حقیقت توسل: تفاوت میان نسخه‌ها

  | شاخه اصلی =  

  |شاخه فرعی۱ =  

  |شاخه فرعی۲ =  

  |شاخه فرعی۳ =  

حقيقت توسل چيست؟ آيا از نظر آيات و روايات اسلامي توسل به غير  خدا جايز است؟

توسل در لغت به معناي تقرب جستن و يا چيزي كه باعث تقرب به ديگري از روي علاقه و رغبت است، مي باشد}}<ref>ابن منظور، لسان العرب، دار احياءالتراث العربي، ج ۱۵، ص ۳۰۱.</ref>  و در اصطلاح، «موجود  گران مايه اي را جهت رسيدن به اهداف و نيل به مقامِ قرب الهي بين  خود و خدا، وسيله قرار دادن»<ref>حسيني نسب، سيدرضا، شيعه پاسخ مي دهد، نشر مشعر، چاپ دوم، ص ۱۴۳.</ref>  توسل مي نامند. قرآن کريم مي  فرمايد:

{{قرآن|يا ايّها الّذين آمنوا اِتّقو الله وَ ابْتغوا اليه الوسيله و جاهِدوا في سبيلِهِ لَعلَّكُم تُفْلِحون<ref>مائده/ ۳۵.</ref> اي مؤمنان، پرهيزكار باشيد و به سوي خدا، وسيله فراهم سازيد و در راه او مبارزه كنيد، باشد كه رستگار  گرديد.

موضوع مهمی كه در اين آيه شريفه مورد توجه قرار گرفته، دستوری است كه درباره اتّخاذ «وسيله» به افراد با ايمان داده شده است، «وسيله»همانطوري كه دربيان معناي لغوي آن بيان شد. در اصل به معناي چيزي كه باعث  تقرب به ديگري از روي علاقه و رغبت مي شود، مي باشد. بنابراين  وسيله در آيه فوق معني بسيار وسيعي دارد و هر كار و هر چيزي را  كه باعث نزديك شدن به پيشگاه مقدس پروردگار مي شود، شامل  مي گردد كه مهم ترين آن ها ايمان به خدا و پيامبر اكرم( صلي الله عليه وآله)و جهاد}}<ref>مكارم شيرازی، ناصر، تفسير نمونه، انتشارات دارالكتب الاسلاميه، چاپ هفتم، ج ۴، ص ۳۶۴.</ref> و... خواهد بود (در بحث اقسام توسل خواهد  آمد.)

از قرآن برميايدكه انبياء واولياء واسطه ي بين خالق و خلق  هستندو مي توانند بين بنده وخداوندوساطت كنند:

{{قرآن|وَلوانهم اذ ظلموا انفسهم جاءُوك فاستغفرواالله واستغفرلهم الرسول لوجدواالله تواباً رحيماً<ref>نساء/ ۶۴.</ref> اگر آن ها هنگامی كه به خويشتن ستم كردند  (و مرتكب گناهي شدند)به نزد تو مي آمدند و از خداوند طلب عفو و بخشش مي كردند و رسول نيز برای آن ها طلب عفو مي كرد، خدا را  توبه پذير و مهربان مي يافتند.

{{قرآن|قالُوايا أبانا اسْتغفر لَنا ذُنُوبنا اِنّا كُنّا خاطِئين}}<ref>يوسف/ ۹۷.</ref> «گفتند  (برادران يوسف) اي پدر! برای ما از درگاه خدا استغفار و طلب بخشش نما، كه ما خطاكار هستيم».

از مفهوم دو آيه فوق چنين استفاده مي شود كه انبياء و اوليای  حق،مي توانند ميان خدا و بندگان گناه كار، واسطه شوند و به خاطر آن ها،خداوند از معصيت و عصيان انسان ها بگذردوآنان راموردعفو  خويش قراردهد.

ازروايات متعددي كه از طرق شيعه و اهل تسنن دراين زمينه  واردشده نيز به خوبي استفاده مي شود كه توسل به معناي مذکور،  هيچ گونه اشكالي ندارد، بلكه كارازجمله ی كارهاي خوب به حساب  ميايد، تعداد اين روايات بسيار زياد است و در كتاب هاي متعددی  نقل شده است.

در منابع روايی شيعه موضوع توسل به قدری واضح و روشن است كه  نياز به نقل حديث ندارد ولذا به عنوان نمونه فقط به ذکر چند  روايت كه در كتاب هاي معروف اهل تسنن نقل شده، اشاره مي كنيم:

۱-احمد بن حنبل در مسند خود از عثمان بن حنيف، چنين روايت  مي كند:

«مردی نابينا نزد پيامبر گرامي آمد و گفت: از خدا بخواه تا مرا عافيت بخشد، پيامبر فرمود: اگر می خواهي دعا نمايم و اگر مايل هستی  به تأخير مي اندازم و اين بهتر مي باشد. مرد نابينا عرض كرد: دعا  بفرما. پيامبر گرامی او را فرمان داد تا وضو بگيرد و در وضوی خود دقت نمايد و دو ركعت نماز بگذارد و اين چنين دعا كند: پروردگارا! من از تو درخواست می كنم و به وسيله محمد، پيامبر رحمت به تو روی  مي آورم ای محمد من در مورد نيازم به وسيله تو به پروردگار خويش  متوجه می شوم تا حاجتم را برآورده فرمايي، خدايا او را شفيع من  گردان».}}<ref>آلوسي، شهاب الدين، سيد المحمود روح المعاني، بيروت، انتشارات دار احياء التراث العربي، ج ۶، ص ۱۲۵.</ref>

ازاين روايت به خوبي استفاده مي شود كه توسل به پيامبر گرامي  ( صلي الله عليه وآله) به منظور برآورده شدن نياز, به وسيله آن  حضرت جايز است، بلكه رسول خدا آن مردِ نابينا را فرمان داد تا آن گونه دعا كند،و با وسيله قرار دادن پيامبر( صلي الله عليه  وآله)بين خود و خدا، از پروردگار درخواست نمايد و اين معنا همان  توسل به اوليای الهی و عزيزان درگاه خداوند است.<ref>حسيني نسب، سيدرضا، شيعه پاسخ مي دهد، نشر مشعر، چاپ دوم، ص ۱۴۷.</ref>

و مدد گرفتن و شفاعت خواستن در پيشگاه خداوند از پيامبر( صلي الله عليه وآله ) و از مقام و شخصيت او، هم پيش از خلقت او مجاز بوده  است و هم بعد از تولد و هم بعد از رحلتش و همچنين است توسل جستن  نسبت به اهل بيت پيامبر ( صلي الله عليه وآله ) :

آل النبی ذريتی و هم اليه وسيلتی

ارجو بهم اعطی غداً بيداليمين صحيفتی <ref>السمهودي، نورالدين، دار احياءالتراث العربي، بيروت، مجلد دوم (ج ۳ و ۴)، ص ۱۳۷۱.</ref>

خاندان پيامبر وسيله ی من هستند، آن ها در پيشگاه او سبب تقرّب  من مي باشند. اميدوارم به سبب آن ها فرداي قيامت نامه عمل من به دست راست من سپرده شود.  

بنابراين مانعی در توسل به پيشگاه خداوند به مقام پيامبر( صلي  الله عليه وآله)واوصياواوليا الهي ديده نمي شود، وتوسل جستن به  هرامري وكسي كه حقيقتاً در پيشگاه خدا مقامي داشته باشد مانعی  ندارد.امااقسام توسل:

۱. توسل به اعمال صالح:  

قال علي(عليه السلام)(ان افضل ما توسل به المتوسلون الي الله  سبحانه و تعالي الايمان به و برسوله و الجهاد في سبيله فانه ذروه  الاسلام و كلمه الاخلاص فانّها الفطره و اقام الصلوه فانها المله...)<ref>نهج البلاغه، فيض الاسلام، شش جلدی، (در يك جلد)، خطبه ۱۰۹، ص ۳۳۸.</ref> «بهترين چيزی كه به وسيله آن توسل جوينده ها به خدا نزديك می  شوند، ايمان به خدا وبه پيامبر او و جهاد در راه خدا است كه قله ی كوهسار اسلام است و همچنين جمله اخلاص (لا اله الاّ الله) كه همان فطرت  توحيد است، و برپا داشتن نماز كه آئين اسلام است...».

۲- توسل به دعاي بندگان چنان كه قرآن كريم از زبان برادران يوسف چنين حكايت مي كند:

{{قرآن|قالُوا يا ابانا اسْتغفر لَنا ذُنُوبنا اِنّا كُنّا خاطِئين قال سأستغفر لكم ربّي انّه هو الغفور الرّحيم<ref>يوسف/ ۹۷ و ۹۸.</ref> (فرزندان يعقوب به پدر خويش) گفتند: اي پدر!از خداي بزرگ بخشش گناهان ما را بخواه كه ماخطا كارهستيم.(يعقوب) گفت: به زودي از پروردگار خود براي شما طلب بخشش مي نمايم كه او بسيار آمرزنده و مهربان است.

۳- توسل به شخصيت هاي آبرومند معنوي:

مؤمنان و صالحانی كه در نزد خدا از مقام و حرمت خاصّي برخوردارند  و در دنيا زندگی خوب و با معنويتي داشته اند، به منظور نيل به مقام قرب الهی و رسيدن به حوائج دنيا، آن ها را واسطه بين خود و خدا قرار دهيم و خدا را به روح بزرگ شان قسم داده تا مورد رحمت و مغفرت الهی قرار بگيريم.<ref>حسينی نسب، سيدرضا، شيعه پاسخ مي دهد، نشر مشعر، چاپ دوم، ص ۱۴۴.</ref>

درنتيجه شفاعت پيامبران وامامان و بندگان صالح خدا كه طبق صريح قرآن باعث تقرّب به پروردگار می گردد، در مفهوم وسيع  توسل داخل است وهم چنين پيروی از پيامبر( صلي الله عليه وآله) و امام ( عليه  السلام )و گام نهادن در جای گام آن ها، زيرا همه اين ها موجب نزديكی به ساحت قدسي پروردگار می باشد، حتي سوگند دادن خدا به مقام پيامبران و امامان (عليهم السلام ) و بندگان صالح و مؤمن خدا كه نشانه علاقه به آن ها و اهميت دادن به مقام ومكتب آنان مي باشد،  جزء اين مفهوم وسيع توسل می باشد.<ref>مكارم شيرازی، ناصر، تفسير نمونه، انتشارات دارالكتب الاسلاميه، چاپ هفتم، ج ۴، ص ۳۶۵.</ref>

۱- تفسير نمونه، مكارم شيرازی، انتشارات دارالكتب الاسلاميه، ج ۴، ص ۳۶۳ و ج ۸، ص ۳۰۸ و ج ۷، ص ۴۵ و ج ۱۰، ص ۷۵ و ج ۲۱، ص ۴۵۳ و ج ۱۶، ص ۱۹۴.  

۲- شيعه پاسخ مي دهد، نشر مشعر، ص ۱۴۳.  

۳- علامه طباطبایی ،محمدحسین ،تفسير الميزان،(ترجمه موسوی)، دفتر انتشارات اسلامي ج ۵ص ۵۳۵

==منابع==

  | شناسه =  

  | تیترها =  

  | ویرایش =  

  | لینک‌دهی =  

  | ناوبری =  

  | نمایه =  

  | تغییر مسیر =  

  | بازبینی =  

  | تکمیل =  

  | اولویت =  

  | کیفیت =