حدیث بوسیدن پیشانی مؤمن: تفاوت میان نسخه‌ها

روایت از نظر سند ضعیف و قابل اعتماد نیست و بر فرض قبول مراد از نور، نور معرفت و ایمان است که ملائکه الهی، رسول خدا، ائمه اطهار و مؤمنان وارسته، آن نور را می‌شناسند.

در سند این روایت «أَبُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ» که نامش احمد بن ادریس قمی و «حَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْکُوفِیِّ» و «عُبَیْسِ بْنِ هِشَامٍ» وجود دارد که هر سه امامی مذهب، ثقه و جلیل القدر هستند.<ref>رک: نرم افزاردرایه، ذیل این افراد.</ref>

بنابراین چنین حدیثی قابل استناد نیست و نمی‌توان آن را از نظر سندی قبول کرد.

صرف نظر از ضعف سندی، صالحی مازندرانی در شرح این حدیث آورده است که مراد از نور همان نور معرفت، نور ایمان، نور اخلاق و نور عمل است و مراد از «تُعْرَفُونَ» ملائکه الهی و اهل آسمان‌ها و اهل صلاح روی زمین است که با نگاه به سیمای این فرد، آن نور را مشاهده کرده و او را می‌شناسند و این می‌رساند که محل بوسیدن پیشانی است و در روایتی دیگر آمده صورت برادر مؤمن را بوسیدن سزاوار است و هر دو جایز است. ‏<ref>مازندرانی، محمد صالح، شرح الکافی-الأصول و الروضه، تهران، المکتبه الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۸۲ق، ج‏۹، ص۶۰.</ref>

{{پایان پاسخ}}

{{پانویس|۲}}