سند روایت رابطه گوش دادن به موسیقی و بی غیرتی

Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
از ویکی پاسخ
نسخهٔ تاریخ ‏۲۱ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۰۱ توسط Rahmani (بحث | مشارکت‌ها) (ابرابزار)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
سؤال

آیا روایتی از حضرت علی(ع) وجود دارد که اگر کسی ۴۰ روز موسیقی لهو و لعب گوش کند بی غیرت می‌شود؟ سند آن را ذکر کنید؟

یکی از چیزهایی که لازم است انسان در سراسر زندگی خود آن را مراعات کند این است که عزت و شرافت خود را حفظ نماید و از کارهای لغو و بیهوده پرهیز کند؛ زیرا ارزش و اعتبار هر فردی بالاتر از لهویات و لغویات است، بابا طاهر آن عارف وارسته در این زمینه گفته:

دلا غافل ز سبحانی چه حاصل مطیع نفس و شیطانی چه حاصل

بود قدر تو افزون از ملائک تو قدر خود نمی دانی چه حاصل

در رابطه با سؤال باید گفت: که چنین حدیثی از امام صادق ـ علیه السلام ـ وجود دارد و از حضرت علی ـ علیه السلام ـ نقل نشده است، امّا سند و آدرس حدیث: مرحوم ثقه الاسلام کلینی در کتاب شریف کافی چنین نقل می‌کند: «عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن خالد عن عثمان بن عیسی عن اسحاق بن جریر قال سمعت ابا عبدالله ـ علیه السلام ـ یقول ان شیطانا یقال له القفندر اذا ضرب فی منزل رجل اربعین یوما بالبربط و دخل علیه الرجال وضع ذلک الشیطان کل عضو منه علی مثله من صاحب البیت ثم نفخ فیه نفخه فلا یغار بعدها حتی تؤتی نساؤه فلا یغار.»[۱]

عده ای از اصحاب ما از احمد بن محمد بن خالد از عثمان بن عیسی از اسحاق بن جریر نقل می‌کنند که گفته: شنیدم از امام صادق ـ علیه السلام ـ می‌فرمود: وقتی که در منزل شخصی چهل روز به ربط (نوعی از آلات لهو) نواخته شود و مردان اجنبی در آن جا وارد شوند شیطان قبیح المنظری به اسم قَفَندر تمام اعضای بدن خود را بر اعضای بدن صاحب خانه قرار می‌دهد سپس بر صاحب خانه می‌دمد که در نتیجه آن شخص پس از آن غیرت به کار نمی‌برد حتی اگر به زنش هم تجاوز شود در او اثری نمی‌کند.

در بررسی اسناد این حدیث می‌یابیم که احمد بن محمد بن خالد برقی[۲] و اسحاق بن جریر[۳] هر دو مورد وثوق و اطمینان هستند، اماعثمان بن عیسی؛ درباره ایشان بحث و گفتگو زیاد شده که آیا مورد اطمینان هست یا نه؟ با مراجعه به کتب رجال می‌بینیم که در کتاب‌های رجالی کسی عثمان بن عیسی را توثیق نکرده، و همه قائلند به این که ایشان یکی از بزرگان فرقه واقفی بوده[۴] و بعدها از آن فرقه روی گردان شد،[۵] از این رو وجود چنین شخص مجهول‌الحال در بین اسناد، این حدیث را از اعتبار می‌اندازد.

در توجیه این روایت باید گفت: هر عملی یک اثر وضعی به همراه دارد به عنوان مثال: اگر کسی شراب بنوشد اثر وضعی این عمل این است که عقل او ـ هر چند به گونه موقت ـ زایل می‌شود اگر چه شراب خورنده جاهل به این مسئله باشد و نداند آنچه را که می‌نوشد شراب است ولی این عمل اثر وضعی خود را دارد، یا این که اگر کسی زهری را بنوشد هر چند جاهل به زهر بودن آن باشد باز هم آن زهر اثر وضعی خود را دارد، و گوش دادن به لهو و لعب و موسیقی و به راه انداختن مجالس لهو و لعب و رفت و آمد مردان بی مبالات، اثر وضعی خود را که بی غیرتی و بی ناموسی است، خواهد گذاشت.

به هر تقدیر دلالت حدیث بسیار روشن است و کمترین پیام موسیقی و آلات لهو و لعب بی‌ناموسی و بی‌غیرتی است.


منابع

  1. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، دارالکتب اسلامیه، آخوندی، چاپ سوم، ۱۳۶۷، ج۶، ص۴۳۳، ح۱۴؛ حرّ عاملی، وسائل الشیعه، مؤسسه آل البیت، چاپ دوم، ۱۴۱۴ق، ج۱۷، ص۳۱۲، ح۲۲۶۲۶، از کتاب کافی نقل نموده است.
  2. رجال نجاشی، قم، جامعه مدرسین، ۱۴۰۷ق، ش۱۸۲، ص۷۶.
  3. همان، ش۱۷۰، ص۷۱.
  4. گروهی که به حضرت موسی بن جعفر(ع) توقف کردند و امامت امام هشتم(ع) را نپذیرفتند.
  5. رجال نجاشی، همان، ش۸۱۷، ص۳۰۰.