automoderated
۶٬۳۴۱
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
دوست داشتن و علاقه به دنیا، به صورتی که دلبستگی انسان به خدا باشد و انرژی روانی او متمرکز بر یاد خدا باشد، نکوهش نشده است؛ زیرا منافاتی با یاد خدا نداشته، بلکه برای پیشرفت معنوی استفاده از دنیا و ظرفیتهای آن ضروری است. | دوست داشتن و علاقه به دنیا، به صورتی که دلبستگی انسان به خدا باشد و انرژی روانی او متمرکز بر یاد خدا باشد، نکوهش نشده است؛ زیرا منافاتی با یاد خدا نداشته، بلکه برای پیشرفت معنوی استفاده از دنیا و ظرفیتهای آن ضروری است. | ||
{{شعر|مرا به کار جهان هرگز التفات نبود|رخ تو در نظرم چنین خوشش آراست | |||
| | {{شعر | ||
|عرض=(100 به معنای کامل است) | |||
|تراز=(وسط، راست، چپ) | |||
|شکل بندی اشعار=(اختیاری، دستورات CSS برای متن اشعار) | |||
|شکل بندی خط اول= | |||
|شکل بندی ترجمه= | |||
|خط اول=بیتی از دیوان حافظ، نگرش درست به دنیا را اینچنین بیان کرده است: | |||
|مرا به کار جهان هرگز التفات نبود|رخ تو در نظرم چنین خوشش آراست | |||
|ترجمه= یعنی من که متوجه محبت تو بودم، به همه چیز بیاعتنا شدم؛ ولی وقتی دیدم، موجودات هستی نشانگر و بیانگر وجود تو هستند، به آنها هم توجه کردم، و از این نظر آنها را نیز دوست دارم. | |||
}} | }} | ||
مثل مجنون که وقتی به محله لیلی رسید، شروع کرد به بوسیدن دیوارهای محله و سجده بر خاک آنجا، پرسیدند که چرا چنین میکنی؟ جواب داد: این خاک و محله، خاک و محله معشوق من است. محبت اینجا مرا بی تاب نکرده بلکه محبت کسی که در این منزلگاه سکونت دارد مرا بی تاب کرده است. | |||
در دیدگاه اسلام وابستگی، دلبستگی و تعلق به مال، افراد یا چیزها مفهومی نیست که به طور مطلق بد و مطرود باشد؛ بلکه در بعضی مواقع، دلبستگی و وابستگی منفی و مضرّ و گاهی نیز مثبت و مفید است. | در دیدگاه اسلام وابستگی، دلبستگی و تعلق به مال، افراد یا چیزها مفهومی نیست که به طور مطلق بد و مطرود باشد؛ بلکه در بعضی مواقع، دلبستگی و وابستگی منفی و مضرّ و گاهی نیز مثبت و مفید است. | ||
خط ۶۰: | خط ۶۷: | ||
و در نتیجه دنیا هم محل کشت و زرع است و هم محلی است برای گذاشتن و گذشتن؛ و آنچه را که باید گذاشت و از آن عبور کرد همانند قفس و زندانی است که دل را به بند کشیده است و انسان هر لحظه دوست میدارد که از آن خلاصی یابد و به هدف برسد. | و در نتیجه دنیا هم محل کشت و زرع است و هم محلی است برای گذاشتن و گذشتن؛ و آنچه را که باید گذاشت و از آن عبور کرد همانند قفس و زندانی است که دل را به بند کشیده است و انسان هر لحظه دوست میدارد که از آن خلاصی یابد و به هدف برسد. | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||