نمایش مبدأ برای منع امام حسین(ع) از رفتن به کوفه توسط محمد بن حنفیه

{{شروع متن}}
{{سوال}} شیعه به عصمت امام حسین(ع) اعتقاد دارند در حالیکه محمد بن حنفیه همچون اعتقادی را در مورد برادرش نداشت، زیرا او حضرت را از رفتن به کوفه منع کرد و با رفتن او مخالف بود.

{{پایان سوال}}
{{درگاه|امام حسین}}
[[محمد بن حنفیه]] برای مشورت و خیرخواهی به [[امام حسین(ع)]] توصیه می‌کند که به [[کربلا]] نرود: {{نقل قول|با یزید بیعت نکن و در شهرها (ی بزرگ) نمان؛ بلکه به روستاها و کوهها برو و سفیرانی را به سوی مردم روانه کن و آنها را به بیعت با خود دعوت کن. اگر با تو بیعت کردند، خدای را حمد و سپاسگو، و اگر با شخص دیگری غیر از تو بیعت کردند، هیچ نقصانی در دین و عقل تو پدید نمی‌آید و فضل و کمال تو محفوظ می‌ماند. من می‌ترسم به شهری از این شهرها بروی و گروهی اطراف تو را بگیرند (و با تو بیعت کنند)؛ سپس بین آنها اختلاف بیفتد؛ عده‌ای به طرفداری تو، و عده‌ای بر ضد تو به پا خیزند و بین آنها جنگ و قتال شود و تو نخستین کسی باشی که هدف قرار می‌گیرد که در این صورت خون کسی را که از لحاظ شخصیت و از لحاظ پدر و مادر، بهترین این امت است، هدر می‌رود و خاندانش را خوار می‌کنند.<ref>مفيد، محمد بن محمد، الإرشاد، ترجمه هاشم رسولى محلاتى، تهران، الاسلامیه، چاپ دوم، بى تا، ج۲، ص۳۲. ابن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۲۰</ref>}}

محمد بن حنفیه پیشبینی جنگ را می‌کرده و نگران جان برادرش بوده از همین جهت به امام حسین(ع) مشورت داد که به کوفه نرود. اما این موضوع هرگز این معنا را نمی‌رساند که امام حسین(ع) معصوم نبوده است. همانطور که خداوند به پیامبرش امر می‌کند که با مسلمانان مشورت کن و از آنان مشورت بگیر و این تناقضی با عصمت ایشان ندارد، در این موضوع هم تناقضی با عصمت امام حسین(ع) ندارد.

صدر و ذیل کلام محمد بن حنفیه میزان ارادت و جایگاه امام حسین(ع) در نزد برادرش را نشان می‌دهد. در ابتدای کلامش آمده: چون محمد بن حنفیه دانست که امام حسین(ع) قصد خروج دارد به خدمت ایشان رسید و گفت: ای برادر شما محبوب‌ترین و عزیزترین انسان‌ها در نزد من هستید و من به چه کسی جز شما باید خیر خواهی و نصحیت خودم را برسانم!؟... ای برادر! بدرستی که تو صحیح‌ترین نظرات را داری و در مقام عمل بهترین و محکم‌ترین عمل را انجام می‌دهی.

در روایتی، محمد بن حنفیه خطاب به [[امام سجاد(ع)]] چنین می‌گوید: «ای فرزند برادرم! می‌دانم که رسول خدا (ص) وصایت و امامت بعد از خودش را به امیرالمومنین(ع) تفویض فرمود و پس از ایشان به [[امام حسن(ع)]] و سپس به امام حسین(ع) رسید…»<ref>كلينى، محمد بن يعقوب، الكافي، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۳۴۷، حدیث۵.</ref> این بیان محمد بن حنفیه تصریح به امامت و شؤون آن برای امام حسین(ع) دارد.

== منابع ==
{{پانویس}}
{{شاخه
 | شاخه اصلی = تاریخ
|شاخه فرعی۱ = تاریخ و سیره معصومان
|شاخه فرعی۲ = امام حسین(ع)
|شاخه فرعی۳ =
}}
{{تکمیل مقاله
 | شناسه =-
 | تیترها =-
 | ویرایش =شد
 | لینک‌دهی =شد
 | ناوبری =
 | نمایه =
 | تغییر مسیر =
 | ارجاعات =
 | بازبینی =
 | تکمیل =
 | اولویت =ج
 | کیفیت =ج
}}
{{پایان متن}}

[[رده:درگاه امام حسین(ع)]]