استخاره و تفأل به قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

درباره استخاره سه دیدگاه وجود دارد: ۱. دیدگاه افراطی که این دیدگاه از آنِ کسانی است که عقل را محدود دانسته و مشورت را نیز رایزنی با عقل‌های محدود تلقی می‌کنند. از نظر این گروه در همان ابتدای کار باید به سراغ تسبیح یا قرآن رفت و از خداوند راه صحیح و خیر را طلب نمودو نیازی به مشورت با افراد با تجربه و کاردان وجود ندارد. ۲. دیدگاه تفریطی این دیدگاه به کلی منکر استخاره است. ۳. دیدگاه معتدل که صاحبان آن معتقدند با توجه به جایگاه عقل و مشورت، استخاره عین خردورزی است. بسیاری از روایات وجود دارد که در آن‌ها استخاره مورد تأیید و سفارش امامان معصوم(ع) واقع شده است. در این نوشتار ضمن تبیین مفهوم استخاره دلایل جواز استخاره با قرآن را ذکر می‌نماییم و نیز روایاتی که در آن‌ها تفأل به قرآن مورد نهی واقع شده است، را بررسی می‌نماییم.

۱ ـ روایت شده است که یسع بن عبدالله قمی به امام صادق(ع) عرض کرد: گاهی می‌خواهم کاری انجام دهم ولی متحیر هستم که آیا انجام دهم یا نه؟ امام صادق(ع) به او فرمود: «هنگام نماز ـ که شیطان از هر وقت دیگر از انسان دورتر است ـ قرآن را بگشا، اولین آیه‌ای که در آغاز صفحه دست راست می‌بینی، عمل کن».<ref>مجلسی، محمد باقر، مفاتیح الغیب، ص۴۲.</ref>

۲ ـ از رسول خدا(ص) نقل شده است که فرمود: «هنگام استخاره با قرآن، ابتدا سه بار سورهٔ توحید را بخوان. سپس سه بار صلوات بر محمد و آلش بفرست، سپس بگو: «خدایا به کتاب تو تفأل می‌زنم، و بر تو توکل می‌کنم و از کتابت آنچه را که در نهان غیب تو، پوشیده شده به من بنمایان.» پس از این دعا، قرآن را بگشا و از سطر اول، صفحهٔ سمت راست، مقصود خود را به دست آور».<ref>مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۹۱، ص۲۴۱.</ref>

حضرت قرآن طلبید قرآنی را به آن حضرت دادند، به قران تفأل زد.

کلینی از [[امام صادق(ع)]] روایت کرده است که «به قرآن تفأل مزن»<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۲، ص۶۲۹.</ref>

[[علامه مجلسی]] می‌فرماید: این حدیث را تأویل کرده‌اند به این که از فال گشودن قرآن برای استنباط احوال آینده از آیات نهی شده است، چنان‌که برخی از جاهلان، این روش را وسیله‌ای برای کسب روزی خود قرار داده‌اند و به این صورت، مردم را فریب می‌دهند و ممکن است مقصود، نهی ازتفألی باشد که بیشتر مردم از دیدن یا شنیدن بعضی امور اعتقاد پیدا می‌کنند و برخی را مبارک و برخی دیگر را شوم می‌گیرند، بدین صورت که از آیات قرآن کریم نیز فال نیک و فال بد گرفته شود؛ و شاید یک حکمتش این باشد که اگر موافق نیفتاد باعث کم اعتقادی مردم به قرآن نگردد.<ref>مجلسی، محمد باقر، مفاتیح الغیب، ص۴۲.</ref>