تفاوت بین کافر و مشرک از منظر قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پایان سوال}}

{{پاسخ}}

«کفر» در شریعت به معنای، انکار آنچه خدا معرفت آن را واجب کرده می‌باشد، از قبیل وحدانیت، عدل الهی، پیامبر و هر کس آن پیامبران آورده‌اند را انکار کند، کافر است.

«کفور» مصدر و به معنی انکار دین و نعمت آمده است و ۳ بار در قرآن آمده است. {{قرآن|فابی اکثر الناس الّا کَفوُراً}}<ref>اسراء/ ۸۹، فرقان/ ۵۰، اسراء/ ۹۹.</ref>

«کُفّار» جمع کافر است و استعمال آن بیشتر در انکار دین است و ۲۱ دفعه در قرآن بیان شده است.<ref>بقره/ ۱۶۱.</ref>

«کوافر» جمع «کافره» به زنان کافر اطلاق می‌شود و فقط یک بار در قرآن آمده است. {{قرآن|و لاتُمسِکوُا بِعِصَمِ الکوافر}}<ref>ممتحنه/ ۱۰.</ref> نکاح زنان کافر را نگاه ندارید.

در این‌جا سؤالی مطرح است که آیا قرآن واژه «کافر» را در حق کسانی که از روی عناد و عمد، حق را پرده پوشی کرده‌اند استعمال کرده یا از روی جهل و نادانی حق را پوشاندند به کار برده است؟ با بررسی در آیاتی که مشتقات «کفر» در آن آمده است روشن می‌شود که لفظ «کافر» شامل حق پوسی از روی عناد و عمد و هم از روی جهل و نادانی می‌شود: {{قرآن|انّ الذین کفروا سواءٌ علیهم أَأَنذرتهُم اَم لَم تٌنذِرهُم لا یُؤمنون}}.<ref>بقره/ ۶.</ref> به آنهایکسانی که کافرشدند چه انذار کنی و چه نکنی برای آنها مساوی است و ایمان نمی‌آورند.» آیه به صراحت بیان می‌کند که کفر آنها از روی عناد و لجاجت است: {{قرآن|و جحَدوُا بها و استیقَنَتها انفُسهُم}}<ref>نمل/ ۱۴.</ref> کفار این نشانه‌ها را انکار می‌کنند در حالی که از باطن به آن یقین دارند.»

== شرک ==