حدیث حسین منی و انا من حسین
 | این مقاله نیازمند گسترش است. لطفاً اگر تخصص و توانایی گسترش این مقاله را دارید، آن را بهبود بخشید. |
منظور از جمله «اَنَا مِن حُسَین» در روایت «حُسَینٌ مِنّی و اَنَا مِن حُسَین» چیست؟
حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْن، بخشی از حدیثی است که از پیامبر(ص) درباره امام حسین(ع) نقل شده و در آن پیامبر «حسین را از خود و خود را از حسین» دانسته است.
متن حدیث و ترجمه
پیامبر(ص): «...فَجَعَلَ (رسول الله) إِحْدَى يَدَيْهِ تَحْتَ ذَقَنِهِ (حسین) وَ اَلْأُخْرَى تَحْتَ قَفَائِهِ وَ وَضَعَ فَاهُ عَلَى فِيهِ وَ قَبَّلَهُ ثُمَّ قَالَ حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ اَللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً حُسَيْنٌ سِبْطٌ مِنَ اَلْأَسْبَاطِ.»[۱]
پیامبر(ص) يك دستش را زير چانه حسین(ع) و دست ديگر را پشت سرش قرار داد و دهانش را روى دهانش گذارد و او را بوسيد و سپس فرمود: «حسين از من و من از حسينم، خداوند كسى را كه حسين را دوست بدارد، دوست دارد،[۲] حسین امتی از امت‌ها است.[۳]
بررسی سندی
حدیث حسین مِنّی و انا من حسین به نقل از پیامبر(ص)، در کتاب‌های حدیثی شیعه، مانند کامل الزیارات نوشته ابن قولویه،[۱] شرح الاخبار نوشته قاضی نعمان مغربی[۴] و ارشاد تألیف شیخ مفید[۵] آمده است.
روایت حسین مِنّی، در برخی صِحاح سِتّه اهل سنت، مانند سُنَن ابن ماجه نوشته محمد ابن ماجه[۶] و سنن تِرمذی نوشته ابوعیسی محمد ترمذی[۷] نقل شده و نیز، در مُسْند احمد نوشته احمد بن حَنْبَل[۸] آمده است.
راویانِ سلسله‌سند این روایت، بر اساس نقلی که در کامل الزیارات آمده چنین‌اند: محمد بن عبدالله جعفر حِمْیَری، ابی‌سعید حسن بن علی بن زکریا عَدَوی بصری، عبد الاَعلیٰ بن حَمّاد بُرْسی، وَهْب، عبدالله بن عثمان، سعید بن ابی‌راشد و یَعْلی عامِری.[۱]
بررسی محتوایی
در حدیث حسین مِنّی، پیامبر(ص) «حسین را از خود» معرفی کرده [۱]و به این معنا دانسته شده که امام حسین(ع) نوه و از نسل او است.[نیازمند منبع]همچنین پیامبر در این روایت، «خود را از حسین» شمرده است.[۱] مراد از این عبارت را یکی بودن پیامبر و امام حسین(ع) در حفظ اسلام دانسته‌اند. گفته شده همانگونه که پیامبر، دین اسلام را از جانب خدا آورد و گسترش داد امام حسین نیز، با خودداری از بیعت با یزید و تحمل سختی‌های واقعه عاشورا اسلام را از انحراف حفظ کرد.[۹]
درباره عبارت «حسین سِبْطٌ مِنَ االْاَسْبَاط»، سبط را به معنای جماعت و قبیله دانسته‌اند. احمد شرباصی، عالم اهل سنت قرن چهاردهم قمری، احتمال داده مراد از عبارت این است که حسین در بلندی مقام، مرتبه یک امت را دارد؛ یا اینکه اجر و ثواب او مثل اجر یک امت است. به گفته وی، این به دلیل بزرگی فضیلت و عظمت کاری است که انجام داده است.[۱۰]
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ابن قولویه، جعفر، کامل الزیارات، بی‌جا، مؤسسه نشر الفقاهه، چاپ اول، ۱۴۱۷ق، ص۱۱۶.
- ↑ ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ترجمه محمدجواد ذهنی تهرانی، تهران، پیام حق، ۱۳۷۷ش، ص۱۵۶.
- ↑ شرباصی، حفیدة الرسول، ص۴۰، به نقل از صافی، لطف‌الله، پرتوی از عظمت امام حسین(ع)، قم، دفتر تنظیم و نشر آثار آیت‌الله صافی گلپایگانی، ۱۳۹۵ش، ص۳۸.
- ↑ قاضی نعمان مغربی، شرح الاخبار، قم، مؤسسه نشر اسلامی، بی تا، ج۳، ص۸۸.
- ↑ الارشاد، بیروت، دارالمفید للطباعه و النشر و التوزیع، چاپ دوم، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۱۲۷.
- ↑ قزوینی، محمد، سنن ابن ماجه، بیروت، دارالفکر للطباعه و النشر و التوزیع، بی‌تا، ج۱، ص۵۱.
- ↑ ترمذی، سنن الترمذی، بیروت، دارالفکر للطباعه و النشر و التوزیع، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۵، ص۳۲۴.
- ↑ احمد بن حنبل، مسند احمد، بیروت، دار صادر، بی‌تا، ج۴، ص۱۷۲.
- ↑ هاشمی نژاد، درسی که حسین (ع) به انسانها آموخت؛ و شریف القرشی، محمدباقر، حیات الامام الحسین، نجف الاشرف، الادب، چاپ اوّل، ۱۳۹۴ق، ج۱، ص۹۴.
- ↑ شرباصی، حفیدة الرسول، ص۴۰، به نقل از صافی، لطف‌الله، پرتوی از عظمت امام حسین(ع)، قم، دفتر تنظیم و نشر آثار آیت‌الله صافی گلپایگانی، ۱۳۹۵ش، ص۳۸.