نمایش مبدأ برای مراد از آیه «یوم ندعو کل اناس بامامهم»

{{شروع متن}}
{{سوال}}
بنابر قرآن خداوند در روز قیامت اقوام و ملل مختلف را با مقتدا و رهبرشان در دادگاه الهی حاضر می‌کند، بنابر این آیه، مراد از رهبر و مقتدا چیست؟
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}آیه ۷۱ [[سوره اسراء]] ناظر بر این مطلب است که خداوند همه انسان‌ها را با امام خود محشور می‌کند. چه امام عادل و درستکار باشد و چه امام فاسد و ظالم. این آیه نشان می‌دهد انسان‌ها باید در انتخاب امام خود و حمایت از او، نهایت مراقب را انجام دهند چه اینکه آن پیشوا است که شکل و نوع زندگی آنان را تعیین می‌کند و به سبب همین اهمیت است که همه مردم در قیامت با امام خود محشور می‌شوند. مفسران در معنای امام گفته‌اند می‌توان معنای پیشوا، کتاب، مراد و نامه اعمال را هم برای آن درنظر داشت. 

== متن آیه ==
{{قرآن بزرگ|یَوْمَ نَدْعُو کلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ
| ترجمه = روزی که هر گروه از مردم را به پیشوایانشان بخوانیم
| سوره = اسراء
| آیه = ۷۱
}}

== تفسیر امام ==
بیشتر مفسران امام را به معنای وسیعی گرفته‌اند که شامل پیامبران، و ائمه هدى و دانشمندان و كتاب و سنت، و همچنين ائمه كفر و ضلال‏ می‌باشد.<ref>تفسير نمونه، مکارم شیرازی، ج۱۲، ص: ۲۰۱</ref>

برخی دیگر معانی دیگری هم برای امام در نظر گرفته‌اند:
* بعضی گفته‌اند که مراد از امام کتابی است که از آن پیروی شده است مانند [[تورات]] و [[انجیل]] و [[قرآن]] و…
* بعضی دیگر گفته‌اند مراد از امام [[پیامبر(ص)]] است که پیشوای پیروان حق است.
* بعضی دیگر گفته‌اند مراد از امام [[نامه اعمال]] مردم است.
* بعضی دیگر گفته‌اند مراد [[لوح محفوظ]] است.
* بعضی دیگر گفته‌اند که مراد از امام کسی است که به او اقتدا می‌شود چه عاقل باشد و چه غیر عاقل چه حق باشد چه باطل.

[[علامه طباطبائی]] می‌فرماید: کلمه امام به معنای مقتدا است و خداوند افرادی از بشر را به این نام نامیده که بشر را به امر خدا هدایت می‌کنند همچنان که درباره حضرت [[ابراهیم(ع)]] این اسم را به کار برده است. در مقابل افراد دیگری را که مقتدا و رهبر گمراهانند ائمه کفر خوانده است،<ref>طباطبایی، محمد حسین، ترجمه المیزان، دفتر نشر اسلامی قم، ج۱۳، ص۲۲۷ و ۲۲۸.</ref> علامه طباطبایی با استفاده از ظاهر آیه استدلال می‌کند که منظور از امام لوح محفوظ و کتاب و دیگر احتمالات نیستند بلکه مراد از امام هر طائفه همان اشخاصی هستند که مردم هر طائفه به آنها إقتدا و در راه حق یا باطل از آنها پیروی می‌کرده‌اند. در نتیجه مقتدای ضلالت مثل مقتدای هدایت امام خوانده می‌شود و مراد از امامی که روز قیامت خوانده می‌شود آن کسی است که مردم او را امام خود گرفته باشند و به او اقتدا کرده باشند نه آن کسی که خداوند به امامت برگزیده باشد.<ref>طباطبایی، محمد حسین، ترجمه المیزان، دفتر نشر اسلامی قم، ج۱۳، ص۲۲۹.</ref>

امام به كسى گفته می‌‏شود كه ديگران به او اقتدا كنند و فرمان او را بپذيرند و تفاوت نمی‌كند كه اين امام، وحى باشد، يا انسان، يا عقل و يا هواى نفسانی.<ref>ترجمه تفسير كاشف، محمد جواد مغنیه، ج۵، ص: ۱۱۵

</ref>

== مراد آیه ==
قرآن از دو گونه پيشوا نام برده است<ref>تفسير نور، قرائتی، ج۵، ص: ۹۶

</ref>: يكى امام نور و هدايت<ref>سوره انبیاء، آیه ۷۳</ref>‏ و ديگرى امام نار و ضلالت‏<ref>سوره قصص آیه ۴۱</ref>. هرکس با توجه با افکار و اعمالش امام خود را انتخاب می‌کند و امام هم بر او تأثیر بسزایی دارد تا جایی که قرآن فرموده است همه مردم را با امام خود محشور می‌کند. پيروى از حق و باطل دامنه‌‏اش به آخرت كشيده می‌شود و هر گروه با امام و مقتداى خود به پاى حساب خوانده می‌شود اعم از آنكه پيشواى حق باشد يا باطل.<ref>تفسير احسن الحديث، علی اکبر قرشی، ج۶، ص: ۱۱۶

</ref> مفسران گفته‌اند آنها كه رهبرى پيامبران و جانشينان آنان را در هر عصر و زمان پذيرفتند، همراه پيشوايشان خواهند بود، و آنها كه رهبرى شيطان و ائمه ضلال و پيشوايان جبار و ستمگر را انتخاب كردند همراه آنها خواهند بود.<ref>تفسير نمونه، مکارم شیرازی، ج۱۲، ص: ۲۰۱

</ref>
{{پایان پاسخ}}

== منابع ==
{{پانویس}}
{{شاخه
 | شاخه اصلی = کلام
|شاخه فرعی۱ = معاد
|شاخه فرعی۲ = حشر
|شاخه فرعی۳ =
}}
{{تکمیل مقاله
 | شناسه =شد
 | تیترها =شد
 | ویرایش =شد
 | لینک‌دهی =شد
 | ناوبری =
 | نمایه =
 | تغییر مسیر =
 | ارجاعات =
 | بازبینی =
 | تکمیل =
 | اولویت =ج
 | کیفیت =ج
}}
{{پایان متن}}