرق ميان من و شما چه خواهد بود. و بپرهيز كه ديگر عملي اينگونه ناشايست به جا نياوري.<ref>قمي، شیخ عباس، منتهي الامال، انتشارات هجرت، ۱۳۷۱، ج ۲، ص ۱۹۹.</ref> | ||
اهلبيت عصمت (ع) كه از مقام و جايگاه والايي برخوردار مي باشند، در راستاي اثبات حقانيت و جايگاه خود، علامت ها و معجزاتي را اظهار داشته اند، و حقايق پوشيده را آشكار نموده است. | |||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||