ترتیب سوره‌های قرآن توسط صحابه

از ویکی پاسخ
نسخهٔ تاریخ ‏۲۷ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۰۳ توسط Rezapour (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جا:ویرایش}} {{شروع متن}} {{سوال}} آیا ترتیب سوره‌های قران توسط صحابه صورت گرفته...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
سؤال

آیا ترتیب سوره‌های قران توسط صحابه صورت گرفته است؟

ترتيب سوره‌ها

اكثر مفسران و دانشمندان علوم قرآني معتقدند كه ترتيب سوره‌هاي قرآن به اجتهاد و رأي صحابه بوده است.

علامه طباطبايي مي‌گويد:

ترتيب سوره‌ها از ناحيه‌ي صحابه بوده است، چون اولاً عثمان، سوره‌ي برائت را بعد از سوره‌ي انفال قرار داد و ثانياً مصاحف در ترتيب با يكديگر، اختلاف و مغايرت داشته‌اند، چنان كه روايت شده، مصحف حضرت علي(ع) بر اساس نزول بوده و نخستين سوره‌ي آن سوره‌ي علق و سپس سوره‌ي مدثر و... بوده است.[۱]

جلال الدين سيوطي نيز ترتيب سوره‌هاي قرآن را به اجتهاد صحابه مي‌داند و مي‌گويد:

جمهور علما معتقدند كه ترتيب سوره‌ها به اجتهاد صحابه است.[۲]

برخي نيز معتقدند كه ترتيب سوره‌هاي قرآن توقيفي است و پيامبر اكرم با اشاره ي جبرئيل سوره‌ها را مرّتب نموده و در ادامه نيز سوره‌ها بر همين اساس مرتب مي‌شدند.[۳]

علامه خويي علاوه بر ترتيب آيات، ترتيب سوره‌ها را نيز توقيفي دانسته و معتقد است كه اجتهادي بودن نسبت ترتيب آيات و سوره‌ها توسط صحابه، امري موهوم است و با كتاب، سنت، اجماع و عقل مخالف است؛ زيرا عظمت قرآن في نفسه، اهتمام پيامبر گرامي به حفظ و جمع آن، تلاش و اهتمام مسلمانان به توصيه‌ها و تلاش‌هاي پيامبر اكرم و نيز كسب ثواب در جمع‌آوري قرآن در زمان آن حضرت، با اجتهادي بودن ترتيب آيات و سوره‌ها به دست صحابه منافات دارد.[۴]

قاضي ابوبكر باقلاني معتقد است: امت، ترتيب آيات هر سوره و مواضع آن را از ناحيه ي پيامبر اكرم ثبت نموده است.

برخي نيز معتقدند كه ترتيب آيات در سوره‌ها به دستور پيامبر اكرم بوده است و چون حضرت به ثبت «بسمله» در سوره ي برائت فرمان نداد، اين سوره بدون «بسمله» رها گرديد.[۵]


منابع

  1. ر.ك: سيد محمد حسين طباطبايي، الميزان في تفسير القرآن، ص۱۲۳.
  2. ر.ك: الاتقان في علوم القرآن، ص۱۳۵.
  3. ر.ك: جمعي از محققان، علوم القرآن عند المفسرون، ص۴۵۱ ـ ۴۶۰.
  4. ر.ك: حسن بن علي طوسي، التبيان في تفسير القرآن، ص۲۵۳ ـ ۲۵۷.
  5. ر.ك: الاتقان في علوم القرآن، ص۱۹۱ ـ ۱۹۲.