شغل انبیاء
سؤال
شغل انبیاء الهی، که از طریق آن معیشت خود را تأمین می‌کردند، چه بوده است؟
انبیاء الهی(ع) پیش از مبعوث‌شدن به نبوت و یا در دوران نبوت خود، در کنار انجام وظیفهٔ ابلاغ پیام‌های الهی به مردم و هدایت آنان، برای گذران زندگی دنیوی خود به کارهایی مشغول می‌شدند. در منابع مختلفی چون قرآن کریم، احادیث معصومان(ع) و اخبار تاریخی گاهی به این مشاغل اشاره شده است:
- شغل حضرت آدم(ع) کشاورزی، [۱] آهنگری[۲] و نانوایی[۳] برشمرده شده است.
- کار حضرت نوح(ع) نجاری دانسته شده است.[۴]
- شغل حضرت ادریس(ع) کتابت و خیاطی برشمرده شده است.[۵] در منابع او را اولین کسی دانسته‌اند که با به‌کار گرفتن سوزن خیاطی کرده است.[۶]
- شغل حضرت هود(ع) تجارت عنوان شده است.[۷]
- شغل حضرت صالح(ع) تجارت برشمرده شده است.[۷]
- کار حضرت ابراهیم(ع) کشاورزی[۸] و بنایی[۹] عنوان شده است.
- شغل حضرت اسماعیل(ع) بنایی دانسته شده است.[۱۰]
- شغل حضرت لوط(ع) کشاورزی دانسته شده است.[۱]
- کار حضرت یعقوب(ع) شبانی و دام‌پروری دانسته شده است.[۱۱]
- شغل حضرت یوسف(ع) خزانه‌داری[۱۲]، پادشاهی[۱۳] و کاغذسازی [۱۴] عنوان شده است.
- شغل حضرت ایوب(ع) شبانی و دامداری تلقی شده است.[۱۵]
- کار حضرت شعیب(ع) شبانی و دامداری[۱۶] قلمداد شده است.
- کار حضرت موسی(ع) شبانی،[۱۷] کشاورزی[۸] و بنایی[۱۸] عنوان شده است.
- بنابر ماجرای حضرت خضر(ع) و حضرت موسی(ع) در قرآن، شغل حضرت خضر(ع) بنایی انگاشته شده است.[۱۹]
- کار حضرت داوود(ع) آهنگری،[۲۰] زره‌سازی[۲۱] و زنبیل‌بافی[۲۲] عنوان شده است.
- شغل حضرت سلیمان(ع) نظامی‌گری[۲۳]، پادشاهی[۲۴]، حصیربافی[۱] و صابون‌سازی[۱۴] آمده است.
- کار حضرت زکریاء(ع) نجاری خوانده شده است.[۲۵]
- کار حضرت عیسی(ع) جهانگردی بیان شده است.[۲۶]
- شغل پیامبر اسلام(ص) شبانی،[۸] بازرگانی[۲۷] عنوان شده است.
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳، ج ۱۰۳، ص ۵۶.
- ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، روائع التراث العربی، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص ۱۳۰.
- ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، روائع التراث العربی، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص ۱۲۹.
- ↑ سورهٔ هود، آیهٔ ۳۷. سورهٔ قصص، آیهٔ ۲۷. سورهٔ انبیاء، آیهٔ ۸۰. مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳، ج ۱۰۳، ص۵۶.
- ↑ ابن‌رسته، احمد بن عمر، الاعلاق النفیسه، ترجمهٔ حسین قره‌چانلو، تهران، مؤسسهٔ انتشارات امیرکبیر، ۱۳۶۵ش، ص۲۲۶.
- ↑ مسعودی، علی بن الحسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، بیروت، المکتبة العصریة، ۲۰۰۵م، ج ۱، ص ۳۲.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ ابن عساکر، أبوالقاسم علي بن الحسن، تاریخ مدینة دمشق، تحقیق عمرو بن غرامة العمروي، بیروت، دارالفكر للطباعة والنشر والتوزيع، ۱۹۹۵م، ج۷، ص۴۴۳.
- ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ ابن‌الجوزی، عبدالرحمن بن علی، المنتظم في تاريخ الأمم و الملوک، تحقیق محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت، دارالکتب العلمية، ۱۹۹۲-۱۹۹۳م، ج۲، ص ۱۴۶.
- ↑ سورهٔ بقره، آیهٔ ۱۲۷.
- ↑ سورهٔ بقره، آیهٔ ۱۲۷.
- ↑ مسعودی، علی بن الحسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، بیروت، الشرکة العلمیة للکتاب، ج۱، ص ۴۱.
- ↑ سورهٔ یوسف، آیهٔ ۵۵.
- ↑ نیشابوری، ابواسحاق ابراهیم بن منصور، قصص الانبیاء، به اهتمام حبیب یغمایی، تهران، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، ص ۱۱۴.
- ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ قلقشندی، احمد بن علی، صبح الأعشی في صناعة الإنشاء، تحقیق محمدحسین شمس‌الدین، بیروت ،دارالکتب العلمية، بی‌تا، ج ۱، ص ۴۸۶.
- ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، روائع التراث العربی، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص ۳۲۳.
- ↑ سورهٔ قصص، آیهٔ ۲۷.
- ↑ سورهٔ قصص، آیهٔ ۲۷.
- ↑ سورهٔ کهف، آیهٔ ۷۷.
- ↑ سورهٔ کهف، آیهٔ ۷۷.
- ↑ سورهٔ سبأ، آیهٔ ۱۰.
- ↑ سورهٔ انبیاء، آیهٔ ۸۰.
- ↑ شریف رضی، محمد بن الحسین، نهج البلاغه، تحقیق صبحی الصالح، قم، دارالهجرة، ۱۴۱۴ق، خطبهٔ ۱۶۰، ص ۲۲۷.
- ↑ قلقشندی، صبح الأعشی في صناعة الإنشاء، ج ۱، ص ۴۸۸.
- ↑ سورهٔ انبیاء، آیهٔ ۸۱.
- ↑ سیوطی، عبدالرحمن بن أبي‌بكر، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، بیروت دارالفکر، بی‌تا، ج ۵، ص ۴۷۹.
- ↑ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج ۷، ص ۴۴۳.
- ↑ ابن کثیر الدمشقی، اسماعیل بن کثیر، البدایة و النهایة، تحقیق علی شیری، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۹۸۸م، ج ۲، ص ۳۵۸.