نمایش مبدأ برای تفاوت اعتقاد و ایمان و یقین

{{شروع متن}}
{{سوال}}
مفهوم اعتقاد، ایمان و یقین بطور مطلق چیست؟ آیا صرفاً جنبه هایی نظری هستند و اینکه از سنخ عمل است؟ آیا اینها در ادیان دیگر هم وجود دارد؟
{{پایان سوال}}

{{پاسخ}}

اعتقاد، ایمان و یقین عمل و صفت قلبی است به این معنا که انسان بعد از اینکه از جنبه نظری نسبت به صحت و درستی آموزه ای علم پیداکند آنگهی نوبت به ایمان و اعتقاد می رسد و در نهایت به یقین تبدیل می‌شود. دو مقوله اول مقوله از لازمه همه ادیان آسمانی و غیر آسمانی است اما یقین آنگونه که در دین اسلام مطرح است در ادیان دیگر به چشم نمی‌خورد. 

==مفهوم ایمان==

ایمان از باب «اِفعال» از مادة اَمن، (امن، یؤمن، ایماناً) می‌باشد و معنای آن گرویدن، ایمن گردانیدن و باور داشتن، روی كردن و اعتماد ورزیدن است. در قرآن كریم نیز به معنای فعل ایمان یا معنای محتوای آن و یا هر دو به كار رفته است.<ref>دایرة‌ المعارف تشیع، ج 2، مدخل ایمان.</ref>  

ایمان مربوط به دل است، یعنى لازم است پیوندى بین انسان و معتقدات دینى برقرار شود كه از آن به «عقدالقلب» تعبیر مى‏كنند و تا این عقد قلب حاصل نشود، ایمان محقق نیست، گو اینكه به مجرد اقرار و اعتراف به آموزه‌ای، ایمان تحقق پیدا نمی‌کند تا این‏كه این اقرار بر قلب و جان هم جارى شود، از این رو، قرآن كریم میان اسلام و ایمان فرق مى‏گذارد و براى ایمان شرایطى را بیان مى‏كند، چنان‌كه مى‏فرماید: «برخى از بادیه نشینان گفتند: ایمان آوردیم، بگو: ایمان نیاورده‏اید، لیكن بگویید: اسلام آورده‏ایم. و هنوز در دلهاى شما ایمان داخل نشده است».<ref>سوره حجرات، آیه 14 و 15.</ref>  

باید دقت نمود كه به صرف این‏كه نفس انسان به حقانیت خداوند و... اطمینان داشته باشد و آرامش خاطر پیدا كند، به طورى كه شكى در آن راه نداشته باشد، نباید گفت ایمان كامل حاصل شده، ایمان همان عقد قلب است، یعنى: بعد از این‏كه انسان به حقانیت امورى اطمینان و یقین پیدا كرد، پذیراى آن هم باشد.<ref>سوره نمل، آیه 14؛  نهایة الدرایة، محقق اصفهانى، ج2، ص 371، چاپ انتشارات سیدالشهداء.</ref>  


==مفهوم اعتقاد==

اعتقاد از ماده عقد به معنای گِره گرفته شده است و اعتقاد به معنای تصدیق، دل و نهاد بستن به چیزی، و چیزی را دین گرفتن براى خود است.<ref>فرهنگ ابجدی عربی فارسی، ص94. </ref> به عبارت دیگر اعتقاد به گره بستن صورتی از علم یا گمان نسبت به وجود موجودات غایب گفته می‌شود و علم به اعتقاد جازم و ثابت و مطابق با واقع اطلاق می‌گردد.<ref>ابو حامد غزالی، مجموعة رسائل الإمام الغزالی‏، ص129، بیروت، دارالفکر، چ1، 1416ق.</ref>  

بنابراین اعتقاد و ایمان به یک معنا در امور دینی به کار می روند وممکن است ایمان و اعتقاد از عمل نشأت بگیرد و ممکن است از فطرت انسان و حتی ممکن است بر جهل مرکب نیز مترتب گردد. 

این دو پدیده در تمام ادیان وجود دارد به دلیل اینکه ایمان و اعتقاد فعل قلب و دل است و پیروان هر دینی این دو اصطلاح را نسبت به معتقدات شان به کار می‌برند و نسبت به آموزه های دینی شان ایمان و اعتقاد دارند هرچند ممکن است این اعتقاد و ایمان مبنای برهانی و دلیل عقلی نداشته باشد.  
توضیح اینکه عقل را به اعتبار چیزی که ادراک انسان به آن تعلق می‌گیرد به عقل نظری و عقل عملی تقسیم کرده‌اند. مراد از عقل نظری ادراک چیزی است که سزاوار است دانسته شود؛ یعنی ادراک اموری که دارای واقعیت است. و مراد از عقل عملی ادراک چیزی است که  انجام دادن یا انجام ندادن آن سزاوار است؛ یعنی عقلی که حکم به سزاوار بودن و ناسزاور بودن انجام کاری می‌کند عقل عملی نامیده می‌شود.<ref>محمد رضا مظفر، اصول الفقه، ج2ص126، قم، انتشارات اسماعیلیان،[بی‌تا]</ref>  

شأن عقل نظری از شأن عقل عملی کاملاً جدا است ممکن است چیزی را کسی با عقل نظری بپذیرد؛ امّا با عقل عملی آن را قبول نکند و به آن ایمان نیاورد.<ref>عبدالله جوادی آملی، منزلت عقل در هندسه معرفت دینی، ص23، قم، اسراء، چ6، 1391ش.</ref>
  
علت آن این است که انسان در مواجهه با برهان مضطر به فهم است و مضطر به کسی می‌گویند که در برابر چیزی ضروری قرار گیرد و در برهان قطعی قضایای آن یا ضروری است یا به ضروری ختم می‌شود و هر متفکر سلیم القلب در قبال ضروری منقاد است نه مختار. بنابراین معرفت و علم بعد از حصول مقدمات ضرور آن، در اختیار کسی نیست. از این‌رو در جریان اصل علم و فهمیدن، با برهان و دلیل عقلی بین موضوع و محمول بدون دخالت اختیار انسان، گره و عقد منعقد شده و عقدی دیگری در صحنه معرفت وجود ندارد. پس زمانی که قضیه‌ای آشکار بود و یا با برهان مبیّن شد، قهراً معرفت، علم، ادراک عقد و پیوند موضوع و محمول حاصل می‌شود.

امّا عقل عملی در ساحه معرفت و علم نقشی ندارد؛ بلکه در پذیرش و عدم پذیرش انسان نسبت به قضایایی که با عقل نظری اثبات یا نفی می‌شود، نقش بازی می‌کند. بنابراین ایمان که پذیرش است از عقل عملی انسان نشأت می‌گیرد. ایمان و اعتقاد فعل انسانی و امر اختیاری است و میان نفس انسان و ایمان که فعل اختیاری اوست اراده متخلل است. پس ممکن است انسان مطلبی کاملاً واضح را پس از فهمیدن بپذیرد یا نپذیرد.<ref>منزلت عقل در هندسه معرفت دینی، ص21.</ref>  
 
از تعبیر قرآن کریم که می‌فرماید: «وَ جَحَدُواْ بهِا وَ اسْتَیقَنَتْهَا أَنفُسُهُمْ ؛ و آن را از روى ظلم و سركشى انكار كردند، در حالى كه در دل به آن یقین داشتند»<ref>سوره نمل، آیه 14.</ref> به خوبى استفاده مى‏شود كه ایمان واقعیتى غیر از علم و یقین دارد، و ممكن است كفر از روى جحود و انكار در عین علم و آگاهى سر زند. به تعبیر دیگر حقیقت ایمان «تسلیم در ظاهر و باطن» در برابر حق است، بنابراین اگر انسان به چیزى یقین دارد اما در باطن یا ظاهر در مقابل آن تسلیم نیست، ایمان ندارد، بلكه داراى كفر جحودى است.<ref>ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج15ص412، تهران، دار الكتب الإسلامیة، چ1، 1374ش.</ref> 
 
==مفهوم یقین==

یقین مرحله ای است كه پس از طی كردن مراحل ایمان بدست می آید و خود دارای مراحل سه گانه علم الیقین، حق الیقین، و عین الیقین است که مرحله ای است بسیار بالا و راه رسیدن به آن بسیار سخت و نیازمند شناخت كافی، اراده ای محكم، چشم پوشی از بسیاری لذات مادی و دنیوی و تحمل رنج ها و امتحانات مختلف است. لازم به ذكر است نیل به این مقام تدریجی است و یك شبه كسی به این درجات نخواهد رسید. ولی در یك جمله اگر كسی معارف دینی را با برهان و یقین بداند و به آن عمل كند این مقام دست یافتنی است. به عبارت دیگر می توان با سعی و تلاش علمی و عملی به این مرحله رسید و به قول استاد آیت الله جوادی آملی اگر ما واقعاً به آنچه كه از حلال و حرام می دانیم عمل كنیم، چشم و گوش و یا غیره را تطهیر كنیم و علم همراه با عمل صالح داشته باشیم به این جا می رسیم، خلاصه راه یقین و كشف و شهود، بندگی خداست.<ref>جوادی آملی، عبدالله، توحیدها، پرسش ها و پاسخ ها،ص 46، انتشارات نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها.</ref> 

یقین به این معنا در سایر ادیان مورد توجه قرار نگرفته است هرچند در ادیان مختلف اعم از الهی مانند یهودیت و مسیحیت و ادیان غیر الهی مانند بودیسم و شینتو و مکاتب دیگر علوم عرفان و با برنامه‌های سیر و سلوک برای اهداف شبیه آنچه که در اسلام مطرح است وجود دارد؛ ولی آنچه در اسلام به نام یقین مطرح است که در قرآن کریم آمده و فرموده: «وَ اعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّى یأْتِیكَ الْیقینُ»<ref>سوره حجر، آیه 99.</ref>، «إِنَّ هذا لَهُوَ حَقُّ الْیقینِ»<ref>سوره واقعه، آیه 95.</ref>، «كَلاَّ لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْیقینِ»<ref>سوره تکاثر، آیه5.</ref>، « ثُمَّ لَتَرَوُنَّها عَینَ الْیقینِ»<ref>سوره تکاثر، آیه 7.</ref>در هیچ دینی دیگری مطرح نشده است.

==منابع==
{{پانویس}}
{{شاخه
| شاخه اصلی = 
| شاخه فرعی۱ =
| شاخه فرعی۲ = 
| شاخه فرعی۳ = 
}}
{{تکمیل مقاله
| شناسه = -
| تیترها = -
| ویرایش = 
| لینک‌دهی = 
| ناوبری = 
| نمایه = 
| تغییر مسیر = 
| ارجاعات = 
| بازبینی نویسنده = 
| بازبینی = 
| تکمیل = 
| اولویت = 
| کیفیت = 
}}
{{پایان متن}}